wybór zabiegu zależy od czynników, w tym:

• stan fizyczny pacjenta
• ogólny stan pozostałej części cewki moczowej (bez zwężenia)
• długość wady (najlepiej określona przez uretrografię)
• wielokrotne lub nierówne zwężenia
• anatomiczne umiejscowienie wady w odniesieniu do gruczołu krokowego, zwieracza moczowego i przewodu ejakulacyjnego
• położenie najbardziej patentowego obszaru ściany cewki moczowej (konieczne do określenia lokalizacji miejsca onlay/przeszczepu, najczęściej grzbietowego lub brzusznego)
• powikłania i blizny po poprzednich operacjach,
• poziom umiejętności i wyszkolenia chirurga wykonującego zabieg

Uwaga: w bardziej złożonych przypadkach można wykonać więcej niż jeden rodzaj zabiegu, szczególnie w przypadku dłuższych zwężeń.

Anastomotic urethroplastyEdit

w tej jednostopniowej procedurze cewka moczowa zostanie wizualizowana (w obszarze wady), a nacięcie zostanie rozpoczęte w linii środkowej (zwykle) za pomocą noża bovie do sekcji warstwy skórnej i podskórnej, aż do odsłonięcia powiązanych mięśni, ciał jamistych, ciał gąbczastych i brzusznych aspektów cewki moczowej. Szczególną ostrożność stosuje się podczas rozwarstwienia, aby zapobiec uszkodzeniu nerwów i naczyń krwionośnych (co może spowodować zaburzenia erekcji lub utratę czucia dotykowego prącia). Obszar wady jest oceniany i oznaczany zarówno w linii środkowej (bocznie), jak i na granicy dystalnej i proksymalnej (poprzecznie). Oznaczone / oznakowane szwy pozycjonujące są zabezpieczone (po jednym, każdy) na bliższych i dalszych końcach linii środkowej cewki moczowej najbliżej punktów przecięcia. Za pomocą palca wskazującego cewka moczowa jest delikatnie oddzielana od jamistości, a specjalnie zaprojektowany zwijacz jest następnie umieszczany za cewką moczową (w celu ochrony wrażliwych obszarów przed uszkodzeniem podczas przecięcia i usunięcia wady cewki moczowej. Obecnie opatentowane końce cewki moczowej są przygotowywane za pomocą techniki zwanej „spatulation”, która (zasadniczo) pozwala na zespolenie end-to-end, aby dostosować się do różnych średnic cewki moczowej. Silikonowy cewnik jest wprowadzany przez penisa i (tymczasowy) dystalnej cewki moczowej końca, i gwintowane do (tymczasowy) proksymalnej cewki moczowej końca, pozostawiając szeroką pętlę dla chirurga, aby mieć dostęp do aspektu grzbietowej cewki moczowej dla mikro szwów, i początek zespolenia. Grzbietowa jedna trzecia zespolenia cewki moczowej jest rozpoczęta, zakończona, a cewnik jest lekko Cofnięty, aby umożliwić jego pozycjonowanie w obrębie wstępnie zespolonej cewki moczowej. W tym czasie, przy użyciu techniki mikro chirurgicznej, zespolenie jest zakończone i klej fibrynowy jest nakładany na linię szwów zespolonych, aby zapobiec wyciekom i tworzeniu przetoki. Silikonowy cewnik prowadzący zostanie następnie wycofany z penisa i (a) zastąpiony przez odpowiednio duży cewnik Foleya (i system odprowadzania moczu), a nacięcie zamknięte (warstwa po warstwie). Niektórzy chirurdzy wstrzykną znieczulenie miejscowe, takie jak 2% zwykłej lidokainy lub 0,5% bupiwikainy w obszary, aby umożliwić pacjentowi dodatkowy okres ulgi od dyskomfortu.

mikro-dopplerowy pomiar krążenia naczyń prącia jest wykonywany w punktach drogi w całym zabiegu, a końcowa ocena jest wykonywana i rejestrowana. Nacięcie jest kontrolowane i ubrany, a pacjent jest odprowadzany do odzysku.

(a) niektórzy chirurdzy preferują stosowanie cewnika nadżerkowego, ponieważ uważają, że wprowadzenie cewnika do cewki moczowej w mieszkaniu może uszkodzić obszar zespolenia

oczekiwany średni wskaźnik sukcesu: wskaźnik sukcesu dla tej procedury wynosi powyżej 95%, zespolenie cewki moczowej jest uważane za „złoty standard” opcji naprawy chirurgicznej. Zwykle stosuje się go, gdy zwężenia mają mniej niż 2 cm długości, jednak niektórzy chirurdzy mają sukcesy z wadami zbliżającymi się do 3 cm długości.

przeszczep błony śluzowej jamy brzusznej cewki moczowejedytuj

w tej jednostopniowej procedurze cewka moczowa zostanie wizualizowana (w obszarze wady), a nacięcie zostanie rozpoczęte w linii środkowej (zwykle) za pomocą noża bovie do sekcji warstwy skórnej i podskórnej, aż do odsłonięcia powiązanych mięśni, ciał jamistych, ciał gąbczastych i aspektów cewki brzusznej. (a) szczególną ostrożność stosuje się podczas rozwarstwienia, aby zapobiec uszkodzeniu nerwów i naczyń krwionośnych (co może spowodować zaburzenia erekcji lub utratę czucia dotykowego prącia). Obszar wady jest oceniany i oznaczany poprzecznie w linii środkowej, a (oznaczone) szwy pozycjonujące są umieszczone (po jednym, każdy) na proksymalnym i dystalnym końcu obszaru cewki moczowej najbliżej granicy obszaru wadliwego. Jednocześnie chirurg urologiczny, który jest specjalnie przeszkolony w technikach pobierania błony śluzowej policzka, rozpocznie zbiór i naprawę odcinka wewnętrznego policzka pacjenta, odpowiadającego wymiarowi / kształtowi obliczonemu i wymaganemu przez chirurga wykonującego aspekt cewki moczowej. Jeśli jest dostępny, chirurg szczękowo-twarzowy lub laryngolog pobierze błonę śluzową policzka zgodnie z wymaganymi specyfikacjami. Po pobraniu, przeszczep policzka jest przedstawiany do chirurga cewki moczowej, który następnie przygotować przeszczep przez przycinanie i usunięcie tkanki zewnętrznej.

chirurg stworzy nacięty otwór poprzecznie między znanymi zewnętrznymi granicami wady, cofnie nacięty otwór do żądanej średnicy i ustawi przeszczep, aby pokrył nacięcie. Utworzy to tunel lub przekierowanie przez zwężenie o szacowanej średnicy 10 mm (optymalnie), aby umożliwić przepływ moczu. Stosując techniki mikro chirurgiczne, przeszczep policzka zostanie zszyty na miejscu i klej fibrynowy nałożony na linię szwu, aby zapobiec wyciekowi i tworzeniu się przetoki. W tym czasie cewnik Foleya o odpowiedniej wielkości (a) zostanie wprowadzony przez naprawę do pęcherza moczowego (i połączony z systemem drenażu moczu), a nacięcie zamknięte (warstwa po warstwie). Niektórzy chirurdzy wstrzykną znieczulenie miejscowe, takie jak 2% zwykłej lidokainy lub 0.5% bupiwikainy w obszarach, aby umożliwić pacjentowi dodatkowy okres ulgi od dyskomfortu.

mikro-dopplerowy pomiar krążenia naczyń prącia jest wykonywany w punktach drogi w całym zabiegu, a końcowa ocena jest wykonywana i rejestrowana. Nacięcie jest kontrolowane i ubrany, a pacjent jest odprowadzany do odzysku.

(a)w tym czasie, niektórzy chirurdzy wolą wstawić przewodnik bezpieczeństwa (jak w uretrotomii) z pęcherza moczowego, poprzez zwężenie, i do pęcherza w celu utrzymania pozycji.

(b) niektórzy chirurdzy preferują stosowanie cewnika nadżerkowego, ponieważ uważają, że wprowadzenie cewnika cewkowego w mieszkaniu może uszkodzić chirurgicznie naprawiony obszar

University of Kansas, Department of Urology wideo z procedury

oczekiwany średni wskaźnik sukcesu: wskaźnik sukcesu dla tej procedury wynosi od 87 do 98%, uretroplastyka błony śluzowej jamy ustnej jest uważana za najlepszą opcję naprawy zwężeń o długości większej niż 2 cm. W ostatnich latach chirurdzy z dużym powodzeniem stosowali onlay na grzbietowy aspekt cewki moczowej. Błona śluzowa policzka najlepiej przybliża tkankę, która tworzy cewkę moczową.

moszna lub prącia Island flap (przeszczep) cewki brzusznejedytuj

w tej jednostopniowej procedurze cewka moczowa zostanie wizualizowana (w obszarze wady), a nacięcie zostanie rozpoczęte w linii środkowej (zwykle) za pomocą noża bovie do sekcji warstwy skóry i pod skórą, aż do ujawnienia powiązanych mięśni, ciał jamistych, ciał gąbczastych i brzusznych aspektów cewki moczowej. (a) szczególną ostrożność stosuje się podczas rozwarstwienia, aby zapobiec uszkodzeniu nerwów i naczyń krwionośnych (co może spowodować zaburzenia erekcji lub utratę czucia dotykowego prącia). Obszar wady jest oceniany i oznaczany poprzecznie w linii środkowej, a (oznaczone) szwy pozycjonujące są umieszczone (po jednym, każdy) na proksymalnym i dystalnym końcu obszaru cewki moczowej najbliżej granicy obszaru wadliwego. Następnie chirurg pobiera fragment tkanki z moszny lub napletka prącia (lub tego, co pozostaje u mężczyzn o obwodzie) odpowiadający wcześniej ustalonemu wymiarowi / kształtowi. Po pobraniu przeszczep jest przygotowywany do mocowania przez przycinanie i usuwanie obcej tkanki.

chirurg stworzy nacięty otwór poprzecznie między znanymi zewnętrznymi granicami wady, cofnie nacięty otwór do żądanej średnicy i ustawi przeszczep, aby pokrył nacięcie. Utworzy to tunel lub przekierowanie przez zwężenie o szacowanej średnicy 10 mm (optymalnie), aby umożliwić przepływ moczu. Stosując techniki mikro chirurgiczne, przeszczep moszny lub klapa Wyspy prącia zostanie zszyty na miejscu i klej fibrynowy zostanie nałożony na linię szwu, aby zapobiec wyciekowi i tworzeniu się przetoki. W tym czasie cewnik Foleya o odpowiedniej wielkości (B) zostanie wprowadzony przez naprawę do pęcherza moczowego (i połączony z systemem drenażu moczu), a nacięcie zamknięte (warstwa po warstwie). Niektórzy chirurdzy wstrzykną znieczulenie miejscowe, takie jak 2% zwykłej lidokainy lub 0,5% bupiwikainy w obszary, aby umożliwić pacjentowi dodatkowy okres ulgi od dyskomfortu.

mikro-dopplerowy pomiar krążenia naczyń prącia jest wykonywany w punktach drogi w całym zabiegu, a końcowa ocena jest wykonywana i rejestrowana. Nacięcie jest kontrolowane i ubrany, a pacjent jest odprowadzany do odzysku.

(a)w tym czasie, niektórzy chirurdzy wolą wstawić przewodnik bezpieczeństwa (jak w uretrotomii) z pęcherza moczowego, poprzez zwężenie, i do pęcherza w celu utrzymania pozycji.

(b) niektórzy chirurdzy preferują stosowanie cewnika nadżerkowego, ponieważ uważają, że wprowadzenie cewnika do cewki moczowej w mieszkaniu może uszkodzić chirurgicznie naprawiony obszar

oczekiwany średni wskaźnik sukcesu: wskaźnik sukcesu dla tej procedury wynosi od 70% do 85%, moszna lub prącia uretroplastyka klapy wyspy jest uważana za najmniej atrakcyjną z opcji naprawy wad cewki moczowej, jest to jednak standardowa procedura stosowana w naprawie zwężeń większych niż 4 cm długości. Podobnie jak w przypadku onlay błony śluzowej policzka, chirurdzy wykonują procedurę aspektu grzbietowego od końca lat 90., z szacowanym wskaźnikiem sukcesu zbliżającym się do 90%.

urethroplasty Johansena edytuj

procedura Johansena czasami określana jako „urethroplasty Johansona” jest dwuetapową procedurą, która została opracowana w latach 50.i 60. przez szwedzkiego chirurga dr Bengta Johansena i została pierwotnie zaprojektowana jako chirurgiczna naprawa spodziectwa. Z biegiem lat Operacja przekształciła się w dość złożoną operację, w której uszkodzony obszar cewki moczowej jest otwierany brzusznie i pozostawiony otwarty jako zakopany pasek skóry z głębokim przekierowaniem utworzonym ze skóry moszny lub prącia pokrywającej obszar naprawy. Wprowadza się odpowiednio duży cewnik wewnętrzny, a naprawiony obszar jest tymczasowo zamknięty (zszywany w niektórych miejscach, z opakowaniem i opatrunkami w innych), aż do całkowitego utworzenia nowo utworzonego przekierowania, zwykle w ciągu sześciu miesięcy. Po potwierdzeniu zakończonego gojenia cewnik zostaje wycofany, a miejsce operacji zamknięte na stałe. Istnieje wiele metod przypisywanych nazwie „Johansen ’ s”. Najcięższy uraz cewki moczowej jest rekonstruowany za pomocą procedury uretroplastycznej Johansena. Jest to również procedura zwykle stosowana w naprawie uszkodzeń spowodowanych przez liszaj twardzinowy balinitis, zwany również BXO.

procedura Johansena jest stosowana w najtrudniejszych przypadkach rekonstrukcji traumatycznych. Ze względu na różnice w praktyce w ramach tej procedury, szacowany wskaźnik sukcesu nie jest dostępny.