nazwy mają jednak wpływ. Nazwy jednosylabowe brzmią słabo; nazwy zwyczajowe brzmią nieważnie; nazwiska zakotwiczają znak. Dwusylabowe imiona są bardziej przyciągające uwagę i ważniej brzmiące: Roland Dagget, Samus Aran, Harry Potter. Niektórzy superbohaterowie kryją się za imionami tak łagodnymi, jak ich bohaterowie: Bruce Wayne jest miliarderem i zupełnie nieistotnym dla Batmana; Clark Kent zupełnie nieistotnym dla Supermana.

Donaldson wiedział o tym, kiedy poszedł z tematem nazwania Haruchai: ich nazwa rasy jest potężna ze względu na długość (3 sylaby) i siłę za nią. Każdy Haruchai ma dwusylabowe imię, ale najpotężniejszą postać w swojej mitologii nazywają Ak – Haru Kenaustin Ardenol, a nie coś w rodzaju „Dan”.

nawet Card napisał kiedyś:

Monosylables takie jak Bill, Bob, Tom, Jeff, Pete prowadzą do nudy i zamieszania. Te konkretne przykłady są tak potocznie brzmiącymi nazwami, że czytelnik zaczyna czuć, że nadałeś tym postaciom imię, które przyszło im do głowy-prowadzi to do podprogowego komunikatu, że tożsamość postaci nie ma znaczenia.

jednak staje się to również rozpraszające, gdy wybierzesz wiele ekstrawaganckich, dziwacznych nazw, chyba że jest to ważna część historii. Jeśli piszesz o gangu ulicznym, możesz nadać im wszystkie dziwne przezwiska, takie jak Błotożerca, Człowiek ze ściany, śluz i lizanie.

interesują mnie bardziej przyziemne sprawy percepcji:

Jeśli jesteś białym Amerykaninem, prawdopodobnie myślałeś o dzieciach W drugim akapicie jako o czarnych, chociaż nigdy tak nie powiedziałem. Dałem wam wystarczająco podprogowych wskazówek, aby obudzić stereotypy we współczesnym białym amerykańskim umyśle: „jive”, „ghetto-blaster”, „rapowanie”, „city setting” – wszystko to czerpie z niezliczonych filmów, programów telewizyjnych i wiadomości, które odegrały i wzmocniły stereotypy rasowe.

wkładam wiele wysiłku w wykorzystanie spersonalizowanych stereotypów: Chcę, aby współczesny biały Amerykanin rozpoznał postać na podstawie parametrów swoich białych przyjaciół, a współczesny czarny Amerykanin rozpoznał postać na podstawie parametrów swoich czarnych przyjaciół. To biedny dzieciak, chcę, żeby biali widzieli białe śmieci z przyczepy, a czarni-szczura z czarnego Kapturka. Staram się nie polewać sosem zbyt grubym; to szczęście, że ludzie w większości chrząkają, gdy się dąsają, i że można marszczyć czyjąś przemowę, aby przeczytać tak samo jak ten biały jabber w stylu Brooklynu-Bostonu, jak to robi rzeczy w centrum miasta podczas gorących kłótni.

to rodzaj delikatnej inżynierii, którą można zniszczyć nazywając kogoś Jamalem.