dyskusja

najczęstszą wadą wrodzoną związaną z przewodem tyreostatycznym jest TDC. Uważa się, że reprezentuje segmenty kanału, które nie regresują i w konsekwencji różnicują się w torbiele nabłonkowe. TDCs rozwijają się w dowolnym miejscu wzdłuż przebiegu przewodu pokarmowego, od podstawy języka do okolicy nadżerkowej (5). Torbiele znajdujące się w pobliżu otworu caecum są wyłożone przez rozwarstwiony nabłonek płaskonabłonkowy, podczas gdy torbiele znajdujące się w pobliżu tarczycy są wyłożone przez komórki podobne do nabłonka tarczycy. Opisano funkcjonalną tkankę tarczycy w obrębie TDC (6), a ponad połowa zawiera w swoich ścianach prawidłową tkankę tarczycy (7).

TDCs w tym badaniu były najczęściej linią środkową, ale 38% było nieco poza linią środkową. Zgodnie z literaturą stwierdzono, że większość torbieli poza linią środkową jest charakterystycznie zlokalizowana w sąsiedztwie zewnętrznej powierzchni chrząstki tarczycy, głęboko do mięśni paska. TDCs znajdują się w okolicy kości gnykowej. Około 20% do 25% stanowią suprahjoidy, 15% do 50% występują na poziomie kości gnykowej, gdzie mogą być przedni lub tylny do kości gnykowej, a 25% do 65% występują w infrahjoidalnej części szyi (8). W przeciwieństwie do poprzednich doniesień, odkryliśmy, że TDCs u dorosłych są bardziej prawdopodobne, że są infrahioidalne w lokalizacji (82%), zmniejszając częstotliwość z wzniesieniem w górę szyi, z zaledwie 5% w lokalizacji suprahioidalnej.

typowym opisem sonograficznym TDC jest bezechowa, dobrze ograniczona torbiel ze zwiększoną transmisją (3, 9-11). Jednak wcześniejsze badania na dzieciach wykazały, że większość z nich nie jest prostymi torbielami, ale są to jednorodne lub heterogeniczne złożone zmiany hipoechowe (5). W niniejszym badaniu tylko zmiany 11 były prawdziwie bezechowe, kolejne siedem było w przeważającej mierze bezechowe, ale zawierało wewnętrzne szczątki, 11 miało złożony heterogeniczny wzór echa, a 11 miało jednolicie jednorodny wygląd pseudosolid.

pseudosolidny wygląd zmian torbielowych został opisany wcześniej dla innych wrodzonych zmian torbielowych w szyi, takich jak torbiele rozszczepu rozgałęzionego (12) i torbiele dermoidalne, ale nie dla TDCs. W dermoidach i torbieli rozszczepu rozgałęzionego wygląd echogeniczny wynika z obecności materiału komórkowego, kryształów cholesterolu i keratyny w torbieli. W TDCs, ten wygląd może być spowodowany białkową zawartością płynu, uważaną za wydzielaną przez nabłonkową wyściółkę torbieli (5). Jednolita echogeniczność może prowadzić do błędnego założenia, że zmiana jest stała, zwłaszcza gdy brak jest wzmocnienia tylnego, co widać w prawie połowie tych przypadków. Jednak, gdy ciśnienie jest przyłożone do torbieli za pomocą przetwornika, cała zawartość przesuwa się, sugerując jej torbielowatą naturę.

jedenastu pacjentów w tym badaniu miało TDCs, które wykazały złożony wzór echa z powodu grubej wewnętrznej gruzu i przegrody. Aspiracja takich złożonych zmian torbielowych przyniosła białawy materiał, a nie zmienioną krew. Odpowiada to wcześniejszemu badaniu i wskazuje, że grube ECHA wewnętrzne obserwowane w TDCs nie są spowodowane zmienioną krwią, ale że wzór ECHA wynika z białkowej zawartości torbieli wydzielanej przez wyściółkę torbieli (5).

intensywne wzmocnienie tylne jest charakterystyczną cechą nieskomplikowanej torbieli. W tym badaniu wzmocnienie tylne było obecne w 88% przypadków i łatwo rozpoznawalne w zmianach, które były bezechowe lub miały mieszaną echogeniczność. Jednak w zmianach, które miały wygląd pseudosolid, tylne wzmocnienie było często subtelne i było kluczem do identyfikacji torbielowatego, a nie stałego charakteru guzka. Często trudno jest zidentyfikować tylne wzmocnienie, szczególnie jeśli zmiany znajdują się w pobliżu dróg oddechowych (5). W tym badaniu nie zaobserwowano wzmocnienia tylnego u pięciu (13%) z 40 przypadków, z których wszystkie miały wygląd pseudosolid.

wszystkie TDCs w tym badaniu były dobrze zdefiniowane. W 50% zmian ściany były cienkie, a w 45% grubościenne; a w pozostałych 5% ściany były niezauważalne. Wcześniej wierzono, że grube ściany były głównie spowodowane infekcją lub krwotokiem. Jednak to badanie i inny (6) nie może potwierdzić krwotoku jako prawdopodobnej przyczyny. Bardziej prawdopodobne jest, że grube ściany są spowodowane stanem zapalnym i szczątkami komórkowymi. Większość torbieli z tej serii była jednoliścienna (88%), a tylko niewielka część była wieloliścienna.

w badaniu USG żaden z TDC w tym badaniu nie miał stałego składnika. Obecność stałego składnika powinna ostrzegać sonologa o możliwości wystąpienia raka TDC, ponieważ złośliwe zwyrodnienie nabłonkowej wyściółki TDC (zwykle w raka brodawkowatego) zostało zgłoszone jako rzadkie powikłanie (13, 14). Chociaż badanie FNAC prowadzone sonograficznie na dowolnym takim stałym elemencie identyfikuje zmianę złośliwą, może nie być konieczne u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym, ponieważ torbiel i stały składnik zostałyby wycięte. Zalecane leczenie polega na prawie całkowitym lub całkowitym wycięciu tarczycy (po procedurze Sistrunk) i pobraniu próbek sąsiednich węzłów ze względu na możliwość ognisk wewnątrztarczycowych raka (15).

chociaż USG nie ujawnia układu we wszystkich przypadkach, nie jest to krytyczne, ponieważ, niezależnie od miejsca lub wielkości i wyglądu TDC, procedura Sistrunk jest zalecaną procedurą z wyboru (16-19). Wiąże się to z wycięciem torbieli i pozostałych dróg oddechowych oraz wycięciem środkowej trzeciej kości gnykowej. Niekompletna resekcja niezmiennie powoduje nawrót. Dzięki zastosowaniu procedury Sistrunk odsetek nawrotów spadł z 50% do mniej niż 4% (16).

diagnostyka różnicowa TDC u dorosłych obejmuje torbiel dermoidalną, torbiel rozszczepu rozgałęzionego, powiększenie węzłów chłonnych i guzek torbielowy wynikający z tarczycy. Węzły chłonne są często liczne, hipoechoiczne i wykazują obecność echogenicznego hilusa. W przypadkach, w których hilus jest nieobecny, rozmieszczenie, wygląd i obecność innych węzłów określić charakter guzka. Węzły chłonne mogą również wykazywać wzmocnienie tylne (20); jednak intranodalna morfologia, rozmieszczenie i obecność innych węzłów zapewniają wskazówkę o naturze węzła. Torbielowate zmiany tarczycy są również łatwo identyfikowane przez USG; często towarzyszą im inne zmiany w tarczycy jako część przerostu guzkowego. Torbiele rozszczepu rozgałęzionego mogą być trudne do odróżnienia od tDCS poza linią środkową; jednak charakterystyczna lokalizacja i FNAC są pomocne w różnicowaniu tych dwóch. Chociaż wcześniejsze doniesienia sugerują, że FNAC musi być wykonywany tylko u pacjentów, którzy zgadzają się na kolejną operację (ponieważ FNAC bez kolejnej operacji może prowadzić do powstania przetok), nie było to nasze doświadczenie. Dermoidy linii środkowej znajdują się również wokół kości gnykowej i mają echogeniczny, pseudosolid wygląd podobny do TDCs. Przedoperacyjne rozróżnienie między tymi dwoma nie zawsze jest konieczne, ponieważ można to zrobić podczas operacji. W poprzednim sprawozdaniu sugeruje się również, że rozróżnienie to nie jest konieczne, ponieważ oba warunki powinny być traktowane za pomocą procedury Sistrunk, aby uniknąć niepełnego wycięcia (19).