Alaric i (R. 394-410 n. e.) był gotyckim dowódcą wojskowym, który słynie z splądrowania Rzymu w 410 r.n. e., kiedy to po raz pierwszy miasto zostało splądrowane od ponad 800 lat. Chociaż niewiele wiadomo o jego rodzinie, wiemy, że został wodzem plemion Tervingi i Greuthungi (znanych później jako Wizygotowie i Ostrogotowie). Poprowadził swoich towarzyszy Gotów w szał przez Bałkany i do Italii, łupiąc rzymską stolicę, a następnie przesuwając się dalej na południe i umierając wkrótce potem w 410 r.n. e. Po śmierci Alaryka, jego szwagier Athaulf poprowadził gotów do Galii.

Alaryk doszedł do władzy

przez wieki mieszkańcy Rzymu żyli wygodnie za murami swojego miasta. Imperium stale się rozrastało, a armia rzymska, pod długą serią zdolnych dowódców wojskowych, trzymała przerażonych barbarzyńców bezpiecznie z dala od bram miasta. Niestety, zwierzchność Rzymu zaczęła powoli zanikać, gdy imperium zostało podzielone na dwie części przez Dioklecjana, a baza władzy stopniowo przeniosła się do Konstantynopola i do przebywającego tam cesarza. Ta zmiana władzy politycznej i gospodarczej pozostawiła Rzym słabym i bezbronnym. Młody, były rzymski dowódca wykorzystał tę sytuację i splądrował niegdyś Wieczne Miasto: nazywał się Alaryk.

Alaryk był chrześcijaninem, który przeszedł szkolenie wojskowe w armii rzymskiej. Dowodził gotyckimi sojusznikami, walcząc u boku Rzymian w bitwie nad rzeką Frigidus w 394 r. n. e., bitwie stoczonej między wschodnim cesarzem Teodozjuszem i a zachodnim uzurpatorem cesarzem Eugeniuszem. Wkrótce po bitwie, w 395 r.n. e., zmarł cesarz Teodozjusz, ostatni, który zjednoczył i rządził obiema połówkami Imperium. Imperium Rzymskie zostało ponownie podzielone. Nemezis Alaryka (a później sojusznik) ambitny Flawiusz Stilicho (359-408 n. e.) został regentem (lub przynajmniej twierdził, że jest) dla dwóch synów byłego cesarza, Arkadiusza i Honoriusza (395-423 n. e.). Arkadiusz został cesarzem na wschodzie (zmarł w 408 r.n. e.), podczas gdy młodszy Honoriusz ostatecznie objął tron na zachodzie.

Alaric& Stilicho

Stilicho, magister militum lub głównodowodzący (i syn matki rzymskiej i ojca wandala), zderzył się z Alarykiem. Konflikt ten wynikał z traktatu podpisanego w 382 R. między Rzymianami a Gotami, po wojnie Gotyckiej, który pozwolił im osiedlić się na Bałkanach, ale tylko jako sojusznicy, a nie obywatele. Traktat wymagał od nich dalszej służby w armii rzymskiej, co zaniepokoiło wielu gotów. I, jak się obawiali, ich rozległe straty Pod Frigidus potwierdziły ich obawy; zostali umieszczeni na linii frontu, przed regularnymi legionami rzymskimi, jako „ofiarne jagnięta”.

Alaric żył w błędnym złudzeniu, że rzymski rząd na Zachodzie jest stabilny i będzie trwał wiecznie, zapewniając bezpieczeństwo swojemu ludowi. Aby wymusić przepisanie Traktatu, Alaryk I jego armia wykorzystali rosnące napięcie między Wschodem a Zachodem i splądrowali miasta na Bałkanach i w Grecji, ostatecznie najeżdżając Italię w 402 r.n. e. Domagał się nie tylko zboża dla swego ludu, ale także uznania za obywateli cesarstwa, a także mianowania na magistra militum, równego w armii rzymskiej; Stilicho stanowczo odmówił tych żądań. Chociaż Alaryk został zmuszony do odwrotu pod Weroną, w 406 roku n. e.podjęto próbę kompromisu. Za pośrednictwem swojego agenta, Joviusa, rzymski dowódca wysłuchał żądania Alaryka o prawa do ich ziemi z rocznymi płatnościami złota i zboża. W zamian Alaryk miał pomóc Stilichowi w jego planie inwazji na wschód; mając Arkadiusza w pełnej władzy na wschodzie, Stilicho zabezpieczył się już na zachodzie (poślubił swoją córkę za cesarza Honoriusza) i z pomocą Alaryka zaatakuje Wschód, detronizując Arkadiusza.

umowa nigdy by się nie spełniła. Alaric siedział cierpliwie, czekając, aż Stilicho do niego dołączy. Pomimo dobrych intencji, Stilicho został jednak opóźniony z powodu problemów na zachodzie: gotycki król Radagaisus najechał Italię; Wandalowie, Alanie i Survi najechali Galię; a przyszły cesarz Konstantyn III (realne zagrożenie dla tronu) wyszedł zwycięsko z Wielkiej Brytanii. Te niepowodzenia sprawiły, że brakowało pieniędzy i negocjacje były niemożliwe. Cierpliwość Alarica była cienka, a jego żądanie 4000 funtów złota (zapłata za czekanie) nie zostało wysłuchane. W rezultacie zaczął powoli przesuwać swoją armię bliżej Włoch. Chociaż Stilicho chciał spłacić żądania, Senat rzymski pod przewodnictwem Jastrzębia wojennego imieniem Olimpius nie zgodził się, a Senat uznał działania Alaryka za wypowiedzenie wojny.

za namową Olimpiusza cesarz postanowił najechać na wschód. Stilicho ostrzegał przed cesarzem dowodzącym armią, decydując się na samodzielne dowodzenie armią. Z dala od Stilicho Honoriusz i Olimpiusz udali się do ticinum, włoskiego miasta na południe od Mediolanu, rzekomo w celu przeglądu wojsk; jednak Olimpiusz, bez zgody cesarza, nakazał zabicie tysięcy gotyckich sojuszników – akcja, która jeszcze bardziej rozgniewała Alaryka. Ostatnią ofiarą tej masakry był sam Stilicho, który został oskarżony o spiskowanie z Alarikiem. W wyniku tej zdrady ponad 10 000 żołnierzy zdezerterowało i dołączyło do armii Alaryka. W 408 roku n. e.Armia gotycka złupiła miasta Akwilea, Concordia, Altinum, Cremona, Bononia, Ariminum i Picenum, wybierając jednak uniknięcie Rawenny, stolicy zachodniego cesarstwa i domu cesarza Honoriusza. Zamiast tego Alaric skierował się na Rzym, otaczając wszystkie 13 bram miasta, blokując rzekę Tyber i wymuszając powszechne racjonowanie; w ciągu kilku tygodni rozkładające się zwłoki zaśmieciły ulice miasta.

Alaryk& złupienie Rzymu

gdy dodatkowe siły pojawiły się po stronie Alaryka, cesarz Honoriusz niewiele zrobił, aby pomóc miastu i przeciwstawić się Alarykowi. Gotowie byli nadal postrzegani jako barbarzyńcy i nie mieli szans z armiami Imperium. Chociaż skarbiec był praktycznie pusty, Senat w końcu uległ, a wozy opuściły miasto przewożąc dwie tony złota, 13 ton srebra, 4000 jedwabnych tunik, 3000 runa i 3000 funtów pieprzu. Alaryk złagodził oblężenie, wciąż mając nadzieję na wynegocjowanie warunków, ale Honoriusz pozostał ślepy na powagę sytuacji. Podczas gdy tymczasowo zgadzał się na żądania Alaryka-czego nigdy nie zamierzał uhonorować-6000 rzymskich żołnierzy zostało wysłanych do miasta, ale szybko zostało pokonanych przez szwagra Alaryka Athaulfa.

zdając sobie sprawę, że dalsze negocjacje były niemożliwe, zwłaszcza po zasadzce rzymskiego dowódcy sarusa, Alaryk powrócił do bram Rzymu. Próbował wszystkiego, nawet próba mianowania sympatycznego senatora imieniem Attalus mianowanego nowym cesarzem rzymskim nie powiodła się. Wziął za zakładnika siostrę Honoriusza, Gallę Placidię, ale bezskutecznie. Sojusz z prośbą o roczną wypłatę złota i zboża, a także prowincje Venetia, Noricum i Dalmacja, został odrzucony. Alaryk miał niewiele możliwości wyboru, a 24 sierpnia 410 r. p. n. e.Alaryk przygotowywał się do wejścia do miasta; Rzym nie został złupiony od 390 R. p. n. e. Gdy Brama Salariańska została otwarta przez bezimiennego sympatyka, armia „barbarzyńców” wkroczyła do Rzymu i rozpoczęła się trzydniowa grabież. Podczas gdy domy bogatych zostały splądrowane, budynki spalone, a pogańskie świątynie zniszczone, św. Piotra i św. Pawła pozostały nietknięte. Co dziwne, kiedy Honoriusz usłyszał, że Rzym ginie, obawiał się najgorszego – nie z powodu swojej miłości do miasta, ale dlatego, że wierzył, że jego ukochany waleczny kogut o imieniu Rzym został zabity.

Alaric opuścił miasto, zamierzając przenieść się na Sycylię, a później Afrykę. Niestety, nigdy nie zrealizował swojego marzenia i zmarł wkrótce potem w 410 roku n. e. Athaulf przejął kontrolę nad armią, ostatecznie prowadząc gotów do Galii. Alaric podejmował wszelkie próby zabezpieczenia domu dla swoich towarzyszy gotów: worek Rzymu był jego ostatnią nadzieją. Miasto nigdy by się nie podniosło. Spalenie Rzymu było, według pogańskiej interpretacji, skutkiem tego, że miasto stało się chrześcijańskie. Inni postrzegali Rzym jako symbol przeszłości; nowym centrum Cesarstwa był Konstantynopol. W 476 roku n. e., 66 lat po Alaryku, miasto ostatecznie upadło do Odoacer, co oznaczało koniec Cesarstwa Rzymskiego na zachodzie.