wanneer je een kaart van actieve vulkanen in de wereld over elkaar legt op een kaart van aardbevingen in de afgelopen dertig jaar, kun je zien dat ze perfect overeenkomen. Dat komt omdat het grootste deel van het vulkanisme en de meeste seismische activiteit op aarde gelokaliseerd zijn op de grenzen tussen tektonische platen. Deze twee verschijnselen zijn echter niet direct gerelateerd.

het beste voorbeeld van de correlatie tussen vulkanisme en seismisch actieve zones is de “Ring van vuur” die langs de Stille Oceaan loopt (link naar de kaart van de Ring van vuur, inhoud die binnenkort wordt verstrekt). Rondom de Grote Oceaan vinden we subductiezones (Filipijnen, Japan, Aleoeten, Alaska, Zuid-Amerika). In subductiezones zakt de dichte en gehydrateerde oceanische lithosfeer in de mantel. Het water in de oceanische korst verlaagt het smeltpunt van de omringende rotsen, waardoor magma ontstaat. Dit warmere en minder dichte magma beweegt naar het oppervlak, waar het het intense vulkanisme genereert dat zijn naam gaf aan de “Ring van vuur”.

maar in het geval van de “Ring of Fire” zijn aardbevingen en vulkanen niet direct gerelateerd. Natuurlijk gebeuren er aardbevingen in deze subductiezones, maar ze veroorzaken niet echt uitbarstingen.

niettemin zijn aardbevingen en vulkanische activiteit in zeer specifieke omstandigheden inderdaad met elkaar verbonden. Vulkaanuitbarstingen worden soms waargenomen na een grote aardbeving. Wetenschappers hebben daar drie plausibele verklaringen voor:seismische golven kunnen de top van de magmakamer verzwakken en een eruptie veroorzaken; seismische golven kunnen de gassen in de magmakamer verstoren en een explosieve eruptie veroorzaken; de spanning rond de magmakamer kan zich ontwikkelen na een aardbeving en een eruptie veroorzaken.