De term buitenlands beleid verwijst naar de internationale doelstellingen van een staat en zijn strategieën om die doelstellingen te bereiken. Buitenlandse beleidsmakers volgen dezelfde vijf stappen waarmee overheidsbeleid wordt gemaakt:

1. vaststelling van de Agenda: een probleem of kwestie wordt op de agenda geplaatst.
2. formulering: mogelijk beleid wordt gecreëerd en besproken. goedkeuring: de regering voert één beleid.
3. uitvoering: de bevoegde overheidsinstantie bepaalt het beleid.
4. evaluatie: Ambtenaren en instanties beoordelen of het beleid succesvol is geweest. in tegenstelling tot het binnenlandse beleid zijn er echter meestal minder mensen en minder publiciteit nodig bij het maken van buitenlands beleid. In de Verenigde Staten, de president dient als de chief diplomat en is belast met het uitvoeren van de Amerikaanse buitenlandse politiek. De voorzitter maakt gebruik van drie instrumenten om het gedrag van het buitenlands beleid:
   1. Diplomatie
   2. Buitenland
   3. Militaire kracht

   Diplomatie

   Diplomatie is de wet van de omgang met andere landen, meestal door middel van onderhandeling en discussie. Diplomatie omvat ontmoetingen tussen politieke leiders, het verzenden van diplomatieke boodschappen en het maken van publieke verklaringen over de relatie tussen landen. De Amerikaanse president, bijvoorbeeld, gastheren vaak leiders en chief diplomaten van andere landen in het Witte Huis om een verscheidenheid van kwesties te bespreken. De meeste diplomatie vindt plaats achter de schermen als ambtenaren geheime onderhandelingen voeren of privé vergaderen om belangrijke kwesties te bespreken.

   benaderingen van diplomatie

   Staten streven diplomatie in het algemeen op een van de drie manieren na:

   • unilateraal: De staten handelen alleen, zonder de hulp of toestemming van een andere staat.
   • bilateraal: de staat werkt samen met een andere staat.
   • multilateraal: de staat werkt samen met verschillende andere staten.

   Er zijn voors en tegens aan elk van deze drie benaderingen. Unilateraal optreden stelt een staat bijvoorbeeld in staat om zonder compromissen te doen wat hij wil, maar hij moet ook alle kosten zelf dragen. Door met bondgenoten te handelen, kan een staat goede betrekkingen onderhouden en de diplomatieke Last delen, maar dit vereist vaak compromissen.Amerikaanse isolationistische Versus internationalistische Attitudes Amerikanen hebben altijd gedebatteerd over de rol die de Verenigde Staten op het wereldtoneel zouden moeten spelen. De mensen die een strategie bepleiten om de rest van de wereld grotendeels te negeren, worden isolationisten genoemd. De mensen die pleiten voor een actieve rol in de wereld worden internationalisten genoemd. Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft het buitenlands beleid van de VS een actieve leidende rol in de internationale politiek.