George Clinton, (ur. 26 lipca 1739, Little Britain, N. Y., USA—zm. 20 kwietnia 1812, Waszyngton, D. C.), czwarty wiceprezydent Stanów Zjednoczonych (1805-12) w administracji Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona.

Clinton był synem Charlesa Clintona, rolnika i geodety, i Elizabeth Denniston. Brał udział w ostatniej wojnie francusko-indyjskiej (1756-63), był członkiem Zgromadzenia nowojorskiego (1768-75) i Kongresu Kontynentalnego. Latem 1776, zanim zdążył podpisać Deklarację Niepodległości, został wysłany przez generała George ’ a Washingtona do Nowego Jorku. W marcu 1777 został mianowany generałem brygady.

cieszący się ogromną popularnością wśród mieszkańców Nowego Jorku Clinton został wybrany gubernatorem w 1777 roku, pełniąc 21 lat (1777-95; 1801-04) jako zdecydowany przywódca i sprawny administrator. Obawiając się zagrożeń dla swojej władzy politycznej w Nowym Jorku, sprzeciwiał się ratyfikacji Konstytucji Stanów Zjednoczonych, utrzymując, że władza nadana Rządowi Narodowemu do regulowania handlu podważyłaby korzyści handlowe Nowego Jorku.

w Polityce Narodowej Clinton był zwolennikiem Jeffersona i został wybrany na jego wiceprezydenta w 1804 roku. Po nieudanej próbie zdobycia nominacji na prezydenta w 1808 roku został ponownie wybrany wiceprezydentem Madisona. Zmarł przed upływem drugiej kadencji, jako pierwszy wiceprezydent, który zmarł na tym stanowisku.