pytanie: „co Biblia mówi o tym, jak się uniżyć?”
odpowiedź: John Bunyan, w drugiej części swojej książki the Pilgrim ’ s Progress, opisuje czas, kiedy Christiana i jej towarzysze muszą zejść do Doliny upokorzenia. Bunyan opisuje to miejsce jako ” strome wzgórze, a droga była śliska.”Innymi słowy, nigdy nie jest łatwo upokorzyć się, a kiedy nasza droga wymaga od nas pokory, łatwo możemy się pomylić.
pokorę można zdefiniować jako brak pychy, tak jak ciemność jest brakiem światła. Nie możemy stać się bardziej pokorni, skupiając się na pokorze, ponieważ staje się ona źródłem dumy, gdy wierzymy, że ją osiągnęliśmy. C. S. Lewis opisuje pokorę nie jako myślenie mniej o sobie, ale jako myślenie mniej o sobie. Mając na uwadze tę definicję, Biblia ma wiele do powiedzenia na temat patrzenia na siebie w odpowiedniej perspektywie. Trzymanie się biblijnej perspektywy upokarza nas.
Pokora wzrasta, gdy chcemy być upokorzeni przez Boga, okoliczności i innych. Nasza grzeszna natura nie chce być upokorzona. Mamy tendencję do ochrony naszej dumy, jakby to był nasz najlepszy przyjaciel, ale pycha staje na drodze naszej relacji z Bogiem. Przeciwstawia się dumnym, ale daje łaskę pokornym (Jakuba 4:6). On będzie pracował z nami, gdy pragniemy pokory, ale rozwój pokory będzie bolesny. Pomimo dyskomfortu, znajdujemy dodatkową miarę łaski, która nas podtrzymuje, gdy cierpimy przez proces rafinacji.
pierwszym krokiem w upokarzaniu się jest zakwestionowanie naszych motywów do tego, co robimy. Ilekroć widzimy, że nasze działania są nastawione na wzbudzanie przychylnych opinii od innych, powinniśmy przynosić to Panu. Możemy modlić się w ten sposób: „Panie, widzisz, co zamierzam tutaj zrobić. To dla Twojej chwały czy dla mojej? Zbadaj moje serce. Czy pragnę cię pochwalić, czy zachować trochę dla siebie?”Nie zawsze źle jest chcieć zrobić dobre wrażenie, ale kiedy dokonujemy większości wyborów w oparciu o zadowolenie ludzi, możemy mieć problem z dumą. Możemy wyznać nasze złe motywy i zobowiązać się do czynienia tylko tego, co chwali Pana, a nie nas. Może to oznaczać pozostawanie przez jakiś czas poza mediami społecznościowymi, powstrzymywanie się od przechwalania się naszą najnowszą promocją lub wakacjami i odraczanie pochwał, które otrzymujemy, innemu, który również na to zasługuje.
kolejnym krokiem w upokarzaniu się jest ocena naszej reakcji, gdy jesteśmy lekceważeni, pomijani lub niedoceniani. Przyznajemy przed sobą i przed Bogiem, że użalanie się nad sobą jest pychą wymagającą obrony. Zamiast poddać się temu, zamiast tego wybieramy skorzystanie z okazji, aby nauczyć się pokory. Możemy modlić się o coś takiego: „Ojcze, jestem teraz zraniony i zły, ponieważ mnie opuścili (lub nie docenili mnie itp.). Dziękuję za tę okazję, aby poradzić sobie z niektórymi obszarami dumy w moim życiu, których inaczej bym nie zauważył. Jeśli jestem przeoczony, pocieszam się wiedząc, że Chrystus został również przeoczony, odrzucony i niezrozumiany.”
uczenie się bycia bardziej pokornym polega na uchwyceniu chwil dumnych i doprowadzeniu ich do Pana, aby nie mogły wzrastać. Pozwalamy mu zamienić coś szkodliwego w coś korzystnego dla naszego wzrostu. Rozpoznawanie obszarów pychy jest krytyczną częścią jej pokonania, więc musimy być gotowi zgodzić się z Panem, gdy on nam je wskazuje.
Biblia podaje przykłady dumnych ludzi, którzy jednak upokorzyli się w obliczu sądu Bożego. Król Ezechiasz walczył z dumą, ale uniżył się i odwrócił gniew Boży od Judy i Jerozolimy (2 Kronik 32:25-26). Niegodziwi królowie Achab (1 Księga Królewska 21.27-29), Roboam (2 Księga Kronik 12.1-12) i Manasses (2 Księga Kronik 33.10-13) wszyscy mądrze wybrali uniżenie i szukanie Bożego Miłosierdzia. W każdym przypadku miłosierdzie zostało udzielone.
Biblia chwali pokornych. Jezus, oczywiście, wzorował pokorę (Mateusza 11:29). Mojżesz był „bardziej pokorny niż ktokolwiek inny” (IV Mojżeszowa 12: 3). Paweł przypomniał Koryntianom, że chociaż był apostołem i ich duchowym starszym, był pokorny, gdy był wśród nich (2 Koryntian 10.1). Jezus nauczał, że ci, którzy chcą być wielcy, muszą być najbardziej pokorni (Ew.Mateusza 23.12). Wiele miejsc w Piśmie Świętym nakazuje nam uniżyć się (Efezjan 4:2; 1 Piotra 3:8; 5: 6). Jeśli się nie upokorzymy, Bóg to uczyni, a to może być jeszcze bardziej bolesne (Łk 1:52; 18:14).
kiedy oddajemy się woli Bożej, nie ma miejsca na pychę. On może wymagać od nas pewnych pokornych rzeczy, ale będzie to dla naszego polepszenia. Współpracujemy z nim w tym procesie, szukając nieistotnych miejsc pracy, pracując za kulisami, pomagając, gdy nikt inny tego nie robi, i przypominając sobie, że nasza nagroda jest w niebie (Mateusza 6:4). Tym, których spojrzenie jest mocno zamknięte na wieczność, łatwiej jest przyjąć pokorę na ziemi.
kiedy uczymy się być bardziej pokorni, odkrywamy, że miejsce pokornych jest miejscem piękna. Aby kontynuować postępy Bunyan Pielgrzyma, gdy Christiana i jej przyjaciele zejdą do Doliny upokorzenia, uznają ją za spokojną, obfitą krainę. Autor opisuje go: „ta dolina upokorzenia . . . jest najlepszym i najbardziej użytecznym dzielnym kawałkiem ziemi we wszystkich tych częściach. To jest tłusta ziemia, i . . . dużo składam się na łąka. . . . Oto, jak zielona jest ta dolina, jakże upiększona liliami (Pieśń. 2:1). Znam też wielu robotników, którzy mają dobre posiadłości w tej dolinie upokorzenia . . . zaprawdę, jest to gleba bardzo urodzajna i przynosi garściami.”