Aktywacja komórek B

Komórka B zostaje aktywowana, gdy jej receptor rozpoznaje antygen i wiąże się z nim. W większości przypadków jednak aktywacja limfocytów B zależy od drugiego czynnika wymienionego powyżej-stymulacji aktywowanej pomocniczej komórki T. Gdy pomocnicza komórka T zostanie aktywowana przez antygen, staje się zdolna do aktywacji komórki B, która już napotkała ten sam antygen. Aktywacja odbywa się poprzez interakcję między komórkami, która zachodzi między białkiem zwanym ligandem CD40, który pojawia się na powierzchni aktywowanych pomocniczych komórek T, A białkiem CD40 na powierzchni komórki B. Pomocnicza komórka T wydziela również cytokiny, które mogą wchodzić w interakcje z komórką B i zapewniać dodatkową stymulację. Antygeny, które indukują odpowiedź w ten sposób, co jest typową metodą aktywacji limfocytów B, nazywane są antygenami zależnymi od T.

Większość antygenów jest zależna od T. Niektóre są jednak w stanie stymulować komórki B bez pomocy komórek T. Antygeny niezależne od T są zazwyczaj dużymi polimerami o powtarzających się, identycznych wyznacznikach antygenowych. Takie polimery często tworzą zewnętrzną powłokę i długą, przypominającą ogon wić bakterii. Immunolodzy uważają, że ogromne stężenie identycznych antygenów niezależnych od T tworzy wystarczająco silny bodziec bez konieczności dodatkowej stymulacji ze strony pomocniczych limfocytów T.

interakcja z antygenami powoduje namnażanie się komórek B w klony komórek wydzielających immunoglobuliny. Następnie komórki B są stymulowane przez różne cytokiny, aby rozwinąć się w komórki produkujące przeciwciała zwane komórkami plazmatycznymi. Każda komórka osocza może wydzielać kilka tysięcy cząsteczek immunoglobuliny co minutę i nadal to robić przez kilka dni. Duża ilość tego przeciwciała jest uwalniana do krążenia. Początkowy wybuch produkcji przeciwciał stopniowo zmniejsza się, gdy bodziec jest usuwany (np. przez odzyskanie z infekcji), ale niektóre przeciwciała nadal są obecne przez kilka miesięcy później.

opisany proces zachodzi wśród krążących limfocytów B. Komórki B zwane komórkami pamięci napotykają jednak antygen w ośrodkach germinalnych-przedziałach w tkankach limfatycznych, w których występuje niewiele komórek T—i są aktywowane w inny sposób. Komórki pamięci, zwłaszcza te z najbardziej skutecznymi receptorami, namnażają się intensywnie, ale nie wydzielają przeciwciał. Zamiast tego pozostają w tkankach i krążeniu przez wiele miesięcy, a nawet lat. Jeśli, przy pomocy komórek T, komórki pamięci b ponownie spotkają się z aktywującym antygenem, te komórki B szybko zareagują, dzieląc się, tworząc zarówno aktywowane komórki, które wytwarzają i uwalniają swoje specyficzne przeciwciało, jak i inną grupę komórek pamięci. Pierwsza grupa komórek pamięci zachowuje się tak, jakby „pamiętała” początkowy kontakt z antygenem. Tak więc, na przykład, jeśli antygen jest drobnoustrojem i osoba jest ponownie zakażona przez drobnoustroje, komórki pamięci wywołują szybki wzrost poziomu przeciwciał ochronnych, a tym samym zapobiegają opanowaniu związanej z tym choroby.