” If no one else will join me in bury him, then I will bury him, and chance what danger may result from Bury my own brother. Noch schaam ik mij om zo ongehoorzaam te zijn en de staat te trotseren … ” (Antigone 2. Aeschylus, Zeven Tegen Thebe 1035).Herald: wil je een publieke vijand begraven?Antigone: de goden hebben lang geleden besloten wat eer zijn recht is.Herald: niet als sinds hij dit land ondergedompeld heeft in doodsangst.Antigone: hij was onrecht aangedaan. Hij antwoordde verkeerd met verkeerd.omdat één man hem onrecht had aangedaan, viel hij ons allemaal aan.Antigone: Discord is de laatste van de goden die een argument afsluit … (Aeschylus, Seven Against Thebe 1052ff.). Antigone 2 volgde haar blinde vader in ballingschap en verliet hem pas na zijn dood in Colonus. Toen de zeven tegen Thebe werden verslagen, verbood de Thebaanse regent Creon 2 de begrafenis van de argiven en in het bijzonder die van Antigone 2 ‘ s broer Polynices, die onder degenen was geweest die de stad aanvielen. Antigone 2 stal echter het lichaam van Polynices en begroef hem in het geheim tegen het verbod van Creon 2. En voor die daad werd ze ter dood gebracht. het lot van haar vader Oedipus leed een wreed lot. Onbewust doodde hij zijn vader en na de troon van Thebe te hebben bestegen, trouwde hij met zijn eigen moeder en kreeg hij kinderen bij haar. En nadat hij had vernomen dat hij zowel moord als incest had gepleegd, stak en doordrenkte hij zijn eigen ogen in bloed, alsof hij geloofde dat ze waardeloos waren geweest. Toch dacht Oedipus dat hij onschuldig was, redenerend dat zijn vader door een orakel was voorbestemd om te sterven door de hand van zijn eigen zoon en dat daarom hij, die toevallig zijn vader ontmoette en hem doodde in de veronderstelling dat hij een andere man was, niet schuldig was. Ook Oedipus noch Jocasta, met wie Hij trouwde, wisten dat zij moeder en zoon waren. Daarom, hij redeneerde, waren zij niet de schuld, die had gehandeld in onwetendheid. de vloek van Oedipus, die gedwongen werd af te treden toen dit alles bekend was, kreeg echter geen sympathie. En zijn eigen zonen Eteocles 1 en Polynices, of verbannen hem of hield hem verborgen achter gesloten deuren, hopend op vergetelheid om het vreselijke verhaal te dekken. Maar als Oedipus, boven alles, gedwongen werd de verachting zijner zonen te verduren, zo riep Hij hun een goddeloze vloek aan, opdat zij hun erfenis door het zwaard zouden verdelen. na het uitspreken van zijn vreselijke woorden, ging Oedipus in ballingschap geleid in zijn blindheid door haar dochter Antigone 2, en kwam aan in Colonus, een klein district in Attica onder de jurisdictie van Athene. Terwijl ze daar waren, groeide er onenigheid tussen zijn zonen in Thebe. Eteocles 1 had de macht gegrepen, en in overtreding van het verbond tussen de twee vorsten, had zijn broer verbannen uit de stad. Maar ballingschap betekende geen ellende voor Polynices, die trouwde met een Argiveprinses, buitenlandse hulp kreeg en het leger van de zeven tegen Thebe oprichtte, met de hulp waarvan hij hoopte de troon te herwinnen. toen het conflict verhardde, kwam Oedipus’ dochter Ismene 2, rijdend op een veulen en met een brede Thessalische hoed, met nieuws uit Thebe: een orakel, vertelde ze, verklaarde dat de overwinning aan hem zou toebehoren die Oedipus aan zijn zijde had. En zo kwamen er bezoekers, aan de vooravond van de oorlog, om Oedipus te zien bij Colonus. Eerst arriveerde, namens Eteocles 1, Oedipus’ zwager Creon 2, in de hoop de voormalige koning te overtuigen om terug te keren naar Thebe. En aangezien intrigerende geesten meestal hun toevlucht nemen tot sentimentaliteit om hun doelen te bereiken, verklaarde Creon 2, die veel plechtige woorden over het vaderland uitsprak, ook:

“… Het spijt me vast voor het verdriet van je oude dag, toen ik je zo op drift zag, een zwerver, een bedelaar, met een enige metgezel aan je zijde …”

… hij voegde ook woorden toe over het lot van Oedipus’ dochter Antigone 2:

” arm kind! Had ik ooit kunnen geloven dat ze zo jong zou komen, veroordeeld tot eindeloze voogdij over dat verdrietige geruã neerde hoofd, het verspillen van haar maagdelijkheid in vreugdeloze armoede, en zo slecht beschermd tegen elke ruwe aanval.”(Creon 2 tot Oedipus. Sophocles, Oedipus bij Colonus 744).

Oedipus vervloekt zijn vaderland ook

maar noch vaderlandsliefde noch overwegingen over de familie die hem had verraden stonden in Oedipus agenda op het moment:

” You shall not have your wish! Dit zult gij hebben: mijn eeuwige vloek over uw land! Wat mijn zonen betreft, hun erfenis in mijn land zal niet groter zijn dan de grond waarop zij sterven.”(Oedipus aan Creon 2. Sophocles, Oedipus bij Colonus 789). omdat er geen manier was om de verbannen koning te overtuigen, arresteerde Creon 2 zijn dochters Antigone 2 en Ismene 2, in de overtuiging dat als hij hen als gijzelaars zou houden, Oedipus zou volgen. Echter, Hij werd gehinderd door Koning Theseus van Athene, die, voorvechter van de rechten van asiel, herstelde de meisjes en beval de indringer om het land te verlaten. ook Polynices kwam naar Colonus, met de bedoeling Oedipus te beloven hem terug te brengen naar Thebe en hem te herstellen, als hij zijn partij zou steunen. En toen Oedipus weigerde om zijn zoon te ontvangen (want zelfs zijn stem was hatelijk voor de verbannen koning), kwam Antigone 2 tussenbeide en zei:

“It cannot hurt to hear him: just the reverse: evil intentions verraadt zichzelf in spraak. U bent zijn vader, en het kan niet goed zijn, zelfs als hij u het meest wrede, kwaadste kwaad heeft gedaan, dat u hem opnieuw kwaad doet. Laat hem komen.”(Antigone 2 tot Oedipus. Sophocles, Oedipus bij Colonus 1187).

Oedipus stemde in om zijn zoon te ontmoeten, maar Polynices kreeg een hernieuwde vloek in plaats van steun.:

” mag je nooit je moederland verslaan; mag je nooit terugkeren naar Argos; mag je, in sterven, je banisher doden, en, doden, sterven door hem die je bloed deelt.”(Oedipus aan Polynices. Sophocles, Oedipus bij Colonus 1385).

Dit waren de meedogenloze vloeken van Oedipus; maar hoe zwaar ze ook op zijn hart lagen, Polynices bleven Thebe aanvallen. Antigone 2 smeekte hem om zijn leger terug te sturen naar Argos om zichzelf en de stad te redden van de vernietiging, maar tevergeefs. Oedipus stierf in Colonus en werd begraven op een plaats die alleen bekend was bij Koning Theseus. En toen Antigone 2 vroeg om het graf van haar vader te zien, zei de koning:

“… Het was de opdracht van je vader dat niemand die plaats zou benaderen, noch enige levende stem die hij hoorde over de Heilige tombe waarin hij slaapt …”(Theseus aan Antigone 2. Oedipus bij Colonus 1760). nadat Antigone 2 en haar zus Ismene 2 waren teruggekeerd naar hun moederland, vielen de zeven tegen Thebe de stad aan en werden volledig verslagen. Slechts één van de zeven leiders ontsnapte met leven. En de vete van de broers werd beslecht volgens de vloek van Oedipus, dat wil zeggen, Eteocles 1 en Polynices doodden elkaar in de loop van een enkel gevecht. Daarom wordt gezegd:

“… Een wrede en harde scheider van bezittingen is Ares …”(Theban women. Aeschylus, Zeven Tegen Thebes 941).

Creon 2 neemt

Over toen de prinsen die weigerden hun erfenis te delen de dood deelden in plaats daarvan keerde de macht terug naar de eeuwige regent Creon 2, die opnieuw de onbetwiste meester van Thebe werd. Deze strenge Oude man, broer van Oedipus’ vrouw Jocasta, vond het gepast, zodra zijn heerschappij begon, om de naoorlogse zaken te voeren met een hand van ijzer en een hart van steen. En zo beval hij om Eteocles 1, die de stad had verdedigd, alle eervolle riten van begrafenis te geven, maar om Polynices, die de stad had aangevallen, onbeweeglijk en onbegraven te laten. Dit, dacht hij, zou een voorbeeld van de ongerechtigheid van de indringers, tonen hun schaamte en schande. En hij besloot, dat indien iemand aan Polynices een begrafenis gaf, de straf voor die ongehoorzaamheid de dood zou zijn. Dit is wat Creon 2 dicteerde, het gevoel dat hij een ware patriot die openlijk verklaart de gevaren die het volk bedreigen, waardoor zijn land boven alle andere overwegingen. Polynices, redeneerde hij, kwam terug uit ballingschap met een leger, van plan om zijn vaderland te verbranden en te vernietigen, en daarom:”No man who is his country’ s enemy shall call himself my friend, because I know this, that our country is the ship that bears us safe, and that only when we sail her on a straight course can we make true friends …”(Creon 2 aan de Thebaanse oudsten. Sophocles, Antigone 189).Creon 2 ontkende Polynices een graf en besloot dat hij niet begraven moest worden om opgegeten te worden door honden en gieren, die zijn hand tegen het moederland hadden opgeheven. Ten goede, dacht hij, het kwade na te streven na de dood, het belonen van de trouwe dienaar van zijn land, dood of levend, en straffen voor altijd degenen die tegen het ging. Antigone 2 verzet zich tegen de wet, maar sommigen geloven soms, zoals Antigone 2 deed toen ze over de orde hoorde, dat dergelijke wetten onbekend zijn voor de rechter, die bij de goden woont. En ook al worden regeringsbesluiten als onmisbaar beschouwd, ze worden soms weerstaan als ze de ongeschreven en onveranderlijke wetten van de hemel lijken te overrulen. Want deze zijn eeuwig, terwijl die gemaakt zijn door mensen komen en gaan. Dit is de reden waarom Antigone 2, die dacht dat ze een plicht aan de doden had, besloot om zijn broer Polynices begraven, in strijd met Creon 2, die weigerde om gelijke eer te geven aan goed en kwaad. Verzet tegen de staat wordt zelden aanbevolen, en het zijn niet weinigen die, uit angst voor de vergelding van de autoriteiten, de voorkeur geven om toe te geven. Toen Ismene 2 hoorde dat Antigone 2 van plan was de wet te overtreden en de koning te trotseren, probeerde ze haar te ontmoedigen:

“… Wij zijn vrouwen; het is niet aan ons om tegen mannen te vechten; onze heersers zijn sterker dan wij, en we moeten gehoorzamen in dit, of in erger dan dit.”(Ismene 2 tot Antigone 2. Sophocles, Antigone 61). maar omdat angst geen plaats had in Antigone 2 ‘ s hart, dacht ze dat veroordeeld worden voor eerbied en ervoor sterven een groot geluk zou zijn, en dat ze tevreden moest zijn om naast de broer te liggen waar ze van hield. En omdat een dergelijke stemming minachting van het leven aanmoedigt, verwijt ze haar zus:

“Leef, als je wilt; leef, en trotseer de heiligste wetten van de hemel” (Antigone 2 tot Ismene 2. Sophocles, Antigone 76).

en opnieuw herinnerde Ismene 2 haar eraan:

” Ik trotseer ze niet; maar ik kan niet optreden tegen de staat. Ik ben niet sterk genoeg.”(Ismene 2 tot Antigone 2. Sophocles, Antigone 79). Antigone 2 ging toen alleen en bedekte met een aards Polynices lijk, dat lag in de vlakte waar hij dood was gevallen, en offerde offers aan de doden. En terwijl ze haar riten uitvoerde, werd ze gevangen door wachters, die haar voor de koning brachten. Toen ze ondervraagd werd, ontkende ze, nog steeds zonder angst, de daad niet en verklaarde ze openlijk dat ze op de hoogte was van de orde die zo ‘ n daad verbood. En wetende dat de straf de dood was, voegde ze eraan toe dat zo ‘ n straf haar geen pijn zou doen, omdat ze gedaan had wat haar hart en plicht haar bevolen hadden.

Defying authority

Dit is het soort houding dat een liniaal het moeilijkst vindt om te accepteren. Want een ding zijn verschillen van mening, een ander een schending van het gezag, en nog een ander om openlijk te verkondigen dat het gezag machteloos is als er geen angst voor de dood is:

” zou je meer doen dan je gevangene doden?”(Antigone 2 tot Creon 2. Sophocles, Antigone 497).

tirannen, die het gevoel hebben dat trots niet goed zit op ondergeschikten, vinden dit gedrag meestal zowel beledigend als ongeloofwaardig, en ze vertrouwen op het idee dat dit soort over-koppige geest het snelst gebroken wordt als ze genoeg vastberadenheid hebben. En toen Creon 2 haar leedvermaak over haar daad zag, en leek te geloven dat ze zijn bevelen ongestraft kon negeren, besloot hij haar en haar zus Ismene 2, die hij verdacht te zijn betrokken, een volledige straf op te leggen. Ismene 2 werd vervolgens opgepakt en beschuldigd van dezelfde misdaad als haar zus. En hoewel ze, uit angst voor de autoriteiten, Antigone 2 had tegengewerkt en haar alleen had gelaten om de daad zelf uit te voeren, verklaarde ze nu dat ze net zo schuldig was als haar zus. Antigone 2 zei dat Ismene 2 in feite geen handje had geholpen, maar Ismene 2 stond erop om naast haar te staan in het proces. En net zoals sommigen alleen voor zichzelf de eer wensen die gepaard gaat met triomfen, weigerde Antigone 2 de eer van het sterven te delen met de zuster die haar niet had geholpen:

Antigone 2: … Ik hou van geen vriend wiens liefde alleen woorden zijn.Ismene 2: o Zuster, Zuster, laat me je dood delen. Deel in het eerbetoon aan hem die dood is.Antigone 2: Gij zult niet met mij sterven. En eis geen daden waarop je je hand niet gelegd hebt. Eén dood is genoeg.Ismene 2: Ah, misery! Zal ik je lot niet delen?
Antigone 2: Jouw keuze was om te leven, het was de mijne om te sterven… (Sophocles, Antigone 544ff.).

bij het horen van dit, Creon 2 geloofde beide meisjes gek geworden. Stervelingen claimen meestal niet hun recht om te sterven. In plaats daarvan doen ze alles wat nodig is om de komst van de dood te vertragen, hoe weinig tijd ook. Toch geloofde Creon 2, dat de doodstraf het gezag zou herstellen, en daarom veroordeelde hij Antigone 2.

Vader en zoon

Dit meisje was de bruid van Creon 2 ‘ s zoon Haemon 1. Sommige vaders kunnen nadenken over de gevolgen van het nemen van het meisje uit de armen van hun eigen zoon. Maar niet Creon 2, die geloofde dat de wil van een vader altijd de eerste plaats zou moeten innemen in het hart van een zoon, en dat de plicht van een zoon is om klaar te zijn om de vijanden van zijn vader neer te slaan en de Vrienden van zijn vader lief te hebben. Dus, het optellen van argumenten en ze stapelen op zijn geloof, Creon 2 nam de ondankbare taak op zich om zijn zoon te overtuigen van de noodzaak om zijn jonge bruid naar de volgende wereld te sturen. Nadat hij Haemon 1 had ontmoet, sprak hij over verraad aan de staat, gepleegd door het meisje, en legde uit hoe hij zichzelf niet ook een verrader kon maken door tolerant te zijn. Hij doceerde ook over hoe degenen die de staat benoemt moeten worden gehoorzaamd, of ze nu goed of fout zijn, en beschreef hoe Staten worden verslonden door ongehoorzaamheid, en hoe huizen in ruïnes worden gelegd en legers erdoor worden verslagen. In een notendop:

“… Hij die zijn huishouden regeert, zonder twijfel, zal de wijste koning maken, of wat dat betreft, de stounchest subject. Hij zal de man zijn op wie je kunt rekenen in de storm van de oorlog, de trouwste kameraad in de dag van de strijd.”(Creon 2 tot Haemon 1. Sophocles, Antigone 669).

en

” laat haar een beroep doen op Zeus die verwante bloed beschermt. Als ik mijn eigen familie moet opvoeden om de orde te verwerpen, zal ik zeker hetzelfde doen voor buitenstaanders. Want wie in het geval van zijn huisgenoten zijn heerlijkheid toont, die zal ook in zijn stad rechtvaardig bevonden worden.”(Creon 2 tot Haemon 1. Sophocles, Antigone 660).

dergelijke principes overtuigden Haemon niet 1. Integendeel, hij dacht dat zijn vader op het punt stond een gruweldaad te plegen door Antigone 2 te doden tot een wrede dood voor de actie, nogal eervol, van het begraven van een broer. En omdat hij van mening was dat deze daad zijn eigen vader zou onteren, spoorde Haemon 1 hem aan om twee keer na te denken, hem eraan te herinneren dat het geen zwakte is voor de wijze man om te leren wanneer hij verkeerd is, of te weten wanneer hij moet toegeven. Nu, net zoals de Autoriteit terughoudend is om instructies te ontvangen van ondergeschikten, houden senioren er niet van om lessen te nemen van jonge kerels. En dus Creon 2, die minder aandacht gaf aan de kwestie van goed en kwaad dan aan de kwestie van de leeftijd, vond de meningen van zijn zoon verachtelijk, en ging verder:

“I’ ll have her named to a desert place where no man ever walked, and there walled up in a cave, alive …”(Creon 2 aan de Thebaanse oudsten. Sophocles, Antigone 774). Antigone 2 ontmoet de dood, hoewel ze nog steeds op aarde was, had Antigone 2 haar leven beëindigd vanaf de dag dat ze in haar graf werd opgesloten. En voordat ze vertrok, legde ze uit waarom ze nooit zo ‘ n offer zou hebben gedaan voor een man of zoon:

“Voor waarom? Ik had een andere man en door hem andere zonen kunnen hebben, als er een verloren was; maar, vader en moeder Verloren, waar zou ik een andere broer krijgen?”(Antigone 2. Sophocles, Antigone 909).

gevolgen van Creon 2 ‘ s handhaving van autoriteit

Dit is hoe Creon 2 Recht en autoriteit en, zoals hij het zag, zijn eigen positie als staatshoofd afdwingde. Maar al snel vernam hij dat zijn zoon Haemon 1 zelfmoord had gepleegd, zijn bruid gevolgd tot de dood. En na hem, zijn vrouw Eurydice 12 nam haar leven met een zwaard, toen zij vernam, dat haar zoon dood was. Want, zoals ze zeggen, rijkdom en rang zijn leeg waar er geen vreugde is, als niet-substantiële schaduwen vergeleken met geluk van het hart. En de kroon van geluk, zeggen ze, is wijsheid, terwijl arrogante mensen lijden, hetzij in het openbaar of in het privé, zware klappen. Want welke dwaasheid ook, ook dat wat teveel om principes geeft, leidt tot verdriet en verwarring. Daarom klaagde Creon 2 later:

” leid me weg, Ik smeek u, een onbezonnen, nutteloze man. Ik heb je vermoord, zoon, onbewust, en jij ook, mijn vrouw. Ik weet niet waar ik me moet wenden, waar ik hulp moet zoeken.”(Creon 2 aan de Thebaanse oudsten. Sophocles, Antigone 1339). Antigone 1, dochter van Koning Eurythion 2 van Phthia, trouwde met Peleus en had met hem een dochter Polydora 1, moeder van Menesthius 1.Antigone 3, dochter van Koning Laomedon 1 van Troje, zette zich tegen Hera en de godin veranderde haar in een ooievaar.

aanvullende opmerkingen over Maeon 1
(gemotiveerd door een vraag gesteld door leerlingen van Edison High School, Nov. 2000)

– De mythograaf Hyginus zegt in Fabula 72 dat Oedipus ‘ dochter Antigone 2 en haar man Haemon 1 Een kind hadden. Hyginus noemt de naam van het kind niet. Deze versie wordt gevolgd door Robert Graves in zijn boek The Greek Myths (Penguin 1986 ).de naam Maeon, zoon van Haemon, wordt genoemd in Homerus, de Ilias 4.394; Apollodorus 3.6.5; en Statius, Thebaid 2.693. De Thebaanse Maeon staat bekend om het overvallen van Tydeus 2, vader van Diomedes 2, ten tijde van de oorlog van de zeven tegen Thebe. Alle kameraden van Maeon werden gedood, maar hij ontsnapte met leven, en begroef later Tydeus 2.

nu:

1) Er zijn tegenstrijdige versies met betrekking tot Oedipus’ dochter Antigone 2, die misschien een zoon baarde, of misschien niet.volgens Apollodorus 3.5.8 was Haemon 1, De Zoon van Creon 2, gedood door de Sfinx, dus hij zou niet meer in leven moeten zijn ten tijde van de oorlog van de zeven tegen Thebe die daarna kwam; daarom kon hij zich niet hebben gedood in het graf van Antigone 2 (Sophocles, Antigone 1175), als gevolg van de Thebaanse interne conflicten na die oorlog. Maar zie hieronder Tripp ’s oplossing van Haemon’ s zaak.er bestond een Theban genaamd Maeon, zoon van een Haemon, en tijdgenoot van Antigone 2 en Haemon 1 (Homerus, de Ilias 4.394; Apollodorus 3.6.5; Statius, Thebaid 2.693).

4) Deze Maeon was Maeon 1 en zoon van Haemon 1 en Antigone 2. Haemon 1 is de enige Theban die we kennen met die naam, en hij en Maeon 1 waren tijdgenoten. Pierre Grimal zegt in zijn Dictionnaire de la Mythologie Grecque et Romaine (Presses Universitaires de France, 1986 ), dat Euripides, in zijn verloren tragedie Antigone, bevestigde dat deze Maeon was Maeon 1, zoon van Haemon 1 en Antigone 2, geven als bron A. Nauck page 322 (Tragicorum Graecorum Fragmenta). Ik heb deze bron niet geraadpleegd, maar Grimal beweert te worden ondersteund door Euripides in TGF. Pierre Grimal stelt Maeon 1 voor als zoon van Haemon 1 en Antigone 2 (ingang Maeon), terwijl Graves Hyginus Fabulae 72 volgt in zijn verslag (de Griekse mythen 106.m) en vermeld niet de naam van het kind.als Maeon 1 zoon was van Haemon 1 en Antigone 2, dan was hij al opgegroeid ten tijde van de oorlog van de zeven tegen Thebe, wat niet samenvalt met het verslag in Hyginus, Fabulae 72.Edward Tripp wil in zijn Dictionary of Classical Mythology (Collins 1970) een onderscheid maken tussen de Haemon die de Sphinx doodde, en de Haemon die verloofd was met Antigone 2, waarbij hij zei dat beide dezelfde vader hadden (Creon 2) en eraan toevoegt: “Eén van de Haemons zou de vader van Maeon zijn.”

” de legenden van Griekenland hebben over het algemeen verschillende vormen, en dit geldt in het bijzonder voor de genealogie.”(Pausanias, beschrijving van Griekenland 8.53.5).