5 stycznia 1957 roku, w odpowiedzi na coraz bardziej napiętą sytuację na Bliskim Wschodzie, prezydent Dwight Eisenhower (1890-1969) przedstawił na wspólnej sesji Kongresu USA propozycję nowej i bardziej aktywnej polityki amerykańskiej w regionie. Doktryna Eisenhowera, jak się wkrótce okazało, ustanowiła Bliski Wschód jako pole bitwy Zimnej Wojny (1945-91).

Doktryna Eisenhowera: Tło

Stany Zjednoczone uważały, że sytuacja na Bliskim Wschodzie źle się pogorszyła w 1956 roku, a egipski przywódca Gamal Nasser (1918-70) został uznany za w dużej mierze odpowiedzialnego. Ameryka wykorzystała antyzachodni nacjonalizm Nassera i jego coraz bliższe stosunki ze Związkiem Radzieckim jako uzasadnienie wycofania amerykańskiego wsparcia dla budowy tamy Asuańskiej na Nilu w lipcu 1956 roku. Niecały miesiąc później Nasser przejął kontrolę nad Kanałem Sueskim. Akcja ta doprowadziła pod koniec października do skoordynowanego ataku wojsk francuskich, brytyjskich i Izraelskich na Egipt. Nagle okazało się, że Bliski Wschód może być miejscem III Wojny Światowej.

Doktryna Eisenhowera proponowana: styczeń 1957

w odpowiedzi na te wydarzenia, w przemówieniu do Kongresu, 5 stycznia 1957, prezydent Dwight Eisenhower wezwał do „wspólnego działania Kongresu i kierownictwa” w obliczu „zwiększonego zagrożenia ze strony Międzynarodowego komunizmu” na Bliskim Wschodzie. W szczególności poprosił o zezwolenie na rozpoczęcie nowych programów współpracy gospodarczej i wojskowej z zaprzyjaźnionymi narodami w regionie. Zażądał również zezwolenia na korzystanie z USA. żołnierzy ” w celu zabezpieczenia i ochrony integralności terytorialnej i niezależności politycznej tych narodów.”

Eisenhower nie prosił w tym czasie o konkretne środki finansowe; niemniej jednak zaznaczył, że będzie szukał 200 milionów dolarów na pomoc gospodarczą i wojskową w każdym z lat 1958 i 1959. Tylko takie działania, ostrzegł, zniechęciłyby „głodnych władzy komunistów” do ingerencji na Bliskim Wschodzie.

podczas gdy niektóre gazety i krytycy byli zaniepokojeni otwartą polityką amerykańskiej akcji na Bliskim Wschodzie (Chicago Tribune nazwało doktrynę „goofy”), USA. Izba Reprezentantów i Senat Stanów Zjednoczonych odpowiedziały przeważającymi głosami za propozycją Eisenhowera.

Doktryna Eisenhowera i Liban: 1958

Doktryna Eisenhowera otrzymała pierwsze wezwanie do działania latem 1958 roku, kiedy to konflikty społeczne w Libanie skłoniły prezydenta tego kraju do zwrócenia się o pomoc amerykańską. Prawie 15 000 żołnierzy amerykańskich zostało wysłanych, aby pomóc stłumić zamieszki. Dzięki doktrynie Eisenhowera i pierwszym działaniom podjętym w jej imieniu, Stany Zjednoczone wykazały zainteresowanie rozwojem Bliskiego Wschodu.