ten artykuł wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Niezaspokojony materiał może zostać zakwestionowany i usunięty. (June 2012)

A split-finger fastball or splitter is a pitch in baseball. It is named after the technique of putting the index and middle finger on different sides of the ball, or „splitting” them. Kiedy rzucany mocno, wydaje się być szybką piłką do pałkarza, ale nagle „spada ze stołu” w kierunku płyty głównej — to znaczy nagle przesuwa się w dół, w kierunku kolan pałkarza. Jest używany jako skok off-speed.

Historia

splitter wyrósł ze znacznie starszego boiska znanego jako forkball, który był używany w głównych ligach od 1920 roku. nowoczesny splitter jest często przypisywany trenerowi baseballowemu Fredowi Martinowi, który rzucił boisko w niższych ligach jako coś w rodzaju zmiany. Kiedy młody Bruce Sutter wrócił z operacji, aby dowiedzieć się, że jego szybka piłka straciła prędkość, Martin nauczył Suttera boiska. Sukces Suttera jako closer pomógł spopularyzować boisko.

kolejnym wczesnym zwolennikiem splittera był Roger Craig, miotacz, który stał się menedżerem w latach 80. uczył go wielu miotaczy w drużynach, które trenował, Detroit Tigers i San Francisco Giants. Według Mike 'a Scioscia, splitterem był „skok lat 80.”

splitter ostatecznie stracił popularność po tym, jak pojawiły się obawy, że szerokie wykorzystanie boiska może okraść miotaczy szybkimi piłkami. Kilka głównych zespołów ligowych aktywnie zniechęca potencjalnych miotaczy do rzucania lub uczenia się boiska. W 2011 roku tylko 15 miotaczy startowych używało go w ramach swojego regularnego repertuaru.

cel i technika

uchwyt split-finger jest podobny do uchwytu forkball, ale widelec jest pchany dalej do tyłu między palcami i jest zwykle rzucany z klapką nadgarstka, która czyni go wolniejszym niż splitter. Split-finger jest często zalecany jako alternatywa dla łamania boisk dla młodych zawodników ze względu na jego prostotę i znacznie zmniejszone ryzyko kontuzji.

ponieważ jest to rzut off-speed, splitter jest zazwyczaj rzucany wolniej niż szybka piłka miotacza. Według PITCHf / x średnia czterosuwowa szybka piłka z praworęcznego miotacza w 2010 roku wynosiła 92 km / h, podczas gdy średni splitter 85 km / h, a średnia zmiana 83 km / h.

ruch rzutu z rozdwojonym palcem jest podobny do Zakazanego spitballa, a w pewnym momencie rzut był znany jako „suchy plujka.”Po rzuceniu, miotacz musi podkreślić pociągnięcie w dół boiska pod koniec swojego ruchu. Pchnięcie ręki i przedramienia w dół powoduje ruch „drop off the table” z boiska. Split-finger fastball jest bardzo skutecznym boiskiem z biegaczami na bazie. Częstą taktyką jest użycie rozdwojonego palca, aby spowodować, że pałkarz uderzy w podwójną grę. Po poprawnym rzuceniu, ostatni drugi spadek palca powoduje, że wielu pałkarzy uderza w górną połowę baseballu, a tym samym wywołuje piłkę mieloną.

znani miotacze

splitter jest dziś rzucany przez wielu miotaczy, w tym Freddy García, Ryan Dempster, Koji Uehara, Carl Pavano, Carlos Zambrano, Dan Haren, Rich Harden, José Valverde, Jonathan Papelbon, Hiroki Kuroda, Roy Halladay, Jean Machi, Ubaldo Jimenez i Mike Pelfrey.

David Cone słynął ze swojego splittera, używanego najczęściej w połowie i późniejszej części kariery. Główne uderzenie dla niego, Stożek rzuciłby go mocno jak szybka piłka, aby uzyskać uderzenia wahadłowe. Był również bardzo skuteczny w rzucaniu wolniej, używając go jako zmiany, aby zrzucić czas hitterów. Mike Scott nauczył się gry na boisku od Rogera Craiga po sezonie 1984 i odwróciło to jego karierę. Zdobył NL Cy Young award w 1986 roku i zaliczył w lidze 306 strikeoutów. Randy Johnson rozwinął splitter później w swojej karierze, po utracie niektórych z jego bardzo wysokiej prędkości fastball.

Roger Clemens również w późniejszym okresie swojej kariery stworzył splittera, często wykorzystującego go jako rzut do ataku.

Ten artykuł wykorzystuje materiał z artykułu Wikipedii split-finger fastball, który jest wydany na licencji Creative Commons Attribution-Share-Alike License 3.0.