zniszczenia w Island Park, Rhode Island od huraganu z 1938 roku.

Public Domain

Ten artykuł został opublikowany we wrześniu 1988 roku.

Po raz pierwszy żona Irene pamiętała, że Harold Higginbotham postanowił nie iść do pracy. Przez cały tydzień było deszczowo i parno wzdłuż wybrzeża Atlantyku od New London, Connecticut, do Point Judith, Rhode Island — trafne zakończenie lata, które było dość wymyte. Mimo że szkoła została wznowiona i był to trzeci tydzień września, wiele rodzin zatrzymało się w domkach na letnich koloniach plażowych w pobliżu miast granicznych Westerly i Pawcatuck, mając nadzieję na ostatnią przerwę w ciemnym niebie.

przez cały tydzień Harold, brygadzista w American Thread Company w Pawcatuck, Irene i dwóch ich trzech synów, Jimmy, 10, i Stanley, 20, mieszkali w małym domku na Montauk Avenue na plaży Misquamicut. Harold walczył z przeziębieniem, które wieczorem 20 września 1938 roku nasiliło się. Rodzina spakowała się i pojechała pięć mil do domu na West Broad Street w Pawcatuck.

ale następnego ranka dostali niespodziankę. Pogoda dramatycznie się poprawiła. Był tylko szum wiatru z południowego wschodu i błogosławieństwo ciepłego słońca. To był taki piękny poranek, na który ludzie czekali całe lato.

gdy flota rybacka wypłynęła z portów w górę iw dół wybrzeża, żaglówki pojawiły się w małej zatoce Narragansett, a chłopcy z college ’ u wynajęci do zamknięcia dużych letnich domów w Watch Hill rozebrali koszule. Pojawiły się parasole w paski. Wypady na plażę były pośpiesznie montowane.

w Christ Episcopal Church w Westerly, tuż przed 10 tego ranka, tuzin kobiet z klubu matek zebrało się ze swoim rektorem na przejażdżkę na plażę i piknik w Clark cottage. W ich przystojnym domu w Watch hill, Pan i Pani Geoffrey L. Moore, ich czworo małych dzieci, odwiedzający krewny, dwóch pracowników rodziny i chłopak z college ’ u o imieniu Andy Pupillo również mówili o nagłym zaklęciu dobrej pogody. Mówiło się o spacerze do karuzeli Watch Hill, aby przejechać się na słynnych rzeźbionych drewnianych koniach z ich prawdziwymi agatowymi oczami.

jakiś czas przed obiadem Stan Higginbotham otrzymał telefon od swojej matki w Morris Plan Company, banku, w którym pracował jako kasjer. Wyjaśniła, że jego ojciec czuje się lepiej. Szkoda było marnować tak piękną pogodę, więc ona i Jimmy zabierali Harolda z powrotem do domku w Misquamicut. Stan i jego dziewczyna Jean, zasugerowała, że mogą do nich dołączyć po tym, jak Stan skończył pracę o piątej.

Młody reporter Westerly Sun Bill Cawley właśnie sprawdzał swój rytm w Ratuszu w Stonington i przeklinał swoje szczęście, że musi pracować w taki miły dzień. Ratusz był martwy, a to byłby powolny dzień wiadomości, ale nie mógł się otrząsnąć ” upiorne uczucie . . . coś w powietrzu, jakby kończyło się zawieszenie.”

Cawley myślał, że tylko czyta pogodę społeczną z tamtych czasów: nadal było około 10,5 miliona Amerykanów bez pracy, a prezydent Roosevelt niedawno ogłosił początek ” prawdziwego dążenia do depresji.”

tego ranka New York Times opublikował artykuł chwalący amerykański serwis pogodowy za informowanie Amerykanów o potencjalnie niebezpiecznych ruchach pogodowych, zwłaszcza cyklonach tropikalnych lub huraganach Atlantyckich. Prognoza dla Nowego Jorku tego samego dnia była pochmurna i chłodna pogoda z rosnącymi wiatrami.

na dole strony jednego z zachodnich słońc tego dnia, jednak, mała historia AP drutu poinformował, że „huragan tropikalny” minie daleko u wybrzeży Cape Hatteras, Karolina Północna, „kiedyś w ciągu najbliższych 12 godzin.”Floridianie wsiadali na pokład i przynosili świece. Sztorm, który wyszedł z Wysp Zielonego Przylądka i po raz pierwszy został zauważony 16 września przez kapitana brazylijskiego frachtowca 350 mil na północny wschód od Portoryko, miał spowodować wysokie pływy w Karolinach i Wirginii, zanim bez szkody wypłynął w morze.

rybacy i kąpiący się w Zatoce Narragansett zauważyli, że światło rozwinęło swoisty żółty odcień. Wiatr wyraźnie się podnosił. Prawie każdy mógł odczytać znaki pogodowe-zbliżała się kolejna burza liniowa. To było prawie przewidywalne, zauważyli, biorąc pod uwagę ponury sposób, w jaki minęło lato. Niektórzy spakowali się i poszli do domu. Inni zostali. W odległym Vermont farmer mleczny zatrzymał się na swoim polu, zdumiewając się. Czuł zapach morza.

w 1938 roku U. S. Weather Service był tylko cieniem swojej przyszłej jaźni. W celu uzyskania istotnych informacji historyk William Manchester zauważył: „opierał się na XVI-wiecznym termometrze, XVII-wiecznym barometrze merkurialnym i średniowiecznym wietrze pogodowym.”Meteorolodzy w pełni polegali na obserwacjach ze statków handlowych i samolotów do formułowania prognoz. Łatwiej było wiedzieć, gdzie nie było burzy tropikalnej, często mówiono z zabawą, niż gdzie była burza tropikalna.

około 2:15 tego popołudnia rybak z Long Island zobaczył ogromny Brzeg mgły, który szybko spływał z oceanu. Nigdy nie widział tak gęstej mgły, ani tak szybko poruszającego się brzegu mgły. I wtedy zrozumiał swój straszny błąd. Nie patrzył na mgłę, ale na ubijającą się ścianę wody.

o tym, jak Stan Higginbotham wyjrzał z banku i zobaczył, że ludzie chwytają się za kapelusze, gdy przekraczali Dixon Square w Westerly, najgorszy Atlantycki huragan od ponad wieku znosił 200-milowe wiatry na wioskach, domkach letniskowych i produkujących farmy modnych Hamptons na Long Island. Uderzenie burzy zarejestruje się na sejsmografie w Sitka na Alasce. Na jego drodze leżało najbogatsze uprzemysłowione Wybrzeże na świecie-i 13 milionów niczego nie podejrzewających ludzi.

w Westhampton rolnik zobaczył, że dach jego kurnika odrywa się w jednej chwili i 1200 kur znika w ogłuszającym wirze gruzu — okiennice domowe, markizy biznesowe, kończyny drzew. Kawałek po kawałku, 200 Hampton domy zaczęły się rozpadać jak papier, a Wieża słynnego Starego Kościoła wielorybników Sag Harbor rozbił się o ziemię. W ciągu kilku sekund wszystkie telefony Long Island padły, a zasilanie padło. W ciągu kilku minut 50 osób zostało zmiażdżonych lub utopionych pod zawalającymi się domami i szalejącymi wodami, które gotowały się z Morza.

zasysane przez koryto spokojnego, muggy powietrza i powierzchni ziemi, która została nasycona przez dni ulewnego deszczu, oko huraganu posuwało się z prędkością 60 mph — mniej więcej prędkości tornada — kiedy uderzył w linię brzegową Connecticut na krótko przed 3:00 po południu

w Stonington Bill Cawley zatrzymał się na boisku w liceum, aby obejrzeć trening i porozmawiać z trenerem piłkarskim. Drzewa wokół pola, zdał sobie sprawę, zostały nagle zdublowane. Trener nagle odwołał trening, a reporter ścigał się do biura gazety.

w śródmieściu zachodnim duże okna firmy Morris Plan machały jakby były wykonane z arkuszy gumy. Stan Higginbotham zobaczył Cegły przelatujące przez Dixon Square. Jak patrzył, drzewa posadzone w miejskim parku przed wojną rewolucyjną były wykorzenieni lub przewrócone ” jak kręgle, jeden po drugim.”Tuż przed nim, listonosz został zabrany i wbity w słup światła.
w małym sklepie spożywczym kilka przecznic dalej, sąsiad Stana i przyjaciel Dona, również 20, obserwował przelatujący dach Zboru Pawcatuck. Martwił się. Jego matka Ruth pojechała do Misquamicut z klubem matek z Christ Church.

Stan Higginbotham zadzwonił do domu, aby sprawdzić, czy jego matka, tata i brat wrócili na plażę, modląc się, że nie. nie było odpowiedzi. Zadzwonił do swojej dziewczyny Jean Meikle z firmy telefonicznej i zasugerował, żeby pojechali jej samochodem do Misquamicut i sprawdzili, co u nich. Jego Essex z 1929 był zaparkowany w domku na plaży.

zanim para dotarła do domu swojej rodziny na Highland Avenue w Westerly, Rzeka Pawcatuck wylała się nad jej brzegami i zalała centrum Westerly. Prasy słońca stały na czterech stopach wody. Telefony i zasilanie były wyłączone. Para postanowiła poczekać, aż opadnie szalejący wiatr, zanim wyruszy na plażę. Mieli nadzieję, że tam będzie lepiej.

W Watch Hill podczas Gale ludzie czasami zbierali się, aby oglądać dramatyczne breakers. Harold, Irene i Jimmy Higginbotham właśnie to zrobili. Ich głupotę potęgował okrutny naturalny zbieg okoliczności: z powodu Fazy księżyca pływy biegły o metr ponad normę. Również burza uderzyła na nadchodzący przypływ.
szybko zdając sobie sprawę z błędu, trio pośpieszyło z powrotem do domku za barierą piasku w Misquamicut, aby zebrać swoje rzeczy i wydostać się. Podczas lotu na wyższy poziom zatrzymali się w innym domku, aby odebrać młodą kobietę o imieniu Alma Bailey, która spotykała się z ich trzecim synem Kenem. Był w Domu Bractwa na University of Rhode Island, 30 mil stąd, oglądał pękające drzewa.

relacje nadal różnią się w zależności od wielkości fali pływowej, która uderzyła w niezabezpieczone plaże barierowe rozciągające się od Watch Hill do Point Judith. Został opisany jako od 30 do 80 stóp wysokości. Wiadomo jednak, że 500 domków leżało na lub wokół tych normalnie spokojnych plaż. W tych 500 domach setki ludzi uciekało przez burzę.

ścigając się, aby wznieść się wyżej na tzw. Shore Road, Higginbothamowie znaleźli się w pułapce, gdy ich samochód zatrzymał się w gwałtownie rosnących wodach powodziowych. Harold wyprowadził wszystkich z samochodu do pobliskiego dwupiętrowego domku. Ledwo byli w drzwiach, gdy eksplozja wody goniła ich po schodach. Na drugim piętrze Harold wybił okno. Woda podniosła się do ich talii. Desperacko pomógł Almie wyjść przez okno, radząc jej, by chwyciła za pływające szczątki. Następnie umieścił Jimmy ’ ego na dużym kawałku flotsamu, być może na drzwiach. Potem zwrócił się, by pomóc żonie. Irene nie było w zasięgu wzroku. Zawołał jej imię rozpaczliwie, gdy dom zaczął się rozpadać. W następnej chwili, wymachując sam w ubijającej się wodzie, Harold usłyszał przerażony głos Jimmy ’ ego. Chwilę później Jimmy został wyrzucony z prowizorycznej tratwy i zniknął.

w ciągu kilku sekund w Watch Hill, klub jachtowy, łaźnia publiczna i domki 39 zostały wyrwane z Napatree Point i przetoczone w kierunku wybrzeża Connecticut przez ujście rzeki Pawcatuck. W środku były 42 osoby.

uwięzieni w rozpadającym się domu Geoffrey Moores i ich pracownicy skuli się na poddaszu i poczuli, że podłoga zaczyna się dziko zaciskać. Troje dzieci nosiło kamizelki ratunkowe. Ściskali różańce, ale byli niezwykle spokojni. Gdy jednak dom schował się pod nimi, dzieci zaczęły płakać. Harriet Moore ich uspokoiła. Chwilę później dach zdmuchnął pokój pokojówki — to była najlepsza rzecz, jaką mieli na tratwę, więc z pomocą Andy ’ ego Pupillo, wszystkie dziesięć osób wdarło się na pokład. Ściskając się nawzajem i postrzępione rury ścienne, gdy nad nimi przebijały się ogromne fale, partia Moore ’ a dryfowała w kierunku otwartej wody Zatoki.

ta sama fala, która zmiotła domy z fundamentów na plaży Misquamicut, wysłała ogromną ścianę wody w górę rzeki Providence w kierunku centrum Providence. Zabójcza fala, wysoka na 100 stóp, zmiażdżyła Doki miasta i rozbiła się w pobliżu ratusza, topiąc dziesiątki przestraszonych pieszych w sklepach, drzwiach i własnych samochodach. Wielki Świetlik Biblioteki Providence runął.

w swoim akademiku na Brown University junior Bob Perry, którego rodzina trzymała letnie miejsce w pobliżu wydm w Weekapaug, w sąsiedztwie Misquamicut, wyjrzał i zobaczył łupek gonty z dachu osadzając się w stuletnich Wiązów. Jego pierwszą myślą było to, że wszyscy w domu prawdopodobnie będą w porządku; intensywność burzy sprawiła, że myślał, że nie może się to zdarzyć nigdzie indziej.

w centrum Providence Latająca blacha z metalu przecięła człowieka na pół. Okna wystawowe wybuchły ze sklepów; kobieta została zasysana przez szklaną szybę restauracji. Spadające drzewa zmiażdżyły kierowców w swoich samochodach. Szczur płynął główną ulicą, podskakując na pustej puszce z benzyną. Meble do salonu, biurka, stoły restauracyjne, biblijny przypływ walczących ludzi i przedmiotów codziennego użytku wirował główną ulicą.
kiedy fala ustąpiła, w dzielnicy Śródmieście było poniżej 13 stóp wody. Reflektory tysięcy samochodów świeciły niesamowicie pod wodą. Bob Perry, Bezpieczny na wzgórzu w Brown, miał dreszcze słuchając zawodzenia syren i zwarcia klaksonów samochodowych.

około godziny 18.00 na Zachodzie wiatr nagle ucichł, a powietrze zrobiło się przerażająco zimne. Bill Cawley udał się z biura prasowego na posterunek policji, gdzie na piętach pojawił się blady, na wpół ubrany mężczyzna we wczesnym stadium szoku. – Watch Hill nie ma-mruknął oszołomiony. „Wszystko jest zmyte.”Cawley i policjant mu nie uwierzyli. Postanowili przeprowadzić śledztwo.

na plaże wybierali się również inni. Don Friend i jego ojciec Frank byli w swoim modelu, próbując znaleźć drogę przez wrzący Pawcatuck. Stan Higginbotham, Jean Meikle i sąsiad zostali zatrzymani przez policjanta, który zarekwirował ich pojazd i rozkazał im dostarczyć bardzo potrzebną morfinę i inne materiały medyczne do szpitala Westerly. Następnie Grupa pojechała w kierunku Watch Hill, ale droga wkrótce znalazła się pod wodą. Skręcili w Shore Road i zatrzymali się.

„tam, po drugiej stronie drogi, tak wysoko jak Dom”, wspomina Stan, „była największa kupa gruzu, jaką kiedykolwiek widziałem. To było niewyobrażalne. Wyszliśmy, a młody policjant i ja zaczęliśmy wspinać się na górę gruzów. Widziałem wystającą ludzką rękę. Mimo, że było to szokujące, pomyślałem, że kiedy dojdziemy do szczytu stosu, prawdopodobnie znajdziemy mamę, tatę i Jimmy ’ ego siedzących gdzieś na dachu.”

zamiast tego zobaczyli ” górę gruzów zniszczonych domów i martwych ciał, które rozciągały się poza pole widzenia.”Grupa chodziła od domu do domu wzdłuż Shore Road, aby szukać ocalałych. O zmierzchu dotarli do Zajazdu dębów, który stał wyżej. Właściciel zobaczył ich i krzyknął: „Stan, twój ojciec jest w środku!”

Stan znalazł ojca w pokoju na piętrze w gospodzie ” szlochając jak dziecko. Znaleźli go nagiego i pełnego wody morskiej. Alma Bailey również przeżyła, ze złamaną nogą. Właściciel gospody napompował mojemu tacie wódę, żeby wymiotował tą słoną wodą. Powiedział mi tylko: „Stan, oni gdzieś tam są. Bierz ich.'”

ale ciemność zapadała, nie było co robić, tylko czekać na świt. Stan i Jean przejechali trzy godziny niepewnymi drogami na uniwersytet, gdzie zabrali Kena i przywieźli go z powrotem do domu Jeana w Westerly. Stłoczyli się wokół pojedynczego płomienia gazowego, starając się utrzymać ciepło do rana.

mniej więcej w tym samym czasie, gdy Stan znalazł swojego ojca, Geoffrey Moores i ich świta znaleźli się na rozsypanym gruzem brzegu Barn Island, Po stronie Stanu Connecticut w Pawcatuck. Wszyscy byli posiniaczeni, pociÄ ™ ci i peĹ ’ ni morskiej wody — jednak skÄ … d cudownie dobrze. Bez butów, potknęli się przez briars do pozostałości stodoły. Podczas gdy Harriet Moore miała swoje Drżące dzieci ułożone pod sianem, Andy Pupillo poszedł szukać pomocy. Zobaczył światła migające na brzegu, usłyszał głosy i zawołał, ale nie było odpowiedzi. Wrócił do grupy i przytulił jedno z małych dzieci w ramionach.

„Gwiazdy wyszły, a wiatr ucichł” – powiedziała później reporterka Harriet Moore. Ujrzeli światło na południowym niebie-blask płonącego nowego Londynu. Rozmawiali i przytulali się, próbując się ogrzać. – Wołaliśmy bez przerwy całą noc-zastanowiła się. „Oczywiście nie wiedzieliśmy, że katastrofa sięga tak daleko.”

Harriet Moore nie była sama w swojej ignorancji. W całej mrocznej, poobijanej Nowej Anglii tysiące skupionych uchodźców zadawało sobie to samo pytanie: jak rozległa była wielka burza? Dlaczego nie zostali ostrzeżeni?

następnego ranka-ocaleni pamiętają, że był to wspaniały wschód słońca-wieści o dewastacji ledwo dotarły do Nowego Jorku; a z odizolowanych miejsc, takich jak Westerly, potrzebowałoby dni, aby przekazać tę historię światu.

jednostki Gwardii Narodowej i Korpusu Ochrony Cywilnej stacjonowały na drogach prowadzących na plaże Westerly jako pośpiesznie zorganizowane grupy poszukiwawcze zmierzające w tę stronę O świcie. Wśród nich byli Bill Cawley i Charlie Utter (którego rodzina była właścicielem Westerly Sun), Don Friend, Stan i Ken Higginbotham oraz kilku wolontariuszy z Bractwa Kena, którzy pojechali pomóc w poszukiwaniu ocalałych.

rozpoczął się ponury trud przekopywania piętrzących się domów. W pracy pojawiła się aura nierealności: ktoś znalazł odcięty palec kobiety z pięknym diamentowym pierścionkiem. Psy przykute do słupów oszalały próbując się uwolnić. Podniósł tablicę, Stan znalazł ciało swojej nauczycielki ze szkółki niedzielnej, Pani Bishop. Jeden po drugim ciała były transportowane na zachód i ustawiane w prowizorycznej kostnicy na sali gimnastycznej w liceum miejskim. Stan zidentyfikował ciało matki Dona, Ruth; Pozostałe panie z Christ Church zostały znalezione w pobliżu.

Bill Cawley wyruszył do New Haven około 4:00 w piątek. Przejeżdżając przez pola golfowe i podwórka, aby uniknąć strąconych linii energetycznych i wyrwanych drzew, rozmawiając o drodze przez policyjne i wojskowe barykady, Cawley w końcu wpadł do biura Associated Press kilka godzin później. Redaktor dyżurny nie chciał uwierzyć w horror, który opowiedział o Westerly. Gdy do Waszyngtonu zostały wysłane autoryzowane rozmowy, Cawley usiadł, aby napisać swoje konto z pierwszej osoby. Jego historia pojawiła się na pierwszej stronie Washington, D. C., Evening Star tego popołudnia.

„dotarłem dziś do świata zewnętrznego po tym, jak zobaczyłem sceny grozy i spustoszenia, które nadeszły w kilka godzin po fali pływowej, wyrzuconej w głąb lądu przez huragan, ogarniętej na zachód, Rhode Island, mój dom, dwa dni temu.

„liczyłem ciała — rząd na chore ich rząd — rozciągnięte na Starym Mieście liceum po wszystkich kostnicach miasta były wypełnione. Kiedy wyszedłem o czwartej rano, było 74 zabitych i prawie 100 zaginionych … ”

świat teraz wiedział o horrorze w Westerly.

tego samego dnia Stan i Ken Higginbotham poznali los swojego młodszego brata Jimmy ’ ego. Został znaleziony, nie ubrany, pod ośmiometrowym gruzem, w pobliżu stawu Brightmana. „W liceum, kiedy go odebrałem,” wspomina Stan, ” fotograf chciał zrobić mi zdjęcie z nim. Podniosłem siekierę strażaka i omal nie zabiłem biedaka. Lekarz stwierdził, że Jimmy nie utonął. Zmarł ze strachu.”

w piątek po południu redakcja „The Sun” wydała awaryjne wydanie gazety, w którym wymieniono miejscowych zabitych i rannych. Telegramy wlewały się do gazet i biur Czerwonego Krzyża z całego świata, pytając o los bliskich. Lekarze, jak donoszono, dawali emocjonalnie rozbitym pracownikom pomocniczym tabletki nasenne, aby umożliwić im odpoczynek.

cztery dni później, niedaleko miejsca, gdzie jej mąż wypłynął na Shore Road, ekipy poszukiwawcze, podążając za zapachem rozkładających się ciał, znalazły w końcu szczątki Irene Higginbotham.

huragan z 1938 roku był najgorszą klęską żywiołową w historii Ameryki — wichurą, która spowodowała więcej śmierci i spustoszenia niż wielki pożar Chicago lub trzęsienie ziemi w San Francisco. Nawet dzisiaj liczby są zaskakujące. W wyniku sztormu zginęło prawie 700 osób, a 2000 zostało rannych. Ponad 63 000 osób straciło domy. Zniszczono prawie 20 000 budynków publicznych i prywatnych, a odbudowano 100 mostów. Koszt zniszczeń wyniósł ponad 400 milionów dolarów w 1938 roku. Tylko około czterech procent utraconych firm było ubezpieczonych. Wielu, próbując utrzymać się na powierzchni przez Wielki Kryzys, w końcu zatonęło w Wielkim huraganie.

w „wietrze, który wstrząsnął światem”, jak go później nazwano, Nowa Anglia straciła ponad 25 procent swoich cennych Wiązów. „Zieloni i Gminy Nowej Anglii” – ubolewał redaktor. „nigdy nie będzie tak samo.”Ponad pół miliona nieruchomości musiało zostać Odzyskanych z powodu zniszczeń spowodowanych przez burzę. W samym New Hampshire strącono półtora miliarda stóp drewna; odzyskanie drewna „burzowego” zajęłoby lata. Kiedy wybuchła wojna w Europie, znaczna część drewna została wykorzystana do budowy koszar wojskowych i wnętrz statków transportowych.

być może jedynym innym dobrem wynikającym z katastrofy było to, gdy oburzony Kongres nakazał systematyczne Ulepszanie amerykańskiej Służby Meteorologicznej, aby taka tragedia nigdy się nie powtórzyła.

w Westerly dzisiaj, gdzie kamieniołomy kiedyś produkowały granit dla większości zabytków w Gettsyburg, dwa pokolenia przyszły i odeszły, i nie ma żadnych pomników huraganu, który zmienił każde życie w mieście. Jeśli szukasz zabytków, ludzie wyślą cię do znaku wysokiej wody na ścianie Westerly Sun pressroom, i do małej mosiężnej tablicy przymocowanej do skały, która pokazuje, gdzie szalejące wody wzrosły na polu golfowym Misquamicut. Prawdziwe zabytki, ludzie mówią, są w życiu poskładane do kupy po tragedii.

Bill Cawley był cytowany przez Associated Press za swoją „odwagę i przedsiębiorczość” w przekazaniu historii gehenny Westerly ’ ego światu zewnętrznemu. Po służbie w siłach powietrznych podczas 11 wojny światowej powrócił do Westerly i wrócił do pracy dla Sun, zostając redaktorem sportowym w 1965 i przechodząc na emeryturę w 1982. „Stałem się w pewnym sensie celebrytą” – relacjonuje. „Przez lata ludzie pisali do mnie z całego świata, chcąc dowiedzieć się więcej lub o kimś stąd, kogo kiedyś znali.”

w Westerly nigdy nie zbudowano pomników, sugeruje, ” ponieważ huragan działał jako preludium do wojny światowej-okazało się, że dopiero zaczęliśmy.”Nie może minąć miejsca, gdzie kiedyś stała stara sala gimnastyczna, teraz spokojny park miejski, nie pamiętając o liniach ciał leżących na podłodze.

Bob Perry, emerytowany bankier, nadal jeździ do swojego rodzinnego domu na Winnapaug Point. Mija domy za milion dolarów zbudowane na piaskach Misquamicut, nowe domki, zjeżdżalnie wodne i groszowe Arkady. Zadziwia cudami ubezpieczenia powodziowego, regularnie klepie swój barometr i zastanawia się nad niewypowiedzianym: „gdyby to się stało dzisiaj, z 10-krotną populacją i tak wieloma całorocznymi rezydencjami…” spekuluje-i milczy.

każdego września ofiary huraganu, zwłaszcza panie z klubu matek, są wspominane w modlitwach Kościoła Chrystusowego. Na ścianie mała lampa bums w ich pamięci. Rozpoczęto zbiórkę funduszy na większy pomnik.

od 24 lat Don przyjaciel mieszka na plaży, w pobliżu stawu Brightman, gdzie zginęła jego matka. On i Ken Higginbotham, jak donosi, często żeglują w 24-metrowym Bristolskim slupie Kena. – Ale nigdy nie opuszczamy chronionej Zatoki-dodaje trzeźwo. „Nigdy.”

Stan Higginbotham, który kilka lat temu przeszedł na emeryturę po sprzedaży Chevroletów w mieście przez 34 lata, spędza dużo czasu myśląc o tym, co stało się z jego ojcem i, co dziwne, jego Essex z ’29.

Harold Higginbotham stracił pracę wkrótce po huraganie, gdy American Thread zamknął swoje drzwi i wyprowadził się z miasta. Na emeryturę Harold otrzymał skromne $1,000-lub około $ 500 mniej niż potrzebował na pochówek żony i najmłodszego syna. Już nigdy nie znalazł stałej pracy w mieście. „Był dumnym człowiekiem. Przyjaciele dali mu dorywcze zadania ” – mówi Stan. Pod koniec życia Harold przeniósł się do Massachusetts i znalazł pracę w młynie. Zmarł w 1978 roku.

wiele ciekawych historii, Stan zwraca uwagę, wyszło z Wielkiego huraganu. Psy znaleziono żywe w szafach zniszczonych domów. Stół z porcelaną przetrwał w Nienaruszonym Stanie, gdy dom rozpadł się wokół niego. Dwoje dzieci przeżyło unosząc się na drzwiach. Mężczyzna złapał 2-funtowego pstrąga rzecznego na Main Street gołymi rękami. „Każdy, kto przeżył, ma osobliwą pamięć, którą może chcieć w końcu zapamiętać” – mówi Stan.

jego własny idzie tak: Niedługo po tym, jak jego matka i brat zostali pochowani, znalazł szczątki swojego Essex ’29 na plaży. Wszystko, co zostało z jego wymarzonego samochodu, to podwozie, akumulator, cztery opony i dwa nieprzerwane reflektory.

spojrzał na nią chwilę, a potem podniósł kawałek drewna, powiedział i wybił światła.