Graff, Gerald and Cathy Birkenstein. Mówią, ja mówię: ruchy, które mają znaczenie w pisarstwie akademickim. IV edycja W. W. Norton & firma, 2018. S. 328 $30.33.

szkic biograficzny autorów

Gerald Graff i Cathy Birkenstein są współautorami They Say, I Sayand są zaangażowani w nauczanie na Uniwersytecie Illinois w Chicago. Graff jest autorem pięciu książek, które pomagają studentom w realizacji ich celów akademickich. W 2008 roku został prezesem Modern Language Association of America, a obecnie jest emerytowanym profesorem na UIC. Birkenstein wykłada w języku angielskim na UIC. Napisała kilka artykułów na temat pisania i regularnie występuje na warsztatach, aby szkolić studentów w zakresie podstaw pisania.

streszczenie treści

książka, jak mówią, ja mówię, została napisana, aby pomóc początkującym uczniom nauczyć się sztuki pisania jako rozmowy. W coraz bardziej upolitycznionej kulturze tego rodzaju dobrze napisane rozmowy demonstrujące niezgodę są coraz trudniejsze do znalezienia. Autorzy utrzymują jednak, że głos ucznia jest pełniej kształtowany w dialogu z pisarzami, z którymi obaj się zgadzają i nie zgadzają. Podejście przyjęte przez Graffa i Birkensteina polega na udostępnieniu uczniom łatwych w użyciu szablonów do prowadzenia rozmowy, takich jak: „mówią, że ___________, i wnioskuję ___________. Ale ___________” (P. IX). Wzorcowe podejście do pisania, twierdzą autorzy, nawiązuje do starożytnych filozofów Grecji i Rzymu i ma fundamentalne znaczenie dla dna dobrego pisma dialogicznego. Takie podejście nie ma jednak na celu stłumienia kreatywnego pisania lub krytycznego myślenia, ale pokazuje uczniom podstawy angażowania się w rozmowę z innymi pisarzami.

to czwarte wydanie They Say, I Sayadds nowe rozdziały na temat wprowadzania rozmów online, poprawiony język, aby pomóc demystify akademickiego pisania, i jest podzielony na cztery główne części. Część 1 jest zatytułowana „mówią” i zawiera trzy rozdziały o tym, jak właściwie angażować prace innych ludzi. Rozdziały te stanowią serce książki, przypominając uczniom o tłumaczeniu akademickiego żargonu i pisaniu pracy dyplomowej w języku, który większość ludzi rozumie. Aby utrzymać dobry dialog, uczeń musi zdobyć umiejętności w sztuce podsumowywania. Skuteczne podsumowanie rzetelnie przedstawia światopogląd oryginalnej pracy, ale kładzie nacisk na to, w jaki sposób odnosi się ona do tezy zaproponowanej przez studenta. Dopełnieniem dobrego podsumowania jest sztuka cytowania. Odpowiednie cytaty są ograniczone do długości niezbędnej do przekazania unikalnego pomysłu autora, są zaczerpnięte z odpowiednich fragmentów i muszą być odpowiednio oprawione przez ucznia.

część 2 zatytułowana jest „mówię” i zawiera cztery rozdziały na temat dodawania głosu ucznia do rozmowy. Wielu uczniów jest onieśmielonych wchodzeniem do dyskusji ze swoimi pomysłami, ale Graff i Birkenstein przypominają swoim czytelnikom, że dobre argumenty są dostępne dla wszystkich, ponieważ opierają się na zwyczajach zdyscyplinowanego umysłu (s. 54). Aby rozwinąć te nawyki, uczniowie otrzymują szablony, które pomagają im odróżnić swoje pomysły od pomysłów pisarzy, które podsumowują lub cytują. Chociaż nie zawsze jest to akceptowalne w kręgach akademickich, dobre pisanie czasami wymaga użycia wypowiedzi „I”, aby lepiej argumentować. Rozdziały w części 2 współpracują ze sobą, aby pomóc uczniom przewidzieć zastrzeżenia przeciwników i upewnić się, że powiedzą własnym czytelnikom, dlaczego powinni się nimi zainteresować.

Część 3 zatytułowana jest „Wiązanie wszystkiego razem” i zawiera cztery rozdziały pomagające uczniom połączyć swoje badania w jasną tezę. Dobrym argumentem będzie użycie wskazujących słów, aby cofnąć się i przypomnieć czytelnikom, co zostało powiedziane, a także wskazać im, dlaczego ma to znaczenie. Powtarzanie fraz kluczowych jest niezbędne do jasnego pisania. Argumenty, które przekonują czytelników, pisane są głosem studenta, który skutecznie łączy język akademicki z językiem potocznym (s. 130). Metacommentary to termin używany przez Graffa i Birkensteina do ujęcia sztuki wiązania tego wszystkiego przez mówienie czytelnikom, co oznacza teza, a co nie oznacza w odniesieniu do omawianego tematu.

Część 4 jest zatytułowana „w określonych kontekstach akademickich” i zawiera sześć rozdziałów na temat dostosowania pisania do określonych sposobów komunikacji (takich jak klasa i online) oraz tematów rozmów (takich jak nauka i literatura). Podstawą każdego z tych unikalnych trybów i tematów jest potrzeba, aby każdy uczeń służył jako wierny Tłumacz między innymi pisarzami a własną publicznością czytelników. Wierny ramom „mówią / mówię”, każdy rozdział zawiera szablony, aby wyposażyć uczniów w ich misję, aby podsumować to, co już zostało powiedziane przez innych i jasno przedstawić unikalne pomysły, które chcą powiedzieć.

Critical Evaluation

mówią, że napisano ją dla studentów, którzy nie znają języka akademickiego, ale chcą zaangażować świat swoimi wymownymi pomysłami. Graff i Birkenstein stworzyli dobrze zorganizowaną książkę, która jest dostosowana do tego zadania. Istnieje kilka unikalnych aspektów książki, które czytelnicy znajdą zarówno orzeźwiające, jak i pomocne.

Graff i Birkenstein krytycznie podchodzą do tradycyjnego akademickiego standardu pisania w trzeciej osobie. Uważają, że jest to wadliwe z trzech powodów: (1) uważają, że „wyrażanie źle przemyślanych, subiektywnych opinii niekoniecznie jest najgorszym grzechem”, (2) zapobieganie używaniu „I” jest nieskuteczne dla uzyskania obiektywizmu, oraz (3) zakaz pisania w pierwszej osobie ogranicza zdolność ucznia do zajmowania silnych pozycji niezgody (S. XXI). Takie podejście, choć nie do przyjęcia w wielu kontekstach, jest szczególnie przydatne dla pisarzy z dziedziny etyki i teologii praktycznej. Pisanie z pierwszej osoby jest potężnym narzędziem perswazji i nie musi cierpieć—jak twierdzą niektórzy naukowcy—jako intelektualnie gorsza forma komunikacji.

potencjalną słabość książki ujawniają niektórzy krytycy, którzy twierdzą, że schematyczne podejście Graffa i Birkensteina jest regresywną formą pedagogiki, która uniemożliwia uczniom naukę samodzielnego myślenia. To postrzeganie wzmacnia się, gdy Graff i Birkenstein twierdzą, że uczniowie nie muszą studiować zasad logiki lub rozumowania, aby być dobrymi pisarzami (S. XXII). Krytycy słusznie zauważają, że nie można nauczyć się formuł angażowania się w argument bez uprzedniej wiedzy, jak zrozumieć strukturę argumentu. Chociaż stosowanie szablonów w piśmie pozostaje potencjalną słabością proponowanej metodologii pisania, nie można wnioskować, że jest to słabość endemiczna dla nadrzędnej filozofii Graffa i Birkensteina. Stosowanie szablonów nie wyklucza lub nie wyklucza stosowania bardziej zaawansowanych urządzeń retorycznych lub samej nauki logiki. Nowy rozdział zachęcający uczniów do studiowania zarówno retoryki, jak i logiki złagodziłby tę krytykę.

pomimo uprzedzeń autora wobec bardziej tradycyjnego akademickiego pisania, mówią, mówię, pozostaje doskonałym wprowadzeniem do pisania jako sztuki rozmowy. Obszerne wykorzystanie kreskówek, pięć rozdziałów z wybranymi lekturami (s. 243) oraz Indeks z szablonami i kluczowymi synonimami (s. 309) sprawiają, że książka jest praktycznym narzędziem odniesienia poza pierwszym czytaniem. Ponadto sekcja dotycząca podsumowań satyrycznych jest najbardziej odpowiednia dla tych, którzy regularnie uczestniczą w dyskusjach lub debatach online (s. 38-39). Jest to potencjalnie bardzo skuteczne i intelektualnie uzasadnione narzędzie, którego każdy pisarz może użyć do interakcji z wadliwymi pomysłami. Chociaż może to nie odzwierciedlać najlepsze podejście do akademickich prac i prac dyplomowych, to z pewnością jest perswazyjny sposób podejścia do kwestii apologetycznych.