de beste Franse gedichten
Poëzie is een van de diepste manieren om emoties uit te drukken. Dus wat is er beter dan het gebruik van Frans, de taal van gevoelens, om dat te doen? Wilt u de beste Franse gedichten ontdekken om meer te leren over deze taal, of om er een voor te dragen aan uw geliefde? U bent hier aan het juiste adres!
de beste Franse gedichten vertaald in het Engels
Victor Hugo
hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers van de Franse literatuur. Naast de romans die de hele wereld kent (Notre-Dame de Paris of Les Misérables), is hij ook toneelschrijver en dichter. Het gedicht dat we vandaag gaan lezen is bekend bij de Fransen, omdat ze het allemaal op school leren. Het heet Demain dès l ‘ Aube en werd gepubliceerd in 1856. Victor Hugo schreef het in een tragische context: hij had net zijn dochter Léopoldine verloren. Na deze collectie produceerde hij tot zijn ballingschap geen werk meer.
Hier is het begin van het gedicht gewijd aan zijn dochter:
| Demain, dès l ‘aube, à l’ heure où blanchit la campagne, je partirai. Vois-tu, Je sais que tu m ‘ attends.j ‘irai par la forêt, j’ irai par la montagne.je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps. |
morgen, bij dageraad, op het moment dat het land wit wordt, zal ik vertrekken. Ik weet dat je op me wacht.ik ga door het bos, Ik ga over bergen.ik kan niet langer van je wegblijven. |
Het gedicht is geschreven op de klassieke manier – in Alexandrië – dat wil zeggen dat alle verzen 12 voet lang zijn, en de rijmpjes worden gekruist (of afgewisseld).terug naar de Franse Renaissance met Pierre de Ronsard die in 1545 mignonne allons voir si la rose schreef, een gedicht gewijd aan de dochter van een Italiaanse bankier, Cassandre, die hij had ontmoet toen hij 20 jaar oud was, en zij was 13. Ronsard beschrijft het overlijden van de jeugd als het leven van een bloem. Deze reflectie op het verstrijken van tijd en dood is typerend voor deze periode.
Hier is een uittreksel (in modern frans) van het gedicht :
| Mignonne, allons voir si la rose Qui ce matin avait déclose Sa robe de pourpre au soleil, Een punt perdu cette vesprée, Les plis de sa robe pourprée, Et son teint au vôtre pareil.Darling, laten we eens kijken of de roos die vanmorgen haar karmozijnrode jurk naar de zon had ontvouwd, deze avond de plooien van haar karmozijnrode jurk, en haar gelaatskleur die lijkt op die van jou, heeft verloren. |
De 5 meest voorkomende Franse grammaticafouten
Arthur Rimbaud
laten we nu een beetje vooruit gaan in de tijd, aan Arthur Rimbaud die in 1870 Le dormeur du val schreef een van zijn beroemdste gedichten. Hij was 16 jaar oud toen hij het schreef! Het gedicht is opmerkelijk in zijn beheersing van versificatie.
het is een sonnet: een gedicht dat bestaat uit twee kwatrijnen (alinea van vier verzen) en twee tercetten (alinea van drie verzen), en de verzen zijn nog steeds in Alexandrië. Het beschrijft op bewonderenswaardige wijze een vreselijk contrast tussen het zachte landschap en de verrassende val.
Lees het gedicht zelf:
| C ‘est un trou de verdure où chante une rivière Accrochant follement aux herbes des haillons D’ Argent ; waar de zon, vanaf de trotse berg, schijnt: het is een kleine vallei die schuimt met stralen.een jonge soldaat, met open mond, kaal hoofd, met een nek badend in verse blauwe waterkers, slaapt; hij ligt in het gras onder de naakte, bleek in zijn groene bed waar het licht regent.voeten in gladiolen, hij slaapt. Glimlachen zoals een ziek kind zou glimlachen, maakt hij een glimlach: de natuur wiegt hem warm: hij is koud.Parfums doen zijn neusvleugels niet rillen; hij slaapt in de zon, met de hand op zijn borst stil. Het heeft twee rode gaten aan de rechterkant.het is een groene holte, waar een rivier zingt geklemd vastklampend aan gras lappen van zilver; waar de zon, van de trotse berg, schijnt: het is een kleine vallei die bruist van het zonlicht.een jonge soldaat, zijn mond open, zijn hoofd kaal, en de nek van zijn nek baden in koele blauwe waterkers, slapen; hij is uitgestrekt op het gras, onder de hemel, bleek in zijn groene bed waar het licht valt als regen.voeten in de gladiolen, hij slaapt. Lachend als een ziek kind zou glimlachen, hij doet een dutje: Natuur, wieg hem warm: hij is koud.zoete geuren kietelen zijn neus niet meer; hij slaapt in de zon, hand op de borst, vredig. Hij heeft twee rode gaten in zijn rechterkant. |
tellen in het Frans.Guillaume Apollinaire een dichter uit de 20e eeuw, Guillaume Apollinaire, bracht een revolutie teweeg in de Franse poëzie door klassieke versificatie te overtreden. Hij is met name de auteur van kalligrafieën, die gedicht-tekeningen die de vorm van het thema dat ze aan te pakken. Apollinaire ‘ s bekendste gedicht is Le Pont Mirabeau, waarin hij de verdwijning van een geliefde beschrijft door het te vergelijken met de Seine, de rivier die door Parijs stroomt.
| Sous le Pont Mirabeau coule La Seine Et nos amours Faut-il qu ‘il m’ en souvienne La joie venait toujours après la peine.Wenen de nachtringen de tijd de dagen gaan weg Ik blijf handen in handen laten we oog in oog blijven terwijl onder de brug van onze armen voorbijgaat eeuwig kijkt de golf zo vermoeid Wenen de nachtringen de tijd de dagen gaan weg Ik blijf liefde gaat weg zoals dit stromend water liefde gaat weg zoals het leven langzaam is en als hoop gewelddadig Wenen de nachtringen de tijd de dagen gaan weg Ik blijf voorbij de dagen en weken doorbrengen geen tijd besteed noch liefdes komen terug onder de brug Mirabeau coule La Seine Vienne La Nuit sonne l ‘heure Les jours s’ en vont je demeure onder de Mirabeaubrug stroomt de Seine moet ik me herinneren onze liefdes herinneren hoe dan na elk verdriet de vreugde weer terug kwam laat de nacht op klokken eindigen de dag de dagen gaan voorbij Ik blijf nog steeds handen samen en van aangezicht tot aangezicht laten we gewoon zo blijven onder de brug van Our Arms shall go moe van eindeloze blikken de stroom van de rivier laat de nacht op klokken eindigen de dag de dagen gaan door mij toch blijf ik alle liefde gaat door als water naar de zee alle liefde gaat door Door How slow life seems to me How violent the hope of love can be Let night come on bells end the day The days go by me still I stay The days the weeks pass by beyond our ken noch de tijd voorbij noch de liefde komt weer terug onder de Mirabeau brug stroomt de Seine Laat de nacht op klokken eindigen de dag De dagen gaan door me still I stay. |
veel artiesten hebben het in een lied behandeld, U kunt naar Serge Reggiani of Marc Lavoine luisteren.
Charles Baudelaire
Het is onmogelijk om over Franse poëzie te praten zonder Charles Baudelaire te noemen. Tijdgenoot van Arthur Rimbaud, hij is een dichters die zich vervloekt voelt en stort zijn lijden in zijn werk. Zijn bekendste gedicht is L ‘ Albatros, waar hij spreekt over de figuur van de dichter in de samenleving, gaat over onbemind en onbegrepen zijn.
| vaak nemen de bemanningsleden voor de lol albatrossen, grote zeevogels, Die volgen, indolente reisgenoten, het schip dat over de bittere afgronden glijdt.niet eerder hebben ze ze op de planken gezet, dan laten deze koningen van azure, onhandig en beschaamd hun grote witte vleugels als roeispanen naast hen hangen.deze gevleugelde reiziger, hoe links en weduwnaar hij is!hij, eens zo knap, dat hij komisch en lelijk is!de een ergert zijn snavel met een mond-brander, de andere mimespelers hinken, de kreupele die vloog!de dichter is als de Prins van de wolken die rondspookt in de storm en lacht om de boogschutter; verbannen op de grond te midden van het kwaad, zijn gigantische vleugels voorkomen dat hij kan lopen.vaak, om zich te vermaken, vangen de bemanningsleden albatrossen, grote zeevogels, die volgen, indolente reisgenoten,het schip zweeft over de bittere golven.nauwelijks hebben ze ze op het dek gezet, toen deze koningen van de azuurblauwe, onhandig en beschaamd, hun grote witte vleugels lieten gaan, als roeispanen die langs hen heen sleepten.deze gevleugelde voyager, hoe onhandig en zwak hij is!hij, eens zo mooi, hij is zo grappig en lelijk!een plaagt zijn snavel met een pipestem, een andere mimes, mankend, de kreupele die ooit vloog!de dichter is als deze prins van de wolken die rondspookt in de storm en lacht om de boogschutter; verbannen op de grond, te midden van gejuich, zijn gigantische vleugels houden hem ervan om te lopen. |
u kent nu de beste Franse gedichten en hun schrijvers en de regels van de klassieke versificatie. Dus waarom niet de eerste stap zetten? En in het Frans, alsjeblieft!
Leave a Reply