geïntroduceerd door Veronica Anghel*.

Meerpartijensystemen leiden tot coalitieregeringen en met toenemende polarisatie worden coalities moeilijker te vormen. Kijk maar naar de huidige situatie in België, Italië of Spanje. De uitdaging is om te begrijpen wat’ moeilijker ‘ betekent in termen van de belangen, onderhandelingstactieken en uitbetalingen die in het spel zijn. De uitgebreide en groeiende literatuur over coalitievorming is de plek om te kijken bij het vinden van de antwoorden. Het redactieteam van de oppositie van de regering & zet zich in voor voldoende ruimte voor hedendaagse debatten over coalitieregeringen. Er valt veel te leren, te begrijpen en te voorspellen over actuele zaken door te kijken naar coalitievorming en terminatiepatronen. Coalitiepolitiek levert belangrijke indicatoren op voor het vermogen van partijen om compromissen te sluiten en consensus te vormen. De veerkracht en het aanpassingsvermogen van het institutionele ontwerp is van cruciaal belang omdat politieke elites hun eigenbelang steeds meer loskoppelen van het publieke belang onder het mom van populistische retoriek. Dit is een bijzondere verzameling artikelen over de complexiteit van coalitiebestuur en de impact daarvan op Overheid en samenleving.

Coalition payoffs zijn het einddoel van onderhandelingen. Of het nu beleid of kantoor, partijen streven naar voordelen in ruil voor het ondersteunen van een regering. Matt Evans laat zien hoe formateur partijen een voorsprong hebben in het verkrijgen van beleidsspecifieke ministeriële uitbetalingen, terwijl niet-formateurs een voordeel hebben in het veiligstellen van beleidsspecifieke vice-(junior) minister posities. De resultaten zijn niet altijd intuïtief. De felbegeerde rol van minister van Buitenlandse Zaken wordt meestal verdeeld onder kabinetsleden van de grotere partij, en toch zijn er gevallen waarin dit ambt wordt verworven door junior coalitieleden. Kai Oppermann en Klaus Brummer laten zien onder welke voorwaarden het ministerie van Buitenlandse Zaken waarschijnlijk zal worden toegewezen aan een ‘junior coalitiepartner’.het succes van de onderhandelingen veronderstelt natuurlijk dat de partijen bereid zijn tot een akkoord te komen. Niet alle politieke partijen onderhandelen echter te goeder trouw en stellen daarom eisen die de anderen niet kunnen tolereren. De wolf van de deur houden kan in dit verband de prioriteit zijn bij het onderhandelen. Wanneer partijen van verschillende grootte er niet in slagen overeenstemming te bereiken in onderhandelingen of er een consensus is bereikt om extremisten buiten beschouwing te laten, kunnen de twee grootste partijen in een parlementair systeem de oplossing overwegen om deel te nemen aan een ‘grote coalitie’. Door het gebruik van grote coalities in Oostenrijk en Duitsland te vergelijken, onderzoekt Wade Jacoby de voorwaarden voor succes van deze strategie om het partijsysteem tegen opstandige populistische uitdagers te verzamelen. Jacoby kijkt ook naar de kans op mislukking wanneer deze strategie te vaak wordt ingezet of te zwaar wordt gebruikt.zeer vaak leiden coalitieonderhandelingen ook tot de vorming van minderheidsregeringen. Veronica Anghel en Maria Thurk onderzoeken de rationaliteit achter deze keuze. Hier speelt de kwestie van de belangen een rol. Anghel en Thurk suggereren dat ethno-regionale partijen zijn meestal beleidszoekende en richten voordelen voor hun specifieke groepen, terwijl mainstream partijen maken sterkere claims voor office distributie. Deze diversiteit van belangen heeft ook gevolgen voor andere soorten partijen. Bijvoorbeeld, Kate Crowley en Sharon Moore ook bloot groene partijen als meestal beleid te zoeken bij het ondersteunen van minderheden regeringen en merken op dat herhaalde gevallen van dergelijke steun kan de basis voor meer stabiele en effectieve toekomstige interparty bestuursverhoudingen.

Het scala van belangen in het spel neigt te stijgen met het aantal partijen en de waaier van politieke ideologieën toegevoegd aan de mix. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Europees Parlement als een extreem geval naar voren komt. Dit is niet om te suggereren dat het EP niet als Parlement kan functioneren, maar eerder dat coalitievorming in het Europees Parlement een continu en continu proces kan blijken te zijn. Daniel Finke en Annika Herbel laten zien wat dit betekent in een wetgevingscontext door te onderzoeken hoe het beleid van de Europese Unie kan worden beïnvloed door de mede-sponsoring van standpunten door partijgroepen.

coalitieonderhandelingen zijn een centraal punt in de studie van de regering& oppositie. Aangezien onderzoek gelijke tred houdt met de lopende ontwikkelingen, hopen we dat je overweegt deel te nemen aan het gesprek. Het tabblad indiening bevindt zich net onder het zoekvenster op onze startpagina.