Feeling Seen to regularna kolumna skupiająca się na osobistych refleksjach nad filmami różnych autorów i pisarzy.

Timothy Hutton, Mary Tyler Moore in Ordinary People (Robert Redford, 1980)

okładka wydania filmu z sierpnia-września 1980 roku jest ozdobiona znajomą twarzą, brwi ociekające potem, oczy skręcone w koncentrację, obraz namalowany na Robercie zakręcony kubek DeNiro, gdy okrąża pierścień w szalejącym byku Martina scorcese (1980). To kultowy spektakl z należnym miejscem w filmowym kanonie. A jednak kolejny film zdobył Oscara za najlepszy film na tegorocznych Oscarach: zwykli ludzie Roberta Redforda.

„Skip . . . jeśli nie interesują Cię mopey, represjonowani bogacze – radzi przewodnik New York Timesa. W tym roku zwykli ludzie pokonali również człowieka słonia Davida Lyncha i Tess Romana Polańskiego; w jednym z odcinków „Lynch on Lynch” Mel Brooks mówi Davidowi Lynchowi: „za około dziesięć lat Człowiek słoń zostanie zapamiętany, a zwykli ludzie będą relegowani do odpowiedzi na banalną kartę pościgu.”

na podstawie powieści Judith Guest z 1976 roku o tym samym tytule, dramat Redforda bada podmiejskie życie Beth (Mary Tyler Moore) i Calvina (Donald Sutherland) Jarretta, burżuazyjnej białej pary i następstwa próby samobójczej ich syna Conrada (Timothy Hutton). Portretowanie młodego życia naznaczonego taką traumą-w tym przypadku śmiercią brata Conrada, Bucky ’ ego, a także jego depresją, przygnębieniem w szkole, frustracją seksualną i wejściem do psychoterapii—było niezwykłym terytorium dla dużego filmu w tamtym czasie. Jeśli lata 80. były latami nieznośnego Nastolatka, to zwykli ludzie byli orzeźwiający w kolorze, który nadawał młodym postaciom. Film zdobył Hutton, wtedy zaledwie 20, Oscara, co czyni go najmłodszą osobą w historii, która wygrała dla aktora drugoplanowego.

ale po tej lionizacji konsensus był taki, że zwykli ludzie się starzeją-albo już się starzeją!- słabo, że był nękany przez „treakly sentymentalizm”, lub był jednotomowy, zbyt obsesyjny na punkcie modnego życia wyższej klasy średniej. Nawet przywołanie w filmie terminologii „zwykłych ludzi” wiąże ją z Polityką rasową i rodowodem społecznym, które dopiero teraz badamy.

to samo dla kobiet. Zarówno film, jak i książka opisują łuk rozwojowy dla Conrada: od fizycznego zimna matki do ciepła ojca; od werbalnej powściągliwości matki do ekspansywności terapii z psychiatrą Dr Bergerem (Judd Hirsch); od stłumionej seksualności do erotycznego przebudzenia wywołanego przez jego początkujący związek z koleżanką z klasy Jeannine (Elizabeth McGovern). We wszystkich przypadkach zmiany te następują kosztem postaci kobiecych filmu, z których większość kończy się śmiercią lub wygnaniem. Victoria Szabo i Angela Jones w eseju „The Uninvited Guest” opublikowanym w antologii feministycznej Vision/re-vision piszą, że „podmiotowość wszystkich kobiecych postaci jest zawsze filtrowana przez rządzącą świadomość męskich postaci.”

to trójstronne potępienie—Klasyczne, niekontrolowane i mizoginistyczne-ma być ostatnim gwoździem do trumny dla zwykłych ludzi. A jednak jest to film, którego nie mogę się pozbyć, powracając do niego wiele razy, gdy dorosłem, rozwijając głębszą i bardziej skonfliktowaną perspektywę z każdym oglądaniem.

Timothy Hutton and Donald Sutherland in Ordinary People (Robert Redford, 1980)

„Fairy. Pedał.”Conrad sam się znęca, schowany w łóżku, posuwając się materacem.

powieść Judith Guest daje wskazówki na temat internalizowanej homofobii Conrada: jego brat drwi z niego: „weź to, pedale, to sweter pedału, będziesz w nim świetnie wyglądać.”Conrad łączy swoją kruchość i kobiecość z biernymi doświadczeniami seksualności, a społeczny kataklizm próby samobójczej staje się dla niego okazją do nauki komunikacji. Chodziłem do liceum dla chłopców, i te wyrażenia są znane: internalizowanie własnej niezdolności do spania z kobietami jako nienawiść do siebie, reagowanie na niepowodzenia przemocą fizyczną, próby naprawiania rzeczy dopiero po ich złamaniu.

doświadczenia Conrada również są bardzo… Gejowskie. Pisząc o „kodowaniu queer” w Sundae, Dean Buckley ubolewa nad praktyką rozumienia nikczemności poprzez stereotypowo queerowe cechy, takie jak zniewieściałość u mężczyzn lub dwuznaczność płci. Zamiast tego sugeruje konieczność: napisz o bohaterach kodowanych przez queer, rzadko spotykanych, cytując „Tonks z Harry’ ego Pottera, Gale z Breaking Bad i Conrada z Ordinary People.”

nie to, że nie było medialnych ćwiczeń „queerowania”, ale jak film mógłby być inny, gdyby Conrad został zamknięty? Jak to może zmienić jego związek z zastraszaniem, randkowaniem, emocjami? Potykając się na forach dyskusyjnych szeptających o filmie, zobaczyłem historie gejów—teraz gejów-identyfikujących się z Conradem: wstyd „szafy”, strach przed rozczarowaniem spójności rodziny, poczucie winy, że nigdy nie „zmierzy się” z oczekiwaniami rodziców. „Wszyscy geje z klasy średniej w pewnym wieku mieli takie rodziny” – napisał jeden z komentatorów. Inna kontynuuje: „fala spowiedzi przetoczyła się po całym kraju mniej więcej w czasie, gdy ukazał się ten film.”

w przeciwieństwie do istniejących narracji, zwykli ludzie nie zależą od bieli ze względu na jej spójność tematyczną. Jasne, jak Arabskie rodziny, takie jak moja, mogą znacznie różnić się od chłodnej beznamiętności osy Jarretts i ich niechęci do fizycznej intymności: „nie mogę chodzić i przytulać wszystkich tak, jak ty”, mówi Beth Conrad. Ale wiele kultur odnosi się do ich represji, a w rodzinie imigrantów z kulturowo ostrożnym gentem, coming out może być trudnym doświadczeniem, pełnym tej samej zwątpienia i smutku.

odkryłem kolejny wpis na blogu geja, tym razem przez samozwańczego „fana filmu na całe życie” Kena Andersona, który prowadzi stronę internetową o nazwie „Dreams Are What Le Cinema Is For”, nazwaną po liryce w Broadwayowskim musicalu Nine z 1982 roku. Anderson pisze:

„chociaż zwykli ludzie to jeden z najbielszych filmów, jakie kiedykolwiek powstały, zawsze byłem w stanie się z nim utożsamić, ponieważ świat Klasy średniej, który dramatyzuje, nie różni się wcale od mojego własnego dzieciństwa, dorastając jako jedna z niewielu czarnych rodzin w całkowicie białej dzielnicy. W domu asymilacjonistycznym, w którym dorastałem, mobilność w górę oznaczała ścisłe przestrzeganie polityki szacunku.”

struktura zwykłych ludzi nadaje się do tych reinterpretacji. Był to pierwszy wysiłek Redforda jako reżysera, który celowo trzyma go w napięciu, ograniczając film do skupienia się na tym, jak bohaterowie radzą sobie i rozumieją swoje emocje. W Inside Daisy Clover (1965), Redford zagrał narcystyczną gwiazdę Hollywood i był podobno „wściekły, gdy reedycja wyraźnie określiła jego postać jako gejowską.”To rozczarowujące: odegrałby główną rolę w powstaniu domniemanej społeczności „niezależnego filmu” w Stanach Zjednoczonych i był założycielem festiwalu Sundance. Jak pyszne byłoby ochrzcić go reżyserem queer?

Mary Tyler Moore i Donald Sutherland w zwykłych ludziach (Robert Redford, 1980)

Mary Tyler Moore rozsypuje prochy swojego syna. „To był słoneczny dzień. Woda była czysta i wysoka, gdy nad nią klękałem. Otworzyłem pojemnik i opróżniłem go do pędzącej wody. To, co miało być modlitwą, stało się oburzonym żądaniem. – Dbaj o niego-krzyknąłem w niebo.”

nie ma sposobu na konfrontację ze zwykłymi ludźmi bez ” MTM.”Redford zawsze chciał ją do tej roli, ale” przesłuchał każdą aktorkę w Hollywood ” -od Natalie Wood po Ann—Margret i Lee Remick-zanim do niej wrócił. Twierdzi, że oparła postać na swoim Dalekim ojcu, że rola ta była „świętym Graalem” jej kariery. Ale ona sama równie łatwo mogła być inspiracją: Kulturalny umiarkowany i polityczny konserwatysta, który popierał wielu republikańskich prezydentów, zajęty harmonogram pracy Moore wyobcował ją od syna, który zmagał się z nadużywaniem narkotyków.

nie ma również sposobu na zrozumienie identyfikacji queer ze zwykłymi ludźmi bez zrozumienia sposobu odbioru pracy Moore ’ a. Przed filmem grała sympatyczną Laurę Petrie i dzielną Mary Richards; słynęła z ról komediowych i prowadzenia tytułowego serialu w latach 1970-1977. Ale ci, którzy opisują kolej Moore ’ a w zwykłych ludziach jako odejście, nie mają sensu; w nekrologu” Lives they Lived „napisanym dla New York Timesa, Taffy Brodesser-Akner opisuje Redford patrząc na plażę w swoim domu w Malibu i widząc Moore na spacerach, gdzie wydawała się taką” smutną postacią . . . różniła się od wspaniałych i triumfalnych spacerów, które wykonywała w czołówce serialu Mary Tyler Moore.”

Moore, który zmarł trzy lata temu, zadziwia zwykłych ludzi. W każdym momencie, w którym film mógł skręcić w melodramat, tam jest, rezolutna, wstrząsająca. Ból w sztywności pleców, miłość w wykręceniu rąk. Dla wielu jej rola jest „zła”, przepełniona beznamiętnym osądem. Jest to również łatwe dla queer mężczyzn do umieszczania własnych Traum rodzinnych do. W pewnym sensie jest to porażka filmu i objęcie stereotypu złoczyńcy-matki, ponieważ tradycyjna struktura wiktymizującego ojca, wiktymizowanego dziecka i wzniosłej cierpiącej matki zmienia się na rzecz matki, która może uzupełniać męski rozwój emocjonalny.

queerowa lektura może sugerować, że ceną za „wyleczenie” Conrada jest rozpad rodziny. Ale to jest abdykacja odpowiedzialności – podobnie jak próby spisania Beth jako ” lodowatej „lub” dziwki.”Dla mnie jest postacią tragiczną, ofiarą orientacji rodziny na jej cierpienie. Beth jest regularnie przedstawiana jako odmawiająca uczestnictwa w jednostce rodzinnej, bez odpowiedniego przesłuchania sposobów, w jakie została wykluczona, a jej zachowanie jest oczerniane, sposobów, w jakie Kalwin i Conrad tworzą potężny sojusz, oraz sposobów, w jakie odpowiedzialność za trzymanie rodziny razem jest na niej nałożona.

tak, Homofobiczna Beth zmartwiona perspektywą, że jej jedyny pozostały syn jest gejem, może zmienić nasze rozumienie bólu Conrada. Ale wiąże się to również z obowiązkiem przyznania, że queerowa męska identyfikacja ze zwykłymi ludźmi nie może być w pełni oddzielona od mizoginii naszej społeczności.

Timothy Hutton i Judd Hirsch w zwykłych ludziach (Robert Redford, 1980)

nigdy nie zapomnę sceny, w której Calvin siedzi przy stole w jadalni i zaczyna płakać po szczególnie ostrej walce z żoną. Nastoletni ja był zszokowany, nie tylko z powodu tego, jak rzadko było widzieć męskie łzy na ekranie, ale teraz zdaję sobie sprawę, z powodu tego, co zapowiadało jego małżeństwo-mężczyźni pozwalali sobie płakać tylko wtedy, gdy jest za późno. W końcu podchodzi do doktora Bergera, pozornie mówiąc o Conradzie, ale w końcu mówi: „Myślę, że przyszedłem tutaj, aby porozmawiać o mnie.”Zanurzając się pod rzadkim językiem, czujesz, że między bohaterami istnieje międzyludzka historia, lata niezliczonych historii rodzinnych zbudowanych i skostniałych.

opisy zwykłych ludzi często skupiają się na jego podmiejskiej scenerii. A jednak opisywanie wychowania-jak Moje lub jak Conrada – jako” podmiejskiego ” często ma na celu przekazanie etymologii uczuć lub sarkastycznej krytyki, ignorując, że dla wielu podmiejskie doświadczenia są całkowicie banalne. Przez wiekszosc mojego zycia, ojciec wozil mnie do szkoly z naszego domu na przedmiesciach w drodze do pracy w szpitalu w Centrum Toronto. Podczas tych przejażdżek nawiązywaliśmy więź, dzieliliśmy się historiami i doświadczeniami, które często byłem zbyt zmęczony, aby powtórzyć przy kolacji z moją mamą i siostrą. Zastanawiałam się, czy podobna Dynamika ma miejsce w mojej rodzinie, czy rodzinna podjednostka mojego ojca i mnie—połączona językiem i temperamentem—wydawała się zamknięta dla mojej matki i czy to ją smuciło, czy odosobniło.

Po raz pierwszy oglądałam zwykłych ludzi w domu, na kanapie w naszym salonie, z mamą i tatą. To musiało być odtwarzane na kanale powtórkowym. Mój ojciec jest psychiatrą i słyszał o tym filmie, ponieważ był używany do nauczania o systemach rodzinnych w praktyce medycznej, będąc jednym z najwybitniejszych przedstawień chorób psychicznych, które nie zawierają psychiatry śpiącego ze swoimi pacjentami lub jest niekompetentny. Judd Hirsch, który gra doktora Bergera, jest kolejnym byłym odcinkiem komedii telewizyjnej, grając Alexa Riegera w taksówce. Berger-który jest Żydem, jak zauważa Beth nieco osądowo – lekceważy konserwatyzm kulturowy Jarretta, jego wulgarne i agresywne kwestionowanie Conrada, popychając Nastolatka, aby w końcu przyznał się do swoich wewnętrznych demonów w chwili Katharsis, krzycząc: „po prostu robisz jedną złą rzecz!”

zwykli ludzie przesiąkają się w ciebie, jego rozmowy przypominają ból po procesji cichych klapsów:” po prostu się nie łączymy”;” pijesz za dużo na imprezach”;” naprawdę ważne jest, abyś mnie skrzywdził”;” myśli, że jego mama go nienawidzi”; ” dlaczego ciągle chcesz zepsuć sobie życie?”. Nabrały one zupełnie innego znaczenia dla mnie i dla innych chłopców, którzy pogodzili się ze swoją seksualnością w osłoniętych domach. W terapii Calvin zastanawia się nad Beth:

Calvin: widzę, że nie jest w stanie mu wybaczyć.

dr Berger: po co?

Nie wiem dokładnie. Być do niej zbyt podobna? Ludzie zawsze myślą, że ona i Buck byli do siebie podobni. Ale tak naprawdę to ona i Conrad.

dla wielu psychologia filmu wydaje się wsteczna, ignorując to, co wiemy o teorii systemu i licznych sposobach, w jakie członkowie rodziny mogą wpływać na siebie nawzajem, wybierając zamiast tego psychoanalityczną tradycję pociągania matki do odpowiedzialności za rozwój syna. Kiedy przypadkowo rozbija talerz w kuchni, Beth zwraca się do własnej matki i mówi: „wiesz, myślę, że można to uratować. To miły, czysty przełom.”

w rozmowie ze swoją przyjaciółką Karen (Dinah Manoff), którą poznał na oddziale psychiatrycznym, Conrad mówi, że tęskni za szpitalem i jego schronieniem. Teraz mówi mu, że klub dramatyczny wystawia tysiąc klaunów. Potem uśmiecha się, dodając: „Conrad. Udanych Świąt. Zróbmy to . . . świetny rok. Miejmy najlepszy rok w całym naszym życiu. Możemy, wiesz . . . to może być najlepsze.”To mrożąca krew w żyłach koda, niektóre z ostatnich słów Karen przemówi do Calvina przed nawrotem i samobójstwem.

co było złe, a co moje? Kiedy zacząłem terapię, znalazłem się odtwarzanie filmu w mojej głowie; obietnica coraz lepiej zależna od procesu coraz lepiej. Berger dodaje: „rezygnacja nie wyglądałaby dobrze. Ale jakie to uczucie!?”- śmierć, jak rozczarowanie, zawsze unosząca się na peryferiach.

Karen pomaga uczyć, że proces odzyskiwania zdrowia polega zasadniczo na autonomii, na zrozumieniu konsekwencji swoich działań, na powrocie do swoich zobowiązań wobec rodziców. Chodzi również o przetrwanie:

Conrad: naprawdę nie pamiętam.

Karen: nie chcesz o tym rozmawiać?

Conrad: nigdy o tym nie mówiłem. Za lekarzy. Ale nikomu innemu. Jesteś pierwszą osobą, która o to zapytała.

Dlaczego to zrobiłaś?

Conrad: Nie wiem . . . To było jak . . . wpadając do dziury. Robi się coraz większe i nie możesz uciec. I nagle jest w środku . . . a Ty jesteś dziurą. Jesteś uwięziony. I już po wszystkim. Coś w tym stylu.

i dodaje: . . z wyjątkiem sytuacji, gdy się nad tym zastanowisz.”

Kaleem Hawa (@kaleemhawa) pisze o filmie i książkach.