w niedzielne popołudnia w Hawanie i pobliskich Matanzas nie jest niczym niezwykłym, gdy Kubańczycy robią Bębny ze stołków, stołów domina i szklanych butelek—i wybuchają spontanicznym zgromadzeniem Pieśni i Tańca. W końcu rumba znaczy ” Impreza.”Żywa muzyka i forma tańca pojawiły się w połowie XIX wieku, kiedy bębnienie zniewolonych Afrykanów zmieszało się z melodiami hiszpańskich kolonizatorów-„spuścizna hiszpańska Afrykanizowana w kubańskim tyglu”, wyjaśnia historyk muzyki Maya Roy.

To był swego rodzaju protest, ważna forma wyrażania siebie dla ludzi pozbawionych innych wolności. Niewolnictwo zostało zniesione na Kubie w 1886 roku, jednak rumba nadal ewoluowała. Tancerze rozwijali różne style: przede wszystkim męski columbia, zmysłowy yambú i guaguancó, najpopularniejsza forma Kuby. Miejsce rumby w społeczeństwie również się zmieniło. W 1925 prezydent Gerardo Machado zakazał publicznie „konturów ciała” i bębnów „Natury Afrykańskiej”. Jednak rewolucyjny rząd Fidela Castro przyjął później rumbę jako Afro-łacińską kreację klasy robotniczej. Do tego czasu synkopowane rytmy weszły już na jazzowe sceny Nowego Orleanu i Nowego Jorku. Dzisiejsza międzynarodowa rumba w stylu sali balowej nie przypomina swojego imiennika, którego niektórzy twierdzą, że nadal najlepiej uczą się na ulicach.

ten artykuł jest wyborem z naszego kwartalnika podróżniczego Smithsonian Journeys Cuba Issue

poznaj najgłębsze zakątki Kultury i historii Kuby i odkryj zaskakujące przemiany zachodzące teraz

kup