Grunge. Wu-Tang Clan. Radiohead. „Wonderwall.”Muzyka Lat 90. była równie ekscytująca, co różnorodna. Ale co mówi o epoce-i dlaczego to wciąż ma znaczenie? W naszym nowym programie, 60 piosenek, które wyjaśniają lata 90., twórca muzyki Ringer i ocalały z Lat 90. Rob Harvilla wyrusza na poszukiwanie odpowiedzi na te pytania, jeden utwór na raz. Śledź i słuchaj bezpłatnie wyłącznie na Spotify. Poniżej znajduje się fragment odcinka 5, który przedstawia historię i dziedzictwo epickiej epopei Fortepianowej Guns N’ Roses z 1992 roku, ” November Rain.”

partia-zresztą wśród wielu krytyków muzycznych-jest taka, że grunge zabił hair metal. Pod koniec lat 80-tych, w MTV, „heavy-rotation-wise”, dostajesz GNR, dostajesz truciznę, dostajesz Def Leppard, dostajesz Kopciuszka. Dostaniesz Spandex. Dostaniesz lakier do włosów. Przynajmniej mają dużo lasek. Na początku lat 90. w MTV dostajesz Nirvanę, Pearl Jam, Soundgarden. Masz ciemność, masz wstręt do siebie. Jani Lane, zmarły frontman hair-metalowego zespołu knuckleheads Warrant, opowiadał historię o wejściu do biura jego wytwórni w Nowym Jorku około 1990 roku, a nad biurkiem Sekretarki prezesa wytwórni znajduje się gigantyczny plakat z nowym albumem Warrant Cherry Pie.

ale około 1992 roku Jani Lane wraca do biura tej wytwórni z kolejnym albumem Warrant, a tam, wiszący nad biurkiem Sekretarki prezesa wytwórni, jest gigantyczny plakat z dmuchanym brudem Alice in Chains. Jak ujęła to Jani Lane, „dotarło to do punktu, w którym było tak:” ok, każdy zespół rockowy, który pojawił się w latach 80. był do bani i nie ma powodu, aby żyć, i nie powinien być na tej planecie, i nie ma możliwości, aby mogli zrobić coś wartościowego i opłacalnego w latach 90.” ”

co więc robi Guns N 'Roses, bardzo prawdopodobnie największy i najbardziej niebezpieczny zespół rockowy lat 80., aby utrzymać swoją rentowność w 1991 roku? Use Your Illusion saga, 30-ścieżkowy, dwuipółgodzinny podwójny album, dwie połówki sprzedawane osobno, który szczyci się „November Rain”, prawie dziewięciominutową Homerycką epopeją-zarówno literackim Homerem, jak i Simpsonowskim Homerem—z orkiestrą, śpiewakami wspierającymi, wieloma solami gitarowymi i przebojowym filmem za 1,5 miliona dolarów, który przedstawia zarówno ślub, jak i pogrzeb. Podczas wesela zaczyna padać. Ta burza jest niezwykle gwałtowna. Wszyscy uciekają. I przypadkowy gość weselny zanurza się w tort weselny. Po prostu niszczy tort. Dlaczego to zrobił? Co się do cholery dzieje?

czy zespół, który sprzedał tyle płyt co Guns N ’ Roses może się sprzedać? Czy zespół, którego przełomową piosenką był klasyk slow-dance „Sweet Child O 'Mine”, może być miękki? Czy „November Rain”, w jego wzdęciu, w jego orkiestrowym tyłku Eltona Johna grandeura, to zdrada marnych, metalowych kretynów Z Los Angeles, które przyniosły Ci „It’ s so Easy”, „Mr. Brownstone”i” Paradise City”? Czy frontman tak bezczelny, egoistyczny, prymitywny, złośliwy, natychmiastowo i bezwarunkowo odwołalny, jak Axl Rose, może posunąć się za daleko, moralnie czy dźwiękowo? (Nie Ma E w Axl, więc ” Axl Rose „może być anagramem dla” seksu oralnego.”)

Slash, równie kultowy gitarzysta zespołu i dramatyczna folia Axla, kiedyś opisał” November Rain „jako” dźwięk rozpadu naszego zespołu”, chociaż w uczciwości Slash opisał również cover GNR” Sympathy for the Devil”, który pojawił się na ścieżce dźwiękowej do wywiadu Kirsten Dunst z wampirem z 1994 roku, jako” dźwięk rozpadu zespołu ” i Ta piosenka była w rzeczywistości, gdy zespół rozpadł się. Ale powiedzmy, że Slash i basista Duff McKagan i gitarzysta Izzy Stradlin nie czcili Eltona Johna tak jak Axl. („November Rain”, dla przypomnienia, brzmi strasznie podobnie do „Funeral for a Friend / Love Lies Bleeding” Eltona.”) I powiedzmy, że jedną z subtelniejszych radości z teledysku „November Rain” jest oglądanie członków Guns N’ Roses, którzy nie są Axl Rose, próbujących nie zasnąć.

ujmij to tak: Trzy osoby, które grały na Appetite for Destruction napisały autobiografie-Slash, Duff i perkusista Steven Adler. Około 80% tych książek jest o seksie i narkotykach. Książka Stevena Adlera nosi tytuł „my Appetite for Destruction: Sex, Drugs, and Guns N 'Roses”. Został wyrzucony z zespołu w 1990 roku, głównie z powodu problemów z nadużywaniem substancji, co nie jest zabawne, ponieważ matka Stevena, Deanna Adler, również napisała książkę „Sweet Child of Mine: How I Lost My Son to Guns N 'Roses”, a ta książka wcale nie jest zabawna.

ale pozostałe 20% z tych książek jest o tym, czym był wrzód na tyłku, jest, zawsze będzie.

aby usłyszeć cały odcinek, kliknij tutaj i pamiętaj, aby śledzić na Spotify i sprawdzać w każdy czwartek nowe odcinki najważniejszych piosenek dekady. Ten fragment został lekko edytowany dla jasności i długości.