zawał prawej komory może wystąpić w izolacji lub z ostrym zawałem mięśnia sercowego lewej komory niepłodnej. W rzeczywistości zawał prawej komory występuje u aż 30 do 50 procent pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego podrzędnego i jest hemodynamicznie istotny u około połowy tych pacjentów. Ponieważ leczenie zawału prawej komory różni się od leczenia częstszego zawału lewej komory, ważne jest, aby lekarze byli świadomi tego stanu i odpowiednio interweniowali.1-5

klasycznie, zawał prawej komory objawia się jako ostry zawał dolny, niedociśnienie i podwyższone ciśnienie żylne szyjne, z wyraźnymi polami płucnymi. Jednak te wyniki są obserwowane u mniej niż 25 procent pacjentów z ostrym zawałem prawej komory. Dlatego dane hemodynamiczne, wraz z elektrokardiogramem lub echokardiogramem / angiografią radionuklidów, należy uzyskać wcześnie, aby potwierdzić diagnozę.5-8 w tym wydaniu amerykańskiego lekarza rodzinnego, Horan i Flowers9 opisują diagnozę zawału prawej komory.

prawidłowa diagnoza ma kluczowe znaczenie w leczeniu pacjentów, u których występuje mała pojemność minutowa serca i niskie ciśnienie tętnicze w ostrym zawale mięśnia sercowego. Zawał prawej komory obniża zgodność prawej komory, co prowadzi do zmniejszenia wypełnienia prawej komory i zmniejszenia objętości udaru prawej komory. W rezultacie, wypełnienie lewej komory i objętość udaru zmniejszy, powodując spadek ciśnienia tętniczego. Ciężka dysfunkcja prawej komory może być związana ze wstrząsem kardiogennym. W takich przypadkach konwencjonalne leczenie może być szkodliwe. Początkową terapią dla pacjenta z ostrym zawałem prawej komory, który ma niedociśnienie, jest rozszerzenie objętości, przy użyciu prawidłowego roztworu soli fizjologicznej w celu zwiększenia wypełnienia prawej komory. To z kolei zwiększy napełnianie niedostatecznie napełnionej lewej komory i zwiększy pojemność minutową serca.10,11

u niektórych pacjentów z ostrym zawałem prawej komory obciążenie objętościowe powoduje rozszerzenie prawej komory, co może zagrozić wyjściu lewej komory, ponieważ dodane ciśnienie w osierdziu nie pozwala na wypełnienie lewej komory. Aby uniknąć tego powikłania, może być konieczne monitorowanie hemodynamiczne. Należy rozważyć dodatnie wsparcie inotropowe, jeśli pojemność minutowa serca nie ulegnie poprawie po obciążeniu objętościowym.

podanie dobutaminy obniża płucny opór naczyniowy, a tym samym zmniejsza obciążenie prawej komory, poprawiając czynność serca.Dobutaminę można rozpocząć od dawki 5 µg na kg na minutę, a w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 20 µg na kg na minutę. Leki moczopędne i azotany, które zmniejszają napięcie wstępne, mogą zmniejszać pojemność minutową serca i wywoływać znaczne niedociśnienie w obecności zawału prawej komory. Należy ich używać ostrożnie w tym ustawieniu.

u pacjentów z gorszym zawałem mięśnia sercowego z towarzyszącym zawałem prawej komory występuje zwiększone ryzyko wczesnej zachorowalności i śmiertelności. Wczesna reperfuzja za pomocą terapii trombolitycznej lub pierwotnej przezskórnej przezskórnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) może zmniejszyć rozmiar zawału i poprawić krótkotrwałe przeżycie u wielu z tych pacjentów.U pacjentów z zawałem prawej komory zastosowanie leczenia trombolitycznego wiąże się z 4,2-krotnie mniejszą częstością śmiertelności w szpitalu i 2,4-krotnie niższym wskaźnikiem powikłań.U pacjentów z zawałem prawej komory całkowita reperfuzja prawej tętnicy wieńcowej z PTCA doprowadziła do dramatycznego przywrócenia funkcji prawej komory i poprawy wyników klinicznych. Jednakże niepowodzenie reperfuzji wiązało się z wysoką śmiertelnością w szpitalu.

pomimo potencjalnie zagrażającego życiu ostrego działania hemodynamicznego zawału prawej komory, u większości pacjentów występuje spontaniczna wczesna poprawa hemodynamiczna, a następnie odzyskanie funkcji prawej komory. Rokowanie po zawale prawej komory jest związane ze stopniem współistniejącej dysfunkcji lewej komory. Pacjenci, którzy przeżyli ostrą fazę, wykazują większą kliniczną i hemodynamiczną poprawę prawej komory niż lewej, częściowo z powodu dolnej prawej komory masy mięśniowej i obecności przepływu krwi wieńcowej do prawej komory zarówno podczas skurczu, jak i rozkurczu.10,12