zaledwie stulecie białego osadnictwa zajęło zepchnięcie tygrysa tasmańskiego na skraj zagłady . Przerażeni i niezrozumiani europejscy osadnicy zabijali go, gdy tylko mieli okazję.

tak duży jak średniej wielkości pies, Tygrys Tasmański lub tylak miał piaszczysto-brązowe futro z ciemnobrązowymi paskami na grzbiecie i zad. Żywiły się głównie wallabies, a także małymi zwierzętami i ptakami i były największym żyjącym mięsożernym torbaczem w Australii, który obecnie nosi tytuł diabła tasmańskiego. Jako torbacz Tygrysy były bliżej spokrewnione z oposami niż z psami.

nieśmiałe zwierzę, Tygrys Tasmański przez większość czasu był niemy, jednak wykonywali serię husky, kaszlących szczekań, gdy byli podekscytowani lub niespokojni, a podczas polowania dawali charakterystyczne, podobne do teriera, podwójne jap, powtarzane co kilka sekund. Niestety nie ma żadnych nagrań, choć niektórzy miejscowi twierdzą, że słyszeli odgłosy polowania na tygrysy w nocy.

tylakina rzadko poruszała się szybko, a kiedy to się stało, wydawało się niezręczne. Kłusował sztywno, a gdy był ścigany, włamał się do pewnego rodzaju szamotaniny. Podczas polowania wilczomlecz polegał na dobrym węchu i wytrzymałości – a nie na szybkości – ciągłym pościgu za zdobyczą, dopóki ofiara nie została wyczerpana.

nieśmiali i skryti unikaliby kontaktu z ludźmi, dając nadzieję tym, którzy wierzą, że tygrys nadal żyje głęboko w dziczy Tasmanii.

koniec tygrysa został znacznie przyspieszony wraz z rozwojem przemysłu owiec Tasmanii i w konsekwencji wprowadzeniem nagrody przez rząd Tasmański w 1888 r., w której płacono 2000 skalpów w latach 1888-1909.

od oficjalnego wyginięcia w 1936 nie ma jednoznacznych dowodów na ich dalsze istnienie, jednak doniesienia o ich obserwacjach trwają do dziś. Większość obserwacji występuje w nocy, na północy stanu, w obszarach lub w pobliżu, gdzie nadal dostępne są odpowiednie siedliska. Chociaż gatunek jest obecnie uważany za „prawdopodobnie wymarły”, obserwacje te – i przesłuchania – dają pewną nadzieję, że tylakina może nadal istnieć.