fuga jest złożonym stylem kompozycji, który można zastosować niemal w gatunku; ta strona da ogólne pojęcie o tym, w co zaangażowane są późnobarokowe fugi. Pismo fugalne jest bardzo złożoną formą kontrapunktu. W baroku można go również uznać za gatunek, gdyż wiele utworów powstało jako samodzielne fugi.Najważniejszą rzeczą do zapamiętania jest rola podmiotu fugi jako głównej idei melodycznej, która jest imitowana w całym utworze.

mimo, że fugi były komponowane przez cały okres baroku, uważa się, że Bach nie ma sobie równych w kompozycji fug, więc ta strona jest zawarta w tej sekcji z nim, a nie w muzyce instrumentalnej w sekcji barokowej.

wstęp

w muzyce fuga jest kontrapunktyczną techniką kompozytorską w dwóch lub więcej głosach, zbudowaną na przedmiocie (temacie) wprowadzanym na początku w imitacji (powtarzaniu w różnych tonach) i powtarzanym często w trakcie kompozycji.

angielski termin fuga pochodzi z XVI wieku i pochodzi od francuskiego słowa fuga lub włoskiego fuga. To z kolei pochodzi z łaciny, także fuga, która sama jest spokrewniona zarówno z fugere („uciekać”), jak i fugare („gonić”). Forma przymiotnikowa jest fugalna. Warianty to fughetta (dosłownie „mała fuga”) i fugato (Przejście W Stylu fugowym w ramach innego dzieła, które nie jest fugą).

fuga zazwyczaj składa się z trzech odcinków: ekspozycja, rozwinięcie i rekapitulacja zawierająca powrót podmiotu w tonacji fugi, choć nie wszystkie fugi mają rekapitulację. W średniowieczu termin ten był powszechnie używany do oznaczania wszelkich dzieł w stylu kanonicznym; do renesansu zaczął oznaczać dzieła szczególnie naśladujące. Od XVII wieku termin fuga opisuje to, co powszechnie uważa się za najpełniej rozwiniętą procedurę kontrapunktu imitacyjnego.

Większość fug otwiera się krótkim tematem głównym, podmiotem, który następnie brzmi kolejno w każdym głosie (po zakończeniu pierwszego głosu określającego temat, drugi głos powtarza temat na innej wysokości, a inne głosy powtarzają się w ten sam sposób); po wejściu każdego głosu ekspozycja jest kompletna. Po tym często następuje łącznik, lub epizod, opracowany z wcześniej słyszanego materiału; dalsze „wpisy” tematu są następnie słyszane w powiązanych klawiszach. Epizody (jeśli dotyczy) i wpisy są zwykle naprzemiennie aż do „ostatecznego wejścia” tematu, w którym to momencie muzyka powraca do klawisza otwierającego lub toniku, po którym często następuje materiał zamykający, koda. W tym sensie fuga jest raczej stylem kompozycji, a nie stałą strukturą.

forma rozwinęła się w XVIII wieku z kilku wcześniejszych rodzajów kompozycji kontrapunktowych, takich jak imitacyjne ricercars, capriccios,canzonas i fantasias. Słynny kompozytor fugi Johann Sebastian Bach (1685-1750) ukształtował własne dzieła na wzór dzieł Johanna Jakoba Frobergera (1616-1667), Johanna Pachelbela (1653-1706), Girolamo Frescobaldiego (1583-1643), Dietericha Buxtehude (ok. 1637-1707) i innych. Wraz ze schyłkiem stylów wyrafinowanych pod koniec okresu baroku, główna rola fugi osłabła, ostatecznie ustępując w formie sonaty, a Orkiestra Symfoniczna zyskała pozycję dominującą. Mimo to Kompozytorzy nadal pisali i studiowali fugi w różnych celach; pojawiają się w utworach Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791) i Ludwiga van Beethovena (1770-1827), a także współczesnych kompozytorów, takich jak Dymitr Szostakowicz (1906-1975).

Epoka baroku

To właśnie w okresie baroku pisanie fug stało się centralnym elementem kompozycji, częściowo jako demonstracja wiedzy kompozytorskiej. Fugi zostały włączone do różnych form muzycznych. Jan Pieterszoon Sweelinck, Girolamo Frescobaldi, Johann Jakob Froberger i Dieterich Buxtehude pisali fugi, a George Frideric Handel włączył je do wielu swoich Oratoriów. Suity klawiaturowe z tego okresu często kończą się fugowym gigue. Domenico Scarlatti ma tylko kilka fug w swoim korpusie ponad 500 sonat klawesynowych. Uwertura Francuska charakteryzowała się szybką sekcją fugową po powolnym wstępie. Druga część Sonaty da chiesa, napisana przez Arcangelo Corellego i innych, była zazwyczaj fugą.

okres baroku przyniósł również wzrost znaczenia teorii muzyki. Niektóre fugi w okresie baroku były utworami przeznaczonymi do nauczania techniki kontrapunktowej dla studentów. Najbardziej wpływowy tekst opublikował Johann Joseph Fux (1660-1741), jego Gradus Ad Parnassum („kroki do Parnassus”), który ukazał się w 1725 roku. W pracy tej sformułowano pojęcia” gatunku ” kontrapunktu i zaproponowano serię ćwiczeń do nauki pisania. Twórczość fuxa w dużej mierze opierała się na praktyce fug modalnych Palestriny. Mozart studiował z tej książki, i pozostał wpływowy do XIX wieku. Na przykład Haydn nauczał kontrapunktu z własnego podsumowania Fuxa i uważał go za podstawę struktury formalnej.

ta forma muzyczna była widoczna także w muzyce kameralnej, którą Bach komponował później dla Weimaru; słynny koncert na dwoje skrzypiec D-moll(BWV 1043) (choć nie w całości kontrapunktowy) ma fugową sekcję początkową części pierwszej.

najbardziej znanymi fugami Bacha są te na klawesyn w dobrze temperowanym Clavier, które wielu kompozytorów i teoretyków uważa za największy model fugi. Dobrze temperowany Clavier składa się z dwóch tomów napisanych w różnych okresach życia Bacha, z których każdy składa się z 24 par preludium i fugi, po jednej dla każdej tonacji durowej i molowej. Bach znany jest również ze swoich fug organowych, które zwykle poprzedzone są preludium lub toccatą. Sztuka fugi, BWV 1080, to zbiór fug (i czterech kanonów) na jeden temat, który stopniowo przekształca się w miarę rozwoju cyklu. Bach pisał również mniejsze pojedyncze fugi, a w wielu swoich bardziej ogólnych utworach umieszczał sekcje lub części fugowe.

wpływy J. S. Bacha rozciągały się do przodu za pośrednictwem jego syna C. P. E. Bacha i teoretyka Friedricha Wilhelma Marpurga (1718-1795), który w dużej mierze opierał się na twórczości J. S. Bacha.