Wat is dit is gewoon om te zeggen over en waarom zou ik schelen?

Kom op, Geef het toe. Je at de laatste appel in de koelkast ook al wist je dat je broer hem mee wilde nemen voor de lunch. Je At wat koekjes die je moeder maakte om cadeau te geven. Je leende de auto van je zus zonder te tanken. we hebben allemaal dit soort dingen gedaan – we weten dat we het waarschijnlijk niet zouden moeten doen, maar om de een of andere reden vallen we ten prooi aan de verleiding, en, zoals de spreker van dit gedicht doet, eten we de pruimen die iemand anders aan het redden was. natuurlijk zijn er een heleboel diepere, donkerdere interpretaties van dit gedicht: sommige mensen zeggen dat het de val van Adam en Eva herhaalt, die verboden fruit aten; sommige mensen zeggen dat het over onderdrukte seksualiteit gaat; sommige mensen zeggen dat het over helemaal niets gaat. Sommige mensen vinden het gedicht ronduit hilarisch. zeker, al deze mensen zouden gelijk kunnen hebben, maar we denken dat Williams daar zou zitten met een grijns op zijn gezicht, verbaasd over al deze gekke betekenissen die mensen met zich mee brachten.

dat komt omdat we het eens zijn met de mensen die zeggen dat dit gedicht bedoeld is om een gevonden gedicht te zijn. Misschien, denken we, heeft Williams echt de pruimen gegeten die in de ijskast zaten, en dit briefje achtergelaten als een echte verontschuldiging. De geleerden met hun mooie theorieën kunnen hier de spot mee drijven. Wat voor soort gedicht is dat, zouden ze kunnen zeggen.

toch zijn het hun theorieën, en het vermogen voor theorieën en gedachten om te ontstaan uit iets zo eenvoudig, dat dit gedicht diepgaand maken. Kijk naar al de complexiteit en al de schoonheid, zo lijkt het gedicht te zeggen, die kan ontstaan uit zo ‘ n alledaags, ongerept moment.

dus, zoals je leest, verken elke betekenis die je kunt. Gebruik je fantasie. Misschien is het gedicht een verborgen metafoor voor iets seksueels, of de val uit de Hof van Eden. Nog beter, misschien kun je iets vinden in dit gedicht dat niemand anders kan vinden. Of misschien, een kerel at wat pruimen en voelt zich er schuldig over.

onthoud, zoals je leest, de eenvoud, het dagelijks leven in het hart van dit gedicht, en glimlach. “Ik vergeef je,” denken we terwijl we lezen, vergetend dat het niet eens onze pruimen zijn die hij heeft gegeten.

en als al het andere mislukt, leer dan tenminste een les. Als je echt iets wilt doen wat je niet moet doen, moet je het waarschijnlijk eerst vragen. Of op zijn minst een verontschuldiging briefje achterlaten.Hey Shmoopers, ga je die frietjes nog opeten?