Czytaj mniej
Sir Galahad, syn Lancelota i Elaine z Corbenic, jest najbardziej znany jako rycerz, który osiąga Świętego Graala . Kiedy pojawia się Galahad, jest głównym rycerzem Graala; w tradycji francuskiej i Angielskiej zastępuje Percevala w tej roli. Galahad po raz pierwszy pojawia się w XIII-wiecznym cyklu Wulgat. Pierwsza część cyklu, Estoire del saint Graal, po raz pierwszy wspomina Galahada; przewiduje jego narodziny i ostateczne osiągnięcie Graala. Według tej części tekstu Galahad jest dziewiąty w linii Nasciena, który został ochrzczony przez Józefa, syna Józefa z Arymatei. Ta linia łączy Galahada z tymi, którzy podobno sprowadzili chrześcijaństwo (i samego Graala) do Wielkiej Brytanii. Późniejsza część, La Queste del saint Graal, opowiada o jego przygodach podczas wyprawy, która prowadzi z dworu Artura do miasta Sarras, ziemskiego domu Graala i miejsca, w którym Galahad ginie podczas kontemplacji Graala. Opowieści o przygodach Galahada są wyjątkowo spójne; opowieść o wyprawie Galahada z Morte d 'Arthur Malory’ ego,” szlachetna opowieść o Sankgrealu”, nawiązuje do najważniejszych wydarzeń z cyklu Vulgate. Malory zachowuje proroctwa i przepowiednie, które otaczają Galahada; w trakcie poszukiwań Graala pustelnicy i inne postacie religijne nieustannie wydają się interpretować sny i przewidywać nadchodzące wydarzenia. Narodziny i osiągnięcia Galahada są przepowiedziane zarówno w cyklu Vulgate, jak i w Malory; daje to całemu Graal Quest poczucie nieuchronności.
zarówno w Malory, jak i La Queste del saint Graal, Galahad zostaje pasowany na rycerza przez Lancelota w klasztorze w lesie. W święto Zesłania Ducha Świętego przybywa do Camelotu, gdzie jest w stanie zasiąść w oblężeniu, co pokazuje, że jest rycerzem, który osiągnie Graala. Po pojawieniu się Graala w Święto Zesłania Ducha Świętego rycerze ślubują spędzić rok i dzień na poszukiwaniu Graala. Galahad wyrusza na wyprawę bez tarczy. W towarzystwie Króla Bademagu zatrzymuje się w opactwie i dowiadują się, że w opactwie znajduje się biała tarcza z krwią przodka Galahada, Józefa Flawiusza. Kiedy Bademagu zabiera tarczę z opactwa, pojawia się tajemniczy biały rycerz i powala go z konia; giermek białego rycerza przynosi tarczę Galahadowi. Tarcza jest przeznaczona wyłącznie dla Galahada i będzie chronić tylko jego. Podczas podróży dociera do zamku Panien, gdzie siedmiu okrutnych rycerzy trzyma córkę księcia i wszystkich, którzy przechodzą przez region, w niewoli; przywraca porządek, pokonując złych rycerzy w walce i zmuszając rycerzy rodzimych dla kraju przysięgać wierność córce księcia. Jednak Galahad nie zabija siedmiu okrutnych rycerzy. (Siedmiu rycerzy zostaje zabitych następnego dnia, gdy spotyka ich kilku innych rycerzy Okrągłego Stołu.) Po opuszczeniu Zamku Galahad podróżuje przez pustynię aż do morza. Tam spotyka się z innymi Graalami, Percevalem i Borsem. Trzej rycerze podróżują razem do Logres, gdzie wraz z dziewięcioma zagranicznymi rycerzami przeżywają mszę i mają wizję Graala. Podczas tej mszy, sam Chrystus pojawia się Galahadowi i mówi mu, że Graal nie jest wystarczająco szanowany w kraju i że Galahad zobaczy Graala bardziej otwarcie, gdy dotrze do Sarrasu. Galahad, Percival i Bors udają się do Sarras z Graalem na tajemniczym statku. Po jakimś czasie w Sarras, Galahad modli się o śmierć i umiera podczas kontemplacji Graala.

oba teksty wyjaśniają narodziny Galahada pozamałżeńskie; Lancelot zostaje magicznie oszukany, aby przespać się z Elaine (którą w cyklu Wulgaty nazywa się Amite lub „córką bogatego Króla Fishera”), a Galahad jest wynikiem tego związku. Pomimo okoliczności jego narodzin, teksty podkreślają wrodzoną cnotę Galahada. Narrator w Estoire del saint Graal uznaje problematyczne poczęcie Galahada (bez wyraźnego identyfikowania go jako bękarta), ale chwali go ze względu na jego godny rodowód, dobre życie i dobry cel. W cyklu Vulgate często jest określany po prostu jako „dobry rycerz” (Lancelot-Graal 4:6, 4:20) lub „godny człowiek” (L-G 4:5). Malory wydaje się jeszcze bardziej komfortowy ze statusem drania Galahada; w Queste, Galahad demonstruje zakłopotanie ze względu na swoje ojcostwo w rozmowie z Ginewrą, ale Malory opuszcza tę rozmowę z jego wersji (Watson 58-59). Zamiast tego, gdy Ginewra jest pytana przez jedną ze swoich Dam, czy Galahad słusznie powinien być tak dobrym rycerzem, twierdzi ,że” on jest ze wszystkich stron komynem najlepszych knyghtów świata i najwyższego rysia ” (Malory 502). W tekście Malory ’ ego Status Galahada jako bękarta nie umniejsza w najmniejszym stopniu jego prestiżowego rodu; raczej jakość jego rodziców i jego własna wrodzona cnota przeważają nad okolicznościami jego narodzin. Opisy Galahada nieuchronnie zwracają uwagę na jego młodość i piękno jako cechy definiujące, a często jest on natychmiast rozpoznawalny jako syn Lancelota. W Queste, kiedy Lancelot pierwszy raz spotyka Galahada, Lancelot zauważa, że Galahad „był obdarzony wyjątkowym pięknem” (L-G 4,3). Podobnie, po przybyciu Galahada na dwór Artura, młody człowiek opisuje Galahada Ginewrze jako „jednego z najprzystojniejszych rycerzy na świecie” (L-G 4:6).
Dziewictwo Galahada jest kluczem do jego doskonałości, a zatem kluczem do jego sukcesu w poszukiwaniach Graala . Poszukiwanie Galahada ma pewne podobieństwa z literaturą hagiograficzną, zwłaszcza z opowiadaniami św. Jana Ewangelisty; podobieństwa te pojawiają się w uzdrowieniach i „cudach” dokonywanych przez Galahada, a także w jego dziewictwie (O ’ Malley 40). Świętość Galahada czyni go rycerzem, który w pełni osiąga Graala, a status ten odróżnia Galahada od jego rówieśników przy Okrągłym Stole w potencjalnie problematyczny sposób. Sukcesy Galahada przynoszą jednocześnie honor okrągłemu stołowi i ukazują słabość jego towarzyszy, którzy często zawodzą tam, gdzie Galahad odnosi sukcesy(Armstrong 32).
doskonałość Galahada, zwłaszcza jego Dziewictwo, czyni go zarówno godnym podziwu, jak i irytującym dla współczesnych adaptatorów historii Graala. Wersja Malory ’ ego zainspirowała wiele opowieści o przygodach Galahada, z których najbardziej znana jest autorstwa Tennysona. Idylla Króla zachowuje Galahada jako głównego Rycerza Graala. W rezultacie jest postacią o mitycznym statusie nawet dla Percevala, towarzysza Rycerza Graala. Wizje Galahada o Graalu oddzielają go od reszty jego towarzyszy Okrągłego Stołu, takich jak Lancelot, który po powrocie do Camelotu oświadcza, że „’to nie było dla mnie'” (849). Podobnie „Sir Galahad” Tennysona przedstawia niebiańskiego, niezrównanego rycerza, który słynnie twierdzi, że „moja siła jest jak siła dziesięciu, / ponieważ moje serce jest czyste” (ll. 3-4). Tennyson przedstawia czystość jako źródło siły, obraz Galahada, który był wyjątkowo popularny wśród wiktoriańskiej publiczności (Mancoff, Return, 123). Odważnie uparty w swoich poszukiwaniach, Galahad konsekwentnie podąża naprzód w kierunku swojego celu. Być może ze względu na wizerunek niestrudzonego, cnotliwego rycerza, wiersze Tennysona są czasami używane w tekstach, które kojarzą Galahada z wojną, a Galahad był przywoływany jako symbol patriotycznej angielszczyzny podczas I wojny światowej (Mancoff, Return, 126). James Burns ’ s Sir Galahad: A Call to the Heroic Promuje Galahada jako sprawiedliwego chrześcijańskiego żołnierza, którego zachowanie młodzi Brytyjczycy powinni naśladować. To użycie Galahada pojawia się nie tylko w literaturze, ale także w sztuce. Witraże przedstawiające Galahada były często tworzone (od około 1900 do 1930) w celu upamiętnienia śmierci młodych mężczyzn, zwłaszcza młodych mężczyzn zabitych podczas wojny. Witraże przedstawiające Galahada były również powszechne w szkołach publicznych, wzmacniając Galahada jako wyidealizowany wzór do naśladowania dla młodych mężczyzn. Takie przedstawienia często zawierają linie z Tennysona lub Malory ’ ego i tym samym łączą obraz z konkretnym tekstem (Poulson 112-114). Jedno z takich okien w kościele św. Pawła w Fairlie zostało zamówione przez Sir Jamesa i Lady Dobbie w 1919 roku dla upamiętnienia śmierci ich syna Aleksandra. Na dole okno cytuje „Świętego Graala” Tennysona:

więc teraz święta rzecz jest znowu tutaj
wśród nas, bracie, pość i módl się,
i powiedz swoim braciom rycerzom, aby pościli i modlili się,
Aby tak perchance wizja mogła być widziana
przez Ciebie i tych, a cały świat będzie uzdrowiony. (ll. 124-29) (Poulson 110)

artyści zawłaszczyli to przedstawienie Galahada jako świętego wojownika, aby upamiętnić młodych mężczyzn, którzy zostali wezwani do naśladowania przykładu Galahada.
niezachwiany Galahad Tennysona pojawia się w późniejszych utworach poetyckich. Elizabeth Stuart Phelps ’ s „The Terrible Test” pozycjonuje Galahada jako transcendentnego z perspektywy współczesnych czytelników; pisze, że „czytamy-i uśmiechamy się; żaden człowiek nie byłeś ; / żadne ludzkie impulsy nie mogłyby być twoje” (ll. 13-14). Phelps, podobnie jak Tennyson, przedstawia Galahada jako nienaruszonego przez światowe pokusy, które dręczą jego towarzyszy rycerzy. William Morris natomiast przedstawia zmartwionego Galahada, który odbiera pociechę Chrystusowi. Galahad cierpi zniechęcenie w „Sir Galahad, a Christmas Mystery” Morrisa, w którym odzwierciedla, że ” noc po nocy siedzisz / trzymasz uzdę jak człowiek z kamienia, / ponury, nieprzyjazny: co z tego wynika?”(ll. 22-24). Chociaż Galahad Morrisa posuwa się naprzód w jego poszukiwaniu, wyraża samotność i melancholię nieznaną niezmiennemu Galahadowi Tennysona. Ten humanizowany portret Galahada jest typowy dla twórczości Morrisa; przedstawia on arturiańskich bohaterów jako omylne istoty ludzkie, a nie mityczne ideały. Podczas gdy on zachowuje nieskorumpowanego, doskonałego Galahada, Morris przedstawia człowieka, który musi być odświeżony, a nie niezachwianego rycerza Tennysona, który nigdy nie doświadcza pokusy (Mancoff, Revival, 163).
nadludzkie cechy Galahada nie zawsze są przedstawiane w pozytywnym świetle. T. H. White ’ s the Once and Future King podkreśla doskonałość Galahada poprzez dystansowanie go od reszty dworu. W opowiadaniu White ’ a o Malory, przygody Galahada podczas misji są opowiadane przez innych rycerzy Okrągłego Stołu, którzy wracają do Camelotu. Inni rycerze (zwłaszcza Gawaine) kwestionują Dziewictwo Galahada i uważają go za zarozumiałego, Wyższego i społecznie upośledzonego (489). Tylko Lancelot broni Galahada, a sama obrona Lancelota może być postrzegana jako niepochlebna. Twierdzi, że Galahad jest nieludzki i dlatego wykracza poza granice obyczajów społecznych (495).
kilka modernizacji drastycznie ponownie wyobraża sobie życie Galahada, zwłaszcza jego pochodzenie; w rezultacie te współczesne Galahady i ich przygody wyglądają zupełnie inaczej niż ich średniowieczne odpowiedniki. Powieść Johna Erskine ’ a Galahad: Enough of his Life to Explain His Reputation (1926) revises the life Of Galahad, especially his education, in to racjonalization Galahad ’ s unique personality. Powieść przedstawia rozpieszczonego, brutalnego młodego Galahada, którego ojciec Lancelot nauczył na rycerza. Galahad ostatecznie przybywa do Camelotu, gdzie Ginewra stara się przemienić go w nowego typu rycerza, który będzie całkowicie oddany cnocie. Jednak po odkryciu romansu królowej z ojcem, Galahad opuszcza dwór, ponieważ jej zachowanie nie pokrywa się z jej naukami. Tekst pozostawia przygody Galahada otwarte po opuszczeniu Camelotu. Zamiast wysyłać Galahada na poszukiwanie Graala, powieść śledzi jego rozwój w postać prawdopodobnie związaną z takim poszukiwaniem.
narodziny Galahada są powtórzone w sztuce Richarda Hovey ’ a narodziny Galahada (1898). W sztuce Hovey 'a Galahad jest synem Lancelota i Ginewry; ta zmiana jest unikalna dla wersji Hovey’ a. We wstępie żony hoveya do opublikowanych fragmentów niedokończonych sztuk hoveya pisze, że „czysta dusza Galahada rosła jako forma błogosławieństwa, które tylko „cud”, mistyczna miłość, może przynieść na ziemię. Należy do domen, które są ponad prawami porządku społecznego ” (qtd. w Lupack, Arthur in America, 106). W tym kontekście idealny rycerz staje się dzieckiem idealnych kochanków; czystość miłości Lancelota i Ginewry przewyższa cudzołożny (a więc społecznie niedopuszczalny) charakter ich związku. Hovey, Erskine i White ponownie wyobrażają sobie Galahada, aby skomentować oczekiwania społeczne i uczynić go bardziej interesującym dla współczesnych czytelników.
oprócz swojej popularności w literaturze, Galahad był popularnym tematem wizualnej reprezentacji. Galahad był często używany do reprezentowania „natchnionych ataków na zło” (Whitaker 236). Podobnie jak w poezji, wiele obrazów Galahada podkreśla jego doskonałość i czystość; jednym ze słynnych przykładów jest „Sir Galahad” (1862) George ’ a Frederica Wattsa (1817-1904). Galahad Wattsa jest przedstawiony z profilu, gdy patrzy do przodu i prowadzi konia; za nim wisi hełm, dzięki czemu widoczne są jego kręcone włosy i młodzieńcze, wyidealizowane rysy twarzy. Światło słoneczne oświetla jego twarz i ramię jego zbroi. Obraz Arthura Hughesa, również zatytułowany” Sir Galahad ” (1870), przedstawia humanizowanego Galahada, który kontrastuje z jego nadprzyrodzonym otoczeniem. Podczas gdy wielu artystów przedstawiało niezachwianego rycerza, obraz Hughesa pokazuje zdeterminowanego, ale upokorzonego rycerza, który pochyla się nad swoim koniem podczas jazdy do przodu w kierunku trzech błyszczących aniołów w prawym górnym rogu płótna. Aniołowie są źródłem światła w obrazie. Joseph Noël Paton „Sir Galahad i Anioł” (1884-1885) przedstawia Galahada na koniu przed formacją skalną. Anioł stoi tuż za nim; obie postacie patrzą ku niebu pod tym samym kątem. Inne przedstawienia Galahada w sztuce To Religia: The Vision of Sir Galahad and his Company (1852), fresk zaprojektowany przez Williama Dyce 'a dla Queen’ s Robing Room w Pałacu Westminsterskim oraz seria gobelinów zaprojektowanych przez Edwarda Burne-Jonesa, które ilustrują „opowieść Sankgreala” Malory ’ ego (Whitaker 199). Arrasy, zaprojektowane dla domu W. K. D 'Arcy’ ego w Stanmore Hall, obejmują jeden o nazwie „osiągnięcie Świętego Graala” (1898-9), który przedstawia Galahada wpatrującego się w Graala; Perceval i Bors, choć w scenie, są oddzieleni od Galahada i jego wizji przez trzech aniołów.
ilustrowane książki późnego okresu wiktoriańskiego stanowią szczególnie bogate źródło obrazów Galahada; na przykład fotograficzne wizerunki Julii Margaret Cameron miały towarzyszyć ilustrowanemu wydaniu idylli Tennysona (Mancoff, Return, 137). Arthur Rackham ’ s „How Galahad draw out the sword from the floating stone at Camelot” (po lewej) po raz pierwszy pojawił się w romansie Alfreda Pollarda o Królu Arturze i jego Rycerzach Okrągłego Stołu (1917), skrócona wersja Malory ’ ego (Mancoff, Revival, 267). Obrazy Rackhama podkreślają elementy fantastyczne i groteskowe sceny, którą ilustruje, zachowując ustalone arturiańskie wyobrażenia; w tym procesie jego sztuka tworzy imaginacyjną re-wizję opowieści arturiańskich (Mancoff, Revival, 268).
późniejszymi ilustratorami książek są Howard Pyle, ilustrator opowieści o Graalu i przemijaniu Artura (1910) i Anna-Marie Ferguson, której sztuka wzbogaca Cassell 2000& firmowe wydanie Le Morte D 'Arthur Malory’ ego (Lupack, Illustrating Camelot, 194, 219). Ferguson często przedstawia mało Ilustrowane momenty tekstu Malory, ze szczególnym uwzględnieniem arturiańskich kobiet. Na przykład, oprócz ilustracji Galahada o poszukiwaniach Graala, pojawia się również w ilustracji siostry Percevala, w której ofiarowuje swoją krew, aby uratować panią z zamku (Lupack, Ilustracja Camelot, 229).
Przygody Galahada są często antologizowane dla dzieci, dla których idealny rycerz jest przedstawiany jako model behawioralny i inspiracja. Jako bardzo rozpoznawalna postać w tradycji arturiańskiej, Galahad został upamiętniony przez gry wideo, filmy (takie jak Przygody Sir Galahada z 1950 roku w reżyserii Spencera G. Benneta), zespoły rockowe i zabawki. Pojawia się także u boku Kay, Gawaina i Tristana w komiksie Camelot 3000 oraz w corocznym DC Comic Justice League Europe w 1991 roku.

Czytaj mniej