pięć podstawowych metod łowienia to łowienie na przynęty, łowienie muchowe, rzucanie Przynęty, spinning i trolling. Wszystkie stosowane są zarówno w wędkarstwie słodkowodnym, jak i morskim.

łowienie na przynęty, zwane również łowiectwem still lub łowieniem dennym, jest z pewnością najstarszą i najbardziej powszechnie stosowaną metodą. W brytyjskim rybołówstwie słodkowodnym jest używany do połowu tak zwanych grubych (lub szorstkich) ryb. Należą do nich leszcze, barb, Lin, dace i inne gatunki nongame. Przynęta jest nabijana na haczyk, który jest „ustawiany” przez wędkarza podnoszącego szczytówkę wędki, gdy ryba ją połknie. Typowe przynęty w wędkarstwie to robaki, larwy, małe ryby, pasta chlebowa, ser i małe kawałki warzyw i zboża. Przynęta może być obciążony w dół z tym, co nazywa ledger w Wielkiej Brytanii i ciężarek w Stanach Zjednoczonych, zwykle ołowiu. W tego typu połowach wędkarz po prostu trzyma wędkę lub odkłada ją i czeka, aż pokazany holownik ryby zostanie przeniesiony przez linkę. Przynętę można również łowić zawieszając ją na wybranej głębokości pod wypornym przedmiotem przymocowanym do liny wykonanej z korka lub plastiku, nazywanej w Wielkiej Brytanii pływakiem, a w Stanach Zjednoczonych bobberem. Wędkarz próbuje zawiesić przynętę na głębokości, gdzie zauważą ją ryby żerujące oraz w miejscach w pobliżu naturalnych kryjówek ryb – takich jak zatopione legowiska chwastów, kłody i podwodne formacje skalne.

wędziska używane w wędkarstwie zarówno w Ameryce Północnej, jak i Wielkiej Brytanii mają zwykle długość od 6 do 9 stóp (1,8 do 2,7 metra), z kołowrotkiem ze stałą szpulą i żyłką monofilamentową o wytrzymałości testowej od 2 do 25 funtów (900 do 11 300 gramów). W Ameryce Północnej nadal połowy są zwykle praktykowane przy użyciu konwencjonalnych przynęt lub spinningu. Ryby słodkowodne pobierane tą metodą to bluegills, crappies, okoń, karp i sum, a także bass i walleyes. Najczęstszymi naturalnymi przynętami Ameryki Północnej są robaki, Płazy, raki, pokrojone ryby, pijawki i larwy.

inny rodzaj łowienia na przynęty, najczęściej w rzekach i strumieniach, polega na dryfowaniu przynęty do głębokich basenów i pod osłoną strumienia (taką jak kłody i skały), aby zwabić ryby łowne, które same się w tych miejscach umieszczają do karmienia. Konwencjonalny sprzęt spinningowy to wybór dla tego stylu łowienia.

wędkarstwo podlodowe, poprzez otwory wycięte w zamarzniętych jeziorach, jest szczególnie popularne w północno–wschodnich Stanach Zjednoczonych i regionie Wielkich Jezior-St.Lawrence valley w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Sprzęt jest zwykle trzy-stopowy wędzisko z prostym kołowrotkiem lub kleszczowym urządzeniem do trzymania niezamarzającej żyłki monofilamentowej i przechyłu lub tip-up, aby zasygnalizować, kiedy ryba złapała przynętę. Ryby wędkowane przez lód różnią się od panfish (crappies, bluegills i okonia) do większych ryb łownych (szczupak, walleye, bass i pstrąg jeziorny). XX wieku wędkarstwo podlodowe stało się coraz bardziej popularne w krajach skandynawskich i innych krajach europejskich, gdzie pozwala na to silne zamrażanie.

Wędkarstwo Muchowe to metoda wędkarstwa polegająca na wędzisku o długości od 7 do 11 stóp (2,1 do 3,4 metra), prostym kołowrotku z trzpieniem i ciężkiej lince pokrytej tworzywem sztucznym połączonej z lżejszym nylonowym przyponem. Wędka służy do rzucania sztucznych much-wykonanych z włosów, piór lub materiałów syntetycznych i zaprojektowanych tak, aby imitować naturalne źródła pożywienia ryb. Fly-fisher zatrzaskuje długą wędkę w przód iw tył, dzięki czemu większa waga żyłki napędza prawie nieważką muchę do przodu. Mucha musi wylądować tak delikatnie, jak to możliwe na wodzie, aby uniknąć zaskoczenia ryby. Prosty kołowrotek służy tylko do przechowywania żyłki i pomocy w męczeniu haczykowatej ryby. Gatunki poławiane to pstrągi i łososie, ale pod koniec XX wieku praktycznie wszystkie ryby łowne, od panfish po muszkatołowce, były łowione muchami.

rzucanie przynęty i rzucanie spinningowe różnią się zasadniczo rodzajem kołowrotka, długością wędziska i wytrzymałością zastosowanej linki. W odlewaniu przynęty stosuje się zwykle kołowrotek z cięższą żyłką, często w zakresie testowym od 10 do 20 funtów (4500 do 9000 gramów). Większość kołowrotków spinningowych jest zwykle szpulowana lżejszymi liniami w klasie testowej od 6 do 10 funtów (od 2700 do 4500 gramów). Wędziska spinningowe mają zazwyczaj 6-10 stóp (1,8–3,0 m) długości, podczas gdy zwykle długość wędziska spinningowego wynosi 5-6 stóp (1,5–1,8 metra). W odlewaniu przynęt początkowo używano żywych płotek, ale zaczęto używać sztucznych przynęt-kawałków metalu lub malowanego plastiku zaprojektowanych tak, aby imitować naturalną zdobycz ryby—a także metalowych łyżek i spinnerów. Przynęty są odlewane w obszarach prawdopodobnie bogatych w ryby i pobierane w sposób umożliwiający im pływanie w wodzie. Przynęty różnią się wagą od 1/16 do 1 uncji (1,8 do 28 gramów) lub więcej. Spinning tackle jest zwykle używany z lżejszymi przynętami, a bait-casting tackle jest używany z cięższymi przynętami.

Trolling polega na użyciu żywej przynęty lub sztucznych przynęt, które są ciągnięte przez wodę za wolno poruszającą się łodzią, pierwotnie wiosłowaną, ale obecnie na ogół napędzaną silnikiem. Trolling odbywa się zwykle w głębi lądu na jeziorach i zbiornikach wodnych, ale jest to również podstawowa metoda połowów big-game w oceanach. Zaletą tej metody jest pokrycie dużej ilości obszarów, na których ryby mogłyby być trudne do zlokalizowania. Prawidłowa głębokość i prędkość przynęty są kluczowe w metodzie. Wprowadzenie sprzętu sonarowego w drugiej połowie XX wieku znacznie zwiększyło skuteczność trollingu. Wędziska mają zwykle 1,5-2,1 metra długości, a linki są ciężkie, czasami metalowe, z dodatkowymi obciążnikami używanymi do wyprowadzenia przynęty na większe głębokości. W trollingu śródlądowym wędka jest trzymana pod kątem prostym do ruchu łodzi, aby wykorzystać jej wytrzymałość podczas brania ryby. Przynęty są bardzo podobne do tych stosowanych w odlewaniu przynęt. Łosoś, duży pstrąg, walleye i szczupak są głównymi gatunkami poławianymi.