dit artikel is meer dan 6 jaar oud. vandaag zes jaar geleden werden zestien zuigelingen in de Chinese provincie Gansu gediagnosticeerd met nierstenen. Ze waren allemaal gevoed met melkpoeder dat later bleek te zijn vervalst met een giftige industriële verbinding genaamd melamine. Vier maanden later waren naar schatting 300.000 baby ‘ s in China ziek van de besmette melk, en de nierschade leidde tot zes doden. De Sanlu Group, een van de grootste zuivelproducenten in China, werd geïdentificeerd als de belangrijkste boosdoener. Maar naarmate het schandaal zich ontvouwde, raakten meer Chinese zuivelbedrijven betrokken.het incident beschadigde niet alleen de reputatie van de Chinese voedselexport, maar ook een verwoestende klap voor de bloeiende binnenlandse zuivelindustrie, wat leidde tot een reeks fusies en consolidaties. De markt voor niet—elastische babyvoeding heeft de vraag naar buitenlandse producten aangewakkerd-na 2009 zijn er inderdaad meer dan 100 buitenlandse merken op de Chinese markt terechtgekomen. Achteraf gezien is het geen overdrijving dat het incident van 2008 een van de grootste voedselveiligheidsschandalen in de geschiedenis van de VRC is.het schandaal toont aan dat China er niet in is geslaagd een effectieve regelgevende staat op te bouwen in zijn overgang naar een markteconomie. De regering heeft lering getrokken uit de crisis en getracht haar regelgevende capaciteit op het gebied van de controle op de voedselveiligheid te versterken. In juni 2009 heeft China de Voedselveiligheidswet afgekondigd, die elk gebruik van niet-toegestane levensmiddelenadditieven verbiedt. De wet heeft ook geleid tot de oprichting van een prominente Centrale Commissie om de coördinatie tussen de staten en de handhaving van de regelgeving inzake voedselveiligheid op nationaal niveau te verbeteren. In maart 2013 werd de China Food and Drug Administration (CFDA) opgericht als een bureau op ministerieel niveau om de autoriteiten op het gebied van voedsel-en drugveiligheid te consolideren.deze maatregelen zijn weliswaar belangrijk en noodzakelijk, maar hebben niet geleid tot een aanzienlijke verbetering van de voedselveiligheid in China. Tijdens de vergadering van de Voedselveiligheidscommissie van de Raad van State in januari 2013 gaf Premier Li toe dat hoewel de voedselveiligheid is verbeterd, “er nog steeds een groot aantal openstaande problemen en potentiële verborgen gevaren zijn; de situatie blijft grimmig.”China’ s inspanningen om de voedselveiligheid aan te pakken worden bemoeilijkt door nieuwe gevaren voor de gezondheid van het milieu, zoals vervuiling van water en bodem. Rijst en tuingroenten besmet met zware metalen vormen grote gezondheidsrisico ‘ s, maar het opruimen is zeer duur en kan tientallen jaren duren. Het vertrouwen van de consument in Chinese zuivelproducten blijft uiterst zwak. Officiële media suggereren dat meer dan de helft van de Chinese babyformule markt wordt gedomineerd door buitenlandse merken, en in sommige steden, het aandeel is zo hoog als 80 procent. In een wanhopige en bizarre beweging om de binnenlandse zuivelindustrie op te krikken, heeft China een nieuwe verordening uitgevaardigd die de invoer van zuivelproducten van niet-geregistreerde overzeese fabrikanten verbood.

als erkenning voor de uitdagingen hebben de regeringsleiders de afgelopen maanden de weg voor voedselveiligheid opgeschoven. In Maart gebruikte Premier Li Keqiang het melamine-schandaal om te pleiten voor “zo streng mogelijk toezicht en verantwoording” en “zo streng mogelijke straf” bij het waarborgen van de voedselveiligheid. Onder de zegen van Li onthulde China vorige week het ontwerpamendement op de Voedselveiligheidswet van 2009. De nieuwe versie, genaamd “de strengste voedselveiligheidswet in de geschiedenis”, heeft de lat hoger gelegd voor voedselveiligheidsbeheer en meer expliciete eisen gesteld aan overheidsinstanties om te volgen in de voedselvoorzieningsketen.

maar hoe doeltreffend deze inspanningen zijn, valt nog te bezien. Aangezien de regelgeving inzake voedselveiligheid verschillende elkaar wederzijds versterkende activiteiten omvat (productie, marketing en consumptie) en verschillende belanghebbenden omvat (bv., fabrikanten, handelaren, consumenten, overheidsactoren), is het zeer onwaarschijnlijk dat zuiver top-down, staatsgerichte regelgeving en wettelijke kaders voldoende zullen zijn om de voedselveiligheidscrisis in China te bezweren. Om robuuste en duurzame reguleringscapaciteit te bereiken, zou de overheid moeten investeren in de opbouw van een krachtig maatschappelijk middenveld en vrije en maatschappelijk verantwoordelijke media, die als bron van informatie en discipline zouden dienen bij het handhaven van voedselveiligheidswetten en-voorschriften. Zij moet zich inzetten voor de opbouw van een onafhankelijk rechtsstelsel om te voorkomen dat het rechtskader voor voedselveiligheid wordt gekaapt door egoïstische bureaucraten of andere gevestigde belangen. Het zou ook serieus moeten zijn om een gedragscode voor bedrijfsethiek op bedrijfs-en individueel niveau op te stellen om het “kapitalisme zonder ethiek” in toom te houden. Dergelijke institutionele steun, zoals aangetoond in mijn recente boek, zal China in staat stellen om zijn regelgevende staat van meer solide grond op te bouwen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de Asia Unbound blog van de Council on Foreign Relations en is hier te vinden.