późniejsze lata

Po Bartholomew Fair, Jonson nie napisał zbyt dobrze. Jednak wielu młodych poetów i dramaturgów uważało go za bohatera i nazywało siebie „synami Bena” lub „plemieniem Bena.”Zawsze był uważany za imponującą i szanowaną postać.

wiele informacji o życiu osobistym Jonsona dociera do nas po ostatnim okresie grania. W 1618 roku spędził wiele czasu ze szkockim poetą Williamem Drummondem z Hawthornden (1585-1649). Drummond spisał wszystkie rozmowy z Jonsonem. Drummond powiedział, że Jonson był ” wielkim kochankiem i wielbicielem siebie, rówieśnikiem i szydercą innych, oddanym raczej utracie przyjaciela niż żartowi.”Innymi słowy, Jonson zrobił wiele żartów o innych ludziach i uważał się za lepszego od innych.

Jonson napisał również wiele innych pism nieramatycznych, w tym gramatykę języka angielskiego, różny (złożony z wielu różnych części) zbiór notatek i refleksje na temat różnych autorów zatytułowany Timber, or Discoveries (również wydrukowany w 1640). Napisał również dużą liczbę wierszy, prawie wszystkie napisane w odpowiedzi na poszczególne wydarzenia z doświadczenia poety. Większość jego poezji była pisana w krótkich formach lirycznych (pieśniowych), z którymi radził sobie z wielką wprawą. Styl poetycki Jonsona wydaje się również prosty i nieskazitelny, ale bardzo dopracowany, jak w epigramie (krótkim dowcipnym wierszu) o śmierci pierwszej córki, który zaczyna się „tu leży każdemu jej rodzicom ruth, /Mary, córka ich młodości.”

Po śmierci króla Anglii Jakuba I (1603-1625) w 1625 roku Jonson doznał wielu niepowodzeń. Jego talenty nie zostały w pełni docenione przez nowego króla, przez co Jonson często brakowało pieniędzy. W 1628 roku został sparaliżowany z powodu choroby i do końca życia przebywał w swoim domu w Westminsterze. Kontynuował naukę klasyki, która zajmowała go przez całe aktywne życie.

Jonson zmarł 6 sierpnia 1637 roku. Ponieważ był uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy tamtych czasów, otrzymał specjalny zaszczyt pochowania go w Opactwie Westminsterskim w Anglii.