Buckyballs, zwane również fulerenami, były jednymi z pierwszych odkrytych nanocząstek. Odkrycie to miało miejsce w 1985 roku przez trio naukowców pracujących z Rice University o nazwisku Richard Smalley, Harry Kroto i Robert Curl.

Buckyballs składają się z atomów węgla połączonych z trzema innymi atomami węgla wiązaniami kowalencyjnymi. Jednak atomy węgla są połączone w ten sam wzór sześciokątów i pięciokątów, które można znaleźć na piłce nożnej, dając buckyball kulistą strukturę, jak pokazano na poniższym rysunku.

najczęściej buckyball zawiera 60 atomów węgla i jest czasami nazywany C60.Inne rozmiary buckyballs wahają się od tych zawierających atomy węgla 20 do tych zawierających więcej niż atomy węgla 100.

a buckyball.

wiązania kowalencyjne między atomami węgla sprawiają, że buckyballs są bardzo silne, a atomy węgla łatwo tworzą wiązania kowalencyjne z wieloma innymi atomami. Buckyballs są używane w kompozytach do wzmocnienia materiału. Buckyballs mają interesującą właściwość elektryczną bycia bardzo dobrymi akceptorami elektronów, co oznacza, że akceptują luźne elektrony z innych materiałów. Funkcja ta jest przydatna na przykład w zwiększaniu wydajności ogniw słonecznych w przekształcaniu światła słonecznego w energię elektryczną.

fragment z nanotechnologii dla manekinów (wydanie II), z wydawnictwa Wiley