2007 Schools Wikipedia Selection. Related subjects: Space transport

Explorer I

Organization:	Army Ballistic Missile Agency
Major contractors:	Jet Propulsion Laboratory
Mission type:	Earth Science
Satellite of:	Earth
Launch:	February 1, 1958 at 03:48 UTC
Launch vehicle:	Juno I
Decay:	March 31, 1970
Mission duration:	111 days
Mass:	13.9703 kg
NSSDC ID:	1958-001A
Webpage:	NASA
Orbital elements
Semimajor axis:	7,832.2 km
Eccentricity:	.139849
Inclination:	33.24°
Orbital period:	114.8 minutes
Apogee:	2,550 km
perygeum:	358 km
orbity:	~56,000
Instrumenty
detektor Geigera-Muellera:	detekcja promieni kosmicznych
siatka druciana:	Detekcja mikrometeorytu
Detektor akustyczny:	detekcja mikrometeorytu

Explorer-i, oficjalnie Satelita 1958 Alpha (czasem określana jako Explorer 1) – pierwszy satelita Ziemi Stanów Zjednoczonych, wystrzelony o 10:48PM EST 31 stycznia (03: 48 on 1 February in GMT), 1958, jako część programu Stanów Zjednoczonych dla Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Satelita został wystrzelony z LC-26 w Cape Canaveral Air Force Station na Florydzie na pokładzie rakiety Juno I.

misja

po wystrzeleniu Radzieckiego satelity Sputnik I 4 października 1957 roku, Stany Zjednoczone podjęły szaloną próbę wystrzelenia własnego satelity, rozpoczynając wyścig kosmiczny. Explorer-I został zaprojektowany i zbudowany przez Jet Propulsion Laboratory (JPL), podczas gdy rakieta Jupiter-C została zmodyfikowana przez Army Ballistic Missile Agency (ABMA), aby pomieścić ładunek satelity, a powstała rakieta stała się znana jako Juno I. blisko współpracując, ABMA i JPL ukończyły pracę nad modyfikacją Jupiter-C i zbudowaniem Explorera-i w 84 dni. Zanim jednak prace zostały zakończone, Związek Radziecki wystrzelił drugiego satelitę, Sputnik 2, 3 listopada 1957 roku.

pojazd startowy

pojazd startowy Explorer-i, Juno i, ma swoje początki w projekcie United States Army Orbiter w 1954 roku. Projekt został jednak anulowany w 1955 roku, gdy podjęto decyzję o kontynuowaniu projektu Vanguard. Jupiter-C używany do startu był już testowany w locie w testach reentry dla Jupiter IRBM).

projekt statku kosmicznego

Explorer-i został zaprojektowany i zbudowany przez Jet Propulsion Laboratory of the California Institute of Technology pod kierunkiem dr. Williama H. Pickeringa. Oprzyrządowanie satelity Explorer-I zostało zaprojektowane i zbudowane przez dr. Jamesa Van Allena z University of Iowa.

Explorer-i był drugim satelitą do przenoszenia ładunku misji (Sputnik II był pierwszym). Przede wszystkim został wyposażony w licznik Geigera do wykrywania promieniowania kosmicznego. Czasami oprzyrządowanie zgłaszało oczekiwaną liczbę promieni kosmicznych (~30 zliczeń na sekundę), ale czasami pokazywało osobliwe 0 zliczeń na sekundę. Grupa Iowa (pod Van Allenem) zauważyła, że wszystkie raporty zliczania 0 na sekundę pochodzą z wysokości ponad 2000 km nad Ameryką Południową, podczas gdy przejścia na 500 km pokazują oczekiwany poziom promieniowania kosmicznego. Po Eksploratorze III zdecydowano, że oryginalny licznik Geigera został przytłoczony przez silne promieniowanie pochodzące z pasa naładowanych cząstek uwięzionych w przestrzeni przez ziemskie pole magnetyczne, znane obecnie jako pas promieniowania Van Allena.

wyniki misji

odkrycie pasów Van Allena przez satelity Explorer zostało uznane za jedno z najwybitniejszych odkryć Międzynarodowego Roku Geofizycznego.

Explorer-i został umieszczony na orbicie o perygeum 360 kilometrów (224 Mile) i apogeum 2520 kilometrów (1575 Mil) o okresie 114,9 minuty. Masa całkowita wynosiła 13,97 kilograma (30,8 funta), z czego 8,3 kilograma (18,3 funta) stanowiły przyrządy celownicze. Sekcja instrumentów na przednim końcu satelity i pusta skalowana obudowa rakiety Czwartego stopnia orbitowały jako pojedyncza jednostka, obracając się wokół swojej długiej osi z prędkością 750 obrotów na minutę.

Oprzyrządowanie składało się z pakietu detekcji promieniowania kosmicznego, wewnętrznego czujnika temperatury, trzech zewnętrznych czujników temperatury, czujnika temperatury stożka nosowego, mikrofonu uderzeniowego mikrometeorytu i pierścienia mikrometeorytowych mierników erozji. Dane z tych instrumentów były przesyłane na ziemię przez 60-miliwatowy Nadajnik pracujący na 108.03 megaherców i nadajnik o mocy 10 miliwatów pracujący na częstotliwości 108,00 MHz.

Anteny nadawcze składały się z dwóch anten szczelinowych z włókna szklanego w korpusie samego satelity i czterech elastycznych biczów tworzących antenę kołowrotu. Obrót satelity wokół jego długiej osi sprawiał, że elastyczne bicze były wydłużone.

zewnętrzna skóra sekcji instrumentu została pomalowana na naprzemienne paski koloru białego i ciemnozielonego, aby zapewnić pasywną kontrolę temperatury satelity. Proporcje jasnych i ciemnych pasków zostały określone przez badania odstępów cienia i światła słonecznego na podstawie czasu strzału, trajektorii, orbity i nachylenia.

energia elektryczna była dostarczana przez niklowo-kadmowe baterie chemiczne, które stanowiły około 40 procent masy ładunku. Zapewniały one moc, która obsługiwała nadajnik dużej mocy przez 31 dni, a nadajnik małej mocy przez 105 dni.

ze względu na ograniczoną dostępną przestrzeń i wymagania dotyczące niskiej wagi, Oprzyrządowanie Explorer-I zostało zaprojektowane i zbudowane z myślą o prostocie i wysokiej niezawodności. To było całkowicie udane.

Explorer i przerwał transmisję danych 23 maja 1958 roku, kiedy jego baterie padły, ale pozostał na orbicie przez ponad 12 lat. 31 marca 1970 roku ponownie wszedł na Pacyfik. Explorer I był pierwszym z długotrwałego programu Explorer, który od listopada 2004 uruchomił 83 sondy Explorer.

identycznie skonstruowana kopia zapasowa samolotu Explorer I znajduje się obecnie w Smithsonian Institution ’ s National Air and Space Museum, Milestones of Flight Gallery.