Ferdinand de Saussure (wymawiany ) (26 listopada 1857 – luty 22 grudnia 1913) – szwajcarski językoznawca, którego idee położyły podwaliny pod wiele znaczących zmian w językoznawstwie w XX wieku. Jest powszechnie uważany za” ojca ” lingwistyki XX wieku, a jego prace położyły podwaliny pod podejście znane jako strukturalizm w szerszej dziedzinie nauk społecznych. Chociaż jego praca ustanowiła podstawowe ramy przyszłych badań, jego idee zawierały wiele ograniczeń i fundamentalnych słabości, ponieważ późniejsi uczeni uznali, że podstawowa struktura i zasady, choć pouczające, nie mogą być jedynym wyznacznikiem znaczenia i wartości w żadnym systemie społecznym.

biografia

Ferdinand de Saussure urodził się w Genewie w Szwajcarii w 1857 roku i już na początku swojego życia interesował się językami. W wieku 15 lat nauczył się greckiego, francuskiego, niemieckiego, angielskiego i łaciny, a w tym wieku napisał również esej na temat języków. Pochodził z rodziny naukowców, rozpoczął edukację na Uniwersytecie Genewskim, studiując Nauki przyrodnicze. Przebywał tam przez rok, po czym przekonał rodziców, by w 1876 roku zezwolili mu na wyjazd do Lipska na studia lingwistyczne.

dwa lata później, w wieku 21 lat, Saussure studiował przez rok w Berlinie, gdzie napisał swoją jedyną pełnometrażową pracę zatytułowaną Mémoire sur le système primitif des voyelles dans les langues indo-européenes. Powrócił do Lipska i w 1880 uzyskał doktorat. Wkrótce potem przeniósł się do Paryża, gdzie przez jedenaście lat wykładał języki starożytne i współczesne, a następnie powrócił do Genewy w 1891 roku.

mieszkając w Genewie, nauczając sanskrytu i językoznawstwa historycznego, ożenił się tam i miał dwóch synów. Saussure kontynuował wykłady na Uniwersytecie do końca życia. Jednak dopiero w 1906 roku Saussure rozpoczął nauczanie kursu „Lingwistyki ogólnej”, który pochłonął większą część jego uwagi aż do śmierci w 1913 roku.

Contributions to linguistics

Laryngeal theory

podczas studiów Saussure opublikował ważną pracę w Filologii indoeuropejskiej, która zaproponowała istnienie klasy dźwięków w Proto-indoeuropejskiej zwanej laryngeals, opisując to, co jest obecnie znane jako „teoria krtani.”Argumentowano, że problem, z którym się zetknął, a mianowicie próba wyjaśnienia, w jaki sposób był w stanie tworzyć systematyczne i predykcyjne hipotezy ze znanych danych lingwistycznych do nieznanych danych lingwistycznych, pobudził go do rozwoju strukturalizmu.

kurs Językoznawstwa Ogólnego (cours de linguistique générale)

najbardziej wpływowa praca Saussure 'a, cours de linguistique Générale (kurs Językoznawstwa Ogólnego), została opublikowana pośmiertnie w 1916 roku przez byłych studentów Charlesa Bally’ ego i Alberta Sechehaye 'a na podstawie notatek z wykładów Saussure’ a na Uniwersytecie Genewskim. Kurs stał się jednym z przełomowych dzieł lingwistycznych XX wieku, nie głównie ze względu na treść (wiele pomysłów było przewidywanych w pracach innych dziewiętnastowiecznych językoznawców), ale raczej na innowacyjne podejście, które Saussure zastosował w omawianiu zjawisk językowych.

Saussure dokonał słynnego rozróżnienia między langue (język) i parole (mowa). Język, dla Saussure ’ a, jest systemem symbolicznym, przez który się komunikujemy. Mowa odnosi się do rzeczywistych wypowiedzi. Ponieważ możemy przekazać nieskończoną liczbę wypowiedzi, to system za nimi jest ważny. Oddzielając język od mówienia, jednocześnie oddzielamy: (1) to, co społeczne od tego, co indywidualne; oraz (2) to, co istotne, od tego, co dodatkowe i mniej lub bardziej przypadkowe.

Saussure zilustrował to w odniesieniu do gry w szachy. Gra w szachy ma swoje zasady, figury i planszę. Określają one grę, która może być następnie odtwarzana w efektywnie nieograniczoną liczbę sposobów przez nieskończoną liczbę par graczy. Każda konkretna gra w szachy jest interesująca tylko dla uczestników. Tak więc w lingwistyce, podczas gdy możemy zbierać nasze dane z rzeczywistych przypadków mowy, celem jest powrót do systemu reguł i słów, które organizują mowę.

najbardziej rewolucyjnym elementem w pracy Saussure ’ a jest jego naleganie, aby języki nie tworzyły różnych wersji tej samej rzeczywistości, w efekcie produkują różne rzeczywistości. O tym, że różne języki konceptualizują świat w znacznie odmienny sposób świadczy fakt, że nawet takie „fizyczne” lub „naturalne” zjawiska jak kolory nie są takie same w różnych językach. Rosyjski nie ma określenia niebieski. Słowa poluboi i sinij, które są zwykle tłumaczone jako” jasnoniebieski „i” Ciemnoniebieski”, odnoszą się do tego, co jest w rosyjskich odrębnych kolorach, a nie różnych odcieniach tego samego koloru. Angielskie słowo „brown” nie ma odpowiednika w języku francuskim. W zależności od kontekstu tłumaczony jest na brun, marron, a nawet jeune. W języku walijskim kolor glas, choć często tłumaczony jako „niebieski”, zawiera elementy, które angielski określiłby jako „zielony” lub „szary.”Ponieważ granice są rozmieszczone inaczej w obu językach walijskim odpowiednikiem angielskiego „grey”może być glas lub llwyd.

w teorii Saussure ’ a język jest przede wszystkim środkiem komunikacji społecznej za pomocą „znaków”, gdzie znak językowy-słowo-tworzy i definiuje związek między obrazem akustycznym zbioru dźwięków lub „znacznikiem” (na przykład: f, A, m, i, l, y ) i rzeczywisty obraz (lub „oznaczony”) „rodziny” w naszej świadomości. Ta relacja, więź między znaczącym a znaczącym, jest zarówno arbitralna, jak i konieczna.

zasada arbitralności dominuje we wszystkich koncepcjach dotyczących struktury języka. Umożliwia oddzielenie znacznika od znacznika lub zmianę relacji między nimi. Zestaw dźwięków akustycznych, tj. ” signifier „(f, A, m, i, l, y), przywołuje tylko obraz obiektu,” rodziny ” (zawsze, koniecznie i również, ściśle). W językoznawstwie Saussure ’ a nie ma miejsca na jakikolwiek społecznie naładowany niuans lub zmysłowy dodatek, który słowo „rodzina” mogłoby w przeciwnym razie wywołać. Ta ściśle indywidualna korespondencja była więc często krytykowana przez językoznawców literackich lub porównawczych, takich jak Vaclav, podczas pracy z koncepcjami estetyki.

krytyka teorii lingwistycznych Saussure 'a

poniższe cytaty z głównej pracy Saussure’ a, kurs Lingwistyki ogólnej, ilustrują niektóre z jego teorii, szczególnie w odniesieniu do rzeczywistych organizacji społecznych:

niektórzy uważają language…as tylko proces nazewnictwa…. Koncepcja ta jest otwarta na krytykę w kilku kwestiach. Zakłada, że gotowe idee istnieją przed słowami…wreszcie, pozwala nam założyć, że łączenie nazwy i rzeczy jest bardzo prostą operacją… (s. 65).

myśl bez języka jest mgławicą niejasną, niezbadaną. Nie ma istniejących wcześniej idei i nic nie jest wyraźne przed pojawieniem się języka… (s. 112).

Lingwistyka działa Następnie na pograniczu, gdzie elementy dźwięku i myśli łączą się; ich połączenie tworzy formę, a nie substancję…. Arbitralny charakter znaku wyjaśnia, dlaczego sam fakt społeczny może stworzyć system językowy. Wspólnota jest konieczna, jeśli mają być ustanowione wartości, które zawdzięczają swoje istnienie wyłącznie użyciu i ogólnej akceptacji; sam człowiek nie jest w stanie ustalić jednej wartości… (s. 113).

termin „arbitralny” nie powinien sugerować, że wybór znacznika jest pozostawiony całkowicie mówcy…; mam na myśli, że jest on niemotywowany, tzn. arbitralny, ponieważ w rzeczywistości nie ma naturalnego związku ze znacznikiem… (s. 68-69).

użycie przez Saussure ’ a słowa „umowa” (na stronie 14) odnosi się do dyskusji Rousseau na temat umowy społecznej jako podstawy towarzyskości (wraz z jej ukrytą krytyką teorii legitymizacji opartej wyłącznie na surowej władzy).

jego użycie terminu „arbitralność” (s. 68-69, 113) jest sprzeczne z tym, co mówią inni (np. Malinowski, Varenne 1997), którzy rozwijali alternatywną teorię znaczenia równolegle do teorii Saussure ’ a, i jest rozumiane jako twierdzenie, że żadne badanie „kontekstu” wypowiedzi nie może ustalić „znaczenia” znaku, czyli jego szczególnej mocy jako produktu historycznego ograniczającego przyszłość. Jest to „arbitralne”, zależne od niejawnej (choć nie zawsze) zgody, że ten znak ma robić cokolwiek konkretnego. Cytat ze strony 113 kontrastuje z twierdzeniem George ’ a Herberta Meada, że rozmowa gestów poprzedza znaczenie symboliczne (Patrz Varenne 1997). A jednak obie podkreślają ” społeczne.”

można również argumentować, że użycie języka nie jest (nawet w Saussure) prostym efektem la langue: system nie jest zmieniany przez indywidualne użycie jako takie, ale przez społeczność, którą język jako instytucja pomaga formować.

w Saussure brakuje jednak tej koncepcji praktyki społecznej, która staje się kluczowa, jeśli chce się zrozumieć właściwe ustanowienie i zmianę systemu językowego. Praktyka społeczna jest częścią większej rzeczywistości, w którą język jest osadzony, ale którą strukturalizm rzadko zajmuje się w swoim metodologicznym zamknięciu wokół zawsze już istniejącej struktury.

niektórzy krytycy (zob. Bouissac 2003), być może bez dostatecznie szczegółowych badań nad pracami Saussure ’ a, dodali nowy wymiar do debaty, jeszcze bardziej wzmacniając stereotyp saussuryjskiej doktryny, która ich zdaniem pomijała społeczną, procesualną, transformacyjną i zasadniczo czasową naturę języków i kultur. Tak więc, w ich oczach, podejście Saussure ’ a wydawało się studiować system tylko „synchronicznie”, jakby był zamrożony w czasie (jak na zdjęciu), a nie „diachronicznie” pod względem jego ewolucji w czasie (jak na filmie).

dziedzictwo

wpływ idei Saussure ’ a na rozwój teorii lingwistycznej w pierwszej połowie XX wieku nie może być zaniżony. Dwa nurty myśli pojawiły się niezależnie od siebie, jeden w Europie, a drugi w Ameryce. Wyniki każdego z nich obejmowały podstawowe pojęcia myśli Saussuryjskiej w tworzeniu centralnych założeń lingwistyki strukturalnej.

w Europie dominowała Szkoła Praska z Vilemem Mathesiusem, Siergiejem Karczewskim i Romanem Jakobsonem. Następnie Jakobson przeniósł wysiłki szkoły do Stanów Zjednoczonych. W innym miejscu Louis Hjelmslev i Szkoła kopenhaska zaproponowali nowe interpretacje lingwistyki z teoretycznych RAM strukturalistycznych.

w Ameryce idee Saussure ’ a informowały o „dystrybucjonizmie” Leonarda Bloomfielda i post-Bloomfieldyjskim strukturalizmie. We współczesnych opracowaniach strukturalizm najbardziej wyraźnie rozwinął Michael Silverstein.

poza językoznawstwem, zasady i metody stosowane przez strukturalizm zostały wkrótce przyjęte przez uczonych i krytyków literackich, takich jak Roland Barthes, Jacques Lacan i Claude Lévi-Strauss, i wdrożone w odpowiednich obszarach studiów. Jednak ich ekspansywne interpretacje teorii Saussure ’ a i ich zastosowanie do pozajęzykowych dziedzin nauki, doprowadziły do trudności teoretycznych i proklamacji końca strukturalizmu w tych dyscyplinach. Samo to wyraźnie podkreśla fakt, że Saussure nie był filozofem, tylko przełomowym teoretycznym językoznawcą, którego idee można było podsumować w kilku słowach.

różnice, których doświadczamy jako niezależni od języka, są w rzeczywistości przez niego konstruowane. Nie oznacza to, że język tworzy „aktualność” (czyli drzewa, skały, budynki i ludzie), ale że język przekształca niezróżnicowaną, bezsensowną naturę w zróżnicowaną, znaczącą, kulturową rzeczywistość. Najważniejszą cechą pracy Saussure ’ a jest argument, że język poprzedza doświadczenie. Nie mamy bezpośredniego dostępu do świata; nasz związek z nim jest zawsze pośredniczony i zależny od języka.

w związku z tym jego stanowisko podkreślało rolę języka kosztem wszystkich innych zdolności ludzkich, indywidualnych i społecznych, i nie odnosiło się do pochodzenia znaczeń i wartości kulturowych, które są przekazywane za pośrednictwem języka. Niemniej jednak praca Saussure ’ a stworzyła fundament, na którym mogła się rozwijać ta dziedzina.