styl i oświadczenie

Atwood przemiennie proza (pisanie różni się od poezji ze względu na brak rymu i bliskość codziennej mowy) i poezja w całej swojej karierze, często publikując książkę każdego w tym samym lub kolejnych latach. Podczas gdy w ogólnym sensie wiersze reprezentują” prywatny „mit i” osobisty „wyraz, a powieści reprezentują bardziej publiczny i” społeczny ” wyraz, istnieje, jak sugerują te daty, ciągłe przeplatanie się i krzyżowanie jej prozy z poezją. Zbiory opowiadań, Dancing Girls (1977), Bluebeard ’ s Egg (1983), a zwłaszcza opowiadania z niezwykłego zbioru Murder in the Dark (1983) wypełniają lukę między jej poezją a prozą.

Atwood pisze w ścisłym, żywym i dowcipnym stylu zarówno w prozie, jak i poezji. Jej pisanie jest często nieporównywalne w spojrzeniu na ból i niesprawiedliwość:” pasujesz do mnie / jak hak do oka / hak rybny / otwarte oko „(z polityki władzy)” Natura „w jej wierszach to nawiedzona, wyraźnie Kanadyjska dzicz, w której niebezpiecznie człowiek jest głównym drapieżnikiem i przerażeniem dla” zwierząt tego kraju”, w tym siebie samego.

powieści Atwooda to sarkastyczne ataki na społeczeństwo, a także poszukiwania tożsamości. Jej typową bohaterką jest współczesna kobieta miejska, często pisarka lub artystka, zawsze z pewnym zaangażowaniem społeczno-zawodowym. Bohaterka walczy o siebie i przetrwanie w społeczeństwie, w którym mężczyźni są zbyt przyjaznym wrogiem, ale gdzie kobiety są często uczestnikami własnego uwięzienia.

Atwood jest również utalentowanym fotografem i akwarelistą. Jej obrazy są wyraźnie opisujące jej prozę i poezję, a czasami projektowała własne okładki książek. Jej kolaże i okładki do dzienników Susanny Moodie łączą słowo wizualne i pisane.