Het doel van deze studie was de werkzaamheid van vijf behandelschema ‘ s voor cyanidevergiftiging te evalueren. Een reeks van onder narcose gebrachte volwassen beagle honden werden geïnstrumenteerd om hemodynamische en respiratoire functie te registreren en kregen 2,5 mg/kg natriumcyanide intraveneus toegediend. De 10 controledieren die alleen cyanide kregen, stierven na 5 tot 7 minuten. De behandeling, zoals hieronder beschreven, werd 2 tot 3 minuten na toediening van cyanide aan andere groepen gegeven. Kunstmatige ademhaling veranderde de letale effecten van cyanide niet en verlengde de overlevingstijd bij geen van de 10 dieren. Amylnitriet, toegediend via inhalatie of via intraveneuze route, zorgde voor overleving van alle 15 dieren. Bij intraveneuze toediening van natriumnitriet (20 mg/kg), dimethylaminofenol (DMAP) (5 mg/kg) en hydroxylaminehydrochloride (5 mg/kg) zonder kunstmatige beademing konden ook 100% van de dieren overleven (15 dieren). Amylnitriet, natriumnitriet en natriumthiosulfaat waren niet effectief bij intramusculaire toediening (I. M.) (0 van de 12 honden); echter, I. M. DMAP (5 mg / kg) en I. M. hydroxylaminehydrochloride (50 mg/kg) verhoogde hartslag en bloeddruk en herstelde spontane ademhaling. Alle 15 dieren behandeld met I. M. doses van een van deze geneesmiddelen overleefden de dodelijke dosis cyanide. Uit de resultaten van deze studies blijkt dat intraveneus natriumnitriet, DMAP en hydroxylamine hydrochloride, en amylnitriet bij inademing, allemaal effectief zijn in het omkeren van de dodelijke effecten van cyanidevergiftiging. Alleen DMAP en hydroxylamine hydrochloride zijn effectief wanneer toegediend via de intramusculaire route. Deze resultaten leveren gegevens op ter ondersteuning van een meer praktische en toepasbare benadering van de therapie wanneer medische zorg van deskundigen mogelijk niet beschikbaar is na blootstelling aan cyanide.