mój pierwszy iPod kupiłem w 2001 roku. Nie kupiłem go tylko dlatego, że byłem wielkim fanem Apple lub wczesnym adopterem; kupiłem go, ponieważ dużo podróżowałem do pracy i spędziłem godziny mojego życia w pociągach, samolotach i pokojach hotelowych.

w tym czasie mieszkałem w moim rodzinnym mieście Londynie. Miałem miejsce do pracy w studiach fotograficznych tuż przy Camden High Street w północnym Londynie, obszarze z żywą sceną muzyczną na żywo, wciąż cieszącą się ogonem jego post-britpopowej Kultury i dużą liczbą miejsc, takich jak Underworld, Barfly i Zamek Dubliński. Camden było dla mnie idealnym miejscem, ponieważ znaczącą częścią mojej pracy było fotografowanie aktorów, pisarzy, artystów, spektakli teatralnych i oczywiście muzyków. Chociaż z pewnością nie mogłem twierdzić, że pracuję na londyńskiej scenie muzycznej, z pewnością byłem na krawędzi. Słuchałem dużo muzyki, zwłaszcza gdy podróżowałem.

we wczesnych latach 2000.możliwości rozrywki podczas podróży były nieco ograniczone. Oglądanie prawie wszystkiego innego niż CNN lub VH1 w pokoju hotelowym było drogie, a jedyne linie lotnicze, które miały zaawansowane systemy rozrywki w locie, rezerwowały je prawie wyłącznie na dłuższe trasy międzynarodowe. Więc ilekroć podróżowałem, zwłaszcza po Europie, niosłem ze sobą własną rozrywkę.

od końca lat 90.do początku lat 00. regularnie podróżowałem między Europą a USA, aby kręcić prace komercyjne. Na te wycieczki, chciałbym zabrać ze sobą mój wierny odtwarzacz Sony MD Walkman MZ-R50 MiniDisk (MD). Kupiłem go wkrótce po tym, jak wyszedł w 1998 roku, głównie po to, aby zmniejszyć wagę mojej torby podręcznej, która wymykała się spod kontroli dzięki ogromnej obudowie płyt CD, którą noszę na całym świecie od początku lat 90. jedynym minusem odtwarzacza MiniDisk było to, że musiałem wykonać pracę przeniesienia muzyki z moich płyt CD na Same Minidiski. Ta nowość wkrótce ustąpiła i uznałem tworzenie Minidisków „mixtape”za kompletną robotę. Wydawało mi się, że nigdy nie pamiętałem, aby etykietować je poprawnie, co zaowocowało znalezieniem tych samych utworów na różnych dyskach i zdałem sobie sprawę, że brakuje mi tych, które naprawdę chciałem. Kiedy usłyszałem o premierze zupełnie nowego Apple iPoda i jego „1000 songs in your pocket”, wiedziałem absolutnie, że to będzie urządzenie dla mnie.

moim pierwszym iPodem był mniejszy model 5GB (był również wyposażony w 10GB pamięci) z ruchomym kółkiem przewijania, małym 2-calowym czarno-białym podświetlanym wyświetlaczem LCD, otwartym portem Firewire 400 i 10 godzin pracy na baterii. Z możliwym wyjątkiem pierwszego iPhone ’ a, nadal uważam oryginalnego iPoda za najdoskonalszy produkt Apple, jaki kiedykolwiek powstał. W 2018 roku odtwarzacz muzyczny o pojemności 5 GB bez połączenia z Internetem może wydawać się śmieszny, ale w 2001 roku był to nirvana. Chociaż później kupiłem iPody drugiej, trzeciej i piątej generacji, żaden z nich nie zbliżył się nawet do dostarczenia pełnej radości, której doświadczyłem po raz pierwszy, gdy użyłem mojego oryginalnego iPoda.

niedawno postanowiłem go naładować i dowiedzieć się, jakie perełki z mojej muzycznej przeszłości były ukryte na jego maleńkim dysku twardym. Ale okazało się, że zasilanie tego 17-letniego urządzenia nie było tak proste, jak myślałem.

chociaż moja kolekcja iPodów była bezpieczna i zdrowa, nie można powiedzieć tego samego o moich starych kablach FireWire 400 i 800. Wyrzuciłem je wszystkie lata temu, ponieważ wydawało się, że nie ma racjonalnego powodu, aby je zatrzymać. Tak, z perspektywy czasu to wspaniała rzecz. Na szczęście Vox Studios udało się znaleźć kabel FireWire 400 do FireWire 800. Podłączyłem jeden koniec do iPoda i podłączyłem drugi do mojego Mac Pro, dodając FireWire 800 do klucza Thunderbolt. Nie zadziałało. Krótko po podłączeniu go, czarno-biały ekran iPoda migotał kilka razy, zanim pojawiła się chora ikona iPoda, co dla mnie jasne, że to zhakowane podejście było kompletnym nie-starterem.

moja druga próba była dużo bardziej udana. Fotografka Verge, Amelia Holowaty Krales, zdołała znaleźć w domu kabel FireWire 400 i użyłem go do podłączenia ipoda bezpośrednio do portu FireWire 400 z tyłu mojego oryginalnego Mac Mini. Po pozostawieniu ładowania w nocy wróciłem następnego ranka do działającego iPoda pierwszej generacji. Wreszcie nadszedł czas, aby przejrzeć moje playlisty muzyczne po raz pierwszy od czasu ich utworzenia w 2002 roku.

na moim starym iPodzie znajduje się w sumie 789 utworów i 21 list odtwarzania, które zajmują 4,6 GB. Niektóre z tych piosenek są nadal biorące udział w moich playlistach Google Play do dziś: David Bowie, Dixie Chicks, Green Day, Foo Fighters, Pink Floyd, Tom Petty, Marvin Gaye, Peter Gabriel, Genesis, Radiohead, The Strokes, i U2, aby wymienić tylko kilka. Inne od czasu do czasu pojawiają się, gdy czuję szczególną nostalgię: Abba (#notsorry), Crash Test Dummies, Fleetwood Mac, Alanis Morissette, Supertramp, Red Hot Chili Peppers, early Dire Straits, a także kilka solowych albumów Marka Knopflera (jako gitarzysta wciąż uważam go za jednego z najlepszych).

Inne wokalistki i zespoły w dziale” Przeglądaj”, które zabrały mnie z powrotem do Londynu około 2002 roku: Kylie Minogue (była ― i podejrzewam, że nadal jest ― brytyjskim skarbem narodowym, mimo że jest Australijką); Jamiroquai (Brytyjski strój taneczno-funkowy, którego wokalista był kolekcjonerem chorych Lambos i Ferrari); Dido („Thank You” był na ciągłej rotacji w 1999 roku); Moby; Madonna (myślę, że Ray Of Light wyprodukowany przez Williama Orbita jest nadal jednym z najlepiej nagranych albumów, jakie kiedykolwiek słyszałem); Robbie Williams (próbując zdystansować się od Take That, poszedł nagrać kolekcję klasyków big bandu takich jak Frank Sinatra i Dean Martin na jego album Swing When you ’ re Winning, który był zaskakująco dobry ); i Norah Jones, której album Come Away with Me był kolosalny w Wielkiej Brytanii w 2002 roku.

natknąłem się również na muzykę i artystów, co sprawiło, że zastanawiałem się, o czym myślałem, gdy załadowałem ich utwory do iTunes. Gdybym mógł porozmawiać z moim ” ja „z 2002 roku, posadziłbym go i wyjaśnił, że album Limp Bizkit” Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water ” jest odrażający i wcale nie jest zabawny (razem z moimi kumplami z Londynu uważaliśmy, że był przezabawny). Zadałbym sobie również pytanie, dlaczego Pink ’ s Missundaztood ma własną playlistę, ponieważ nie mam pamięci, aby kiedykolwiek posłuchać tej płyty nawet raz. Ale być może moje najbardziej irytujące pytanie dotyczyłoby faktu, że dziecko wróciło przez Sir Mix-a-Lot jest na moim iPodzie. To nie jest tak, że nienawidzę tego (to jest trochę zabawne), ale byłem całkowicie oszołomiony tym, że mój 2002 self kiedykolwiek wyłudził ciężko zarobione pieniądze na album Sir Mix-a-Lot. (Okazuje się, że nie; kupiłem ścieżkę dźwiękową do albumu Charlie ’ s Angels, A Baby Got Back jest jednym z promowanych utworów.)

w rzeczywistości kupiłem wiele albumów ze ścieżką dźwiękową w 2002 roku. Kilka z bardziej znanych to Dumb and Dumber (które zawierają wiele świetnych utworów, w tym „The Ballad of Peter Pumpkinhead” zespołu The Crash Test Dummies, „Crash” zespołu The Primitives i The bonkers” Bear Song „zespołu Green Jelly); Moulin Rouge (ponownie użyte dzięki łyżwiarzom figurowym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018); The Matrix( wciąż klasyczny); Godzilla (gościnnie” Come with Me ” zespołu Puff Daddy i Jimmy Page).; i oczywiście Charlie 's Angels z 2000 roku, w którym oprócz wspomnianego wcześniej” Baby Got Back „znalazły się również świetne utwory Destiny’ s Child, Tavares, Apollo 440 i Fatboy Slim.

powodem, drogi czytelniku, że jestem dumnym posiadaczem tak wielu albumów ze ścieżkami dźwiękowymi, jest to, że sklep iTunes nie został uruchomiony aż do 28 kwietnia 2003 roku. Oznaczało to, że w 2002 roku jedynym sposobem na uzyskanie muzyki na iPoda było wgrywanie płyt CD do iTunes na Maca. Nowe płyty CD były wtedy dość drogie w Wielkiej Brytanii (około $18 – $25 w dzisiejszych pieniądzach), ale albumy ze ścieżką dźwiękową były nieco tańsze i często zawierały przeboje wielu różnych artystów. Jedynym minusem było to, że niektóre z tych albumów zawierały również utwory Sir Mix-a-Lot.

przewijając mój nowo naładowany iPod w 2018 roku i śmiejąc się z niektórych wyborów piosenek, których dokonałem w 2002 roku, uderzyło mnie również to, jak źle zorganizowałem playlisty. W ogóle nie są zorganizowani. Niektóre utwory pojawiają się dwa lub trzy razy w tych samych playlistach, lub w dwóch lub trzech różnych playlistach (wyraźnie nosiłem ten zły nawyk z moich dni Minidisku). Inne playlisty nie są playlistami w ogóle: są to całe albumy, jak Missundaztood Pink, o którym wspomniałem wcześniej, czy ” Röyksopp 2 „(nie mam pojęcia, do czego odnosi się” 2″), które zawierają tylko płytę zespołu Melody A. M.” Eminem ” to tylko LP Marshalla Mathersa.

i to nie tylko organizacja (lub jej brak) moich playlist pozostawia wiele do życzenia, nazewnictwo też jest trochę nieobliczalne. Na przykład umieszczenie Limp Bizkit w ” Hip Hop / Rap „jest niezamierzoną zniewagą dla całego gatunku, a lista odtwarzania” Nice „zawiera tak wiele utworów Crowded House i Norah Jones, że prawdopodobnie powinna być oznaczona jako” lekko mdła.”

ale kilka tytułów jest nadal całkowicie na punkcie 16 lat później: „’70s – ’80s 'TASTIC” (który zawiera utwory Abba (#reallynotsorry), The Bee Gees, Supertramp i Fleetwood Mac itp.) to ukłon w stronę postaci Harry 'ego Enfielda i Paula Whitehouse’ a „Smashie and Nicey” z programu telewizyjnego Harry ’ ego Enfielda. Hasła enfielda i Whitehouse 'a były podstawą żartów mojej ekipy fotograficznej od końca lat 90-tych aż do roku 2005, kiedy to wyemigrowałem do Ameryki.

Kiedy podróżowałem „przez staw” do Nowego Jorku i nowego życia w Ameryce w styczniu 2005 roku, zabrałem ze sobą moją kolekcję wczesnych iPodów. Oczywiście do 2005 roku nie musiałem już ładować moich płyt CD do iTunes. Mógłbym zamiast tego kupić pojedyncze utwory za 99 centów za pop i zaoszczędzić sobie cenę całego albumu. Mój iPod piątej generacji miał dysk twardy o pojemności 60 GB, większy ekran i wystarczająco dużo miejsca, aby pomieścić wiele tysięcy utworów. Ale to też byłoby wysłane do ciemnej szuflady w moim biurku, kiedy kupiłem mój pierwszy iPhone w lecie 2007.

chociaż moje urządzenia Apple music zmieniały się z czasem, z każdą iteracją stawały się coraz szczuplejsze i mocniejsze, większość muzyki na nich pozostała taka sama. Siedemnaście lat to długi czas zarówno w świecie muzyki, jak i techniki, ale nie wszystko datuje się w ten sam sposób. Chociaż dziś słucham dużo nowej muzyki z takich jak Adele, Alabama Shakes, Kaki King, Lana Del Ray, Philip Glass, Michael Kiwanuka, Chvrches, i Gary Clark Jr., patrząc wstecz przez listy odtwarzania na moim pierwszym i najstarszym iPoda byłem uderzony faktem, że niektóre z muzyki z 2001 i 2002 wydawało się znacznie bardziej przestarzałe niż niektóre z Lat 70., 80. i 90.

jak wspomniałem wcześniej, większość muzyki i artyści z tego okresu są nadal w moich playlistach: ABBA jest tak samo żywy i zabawny jak dzień, w którym został napisany (#Notatallsorrysojustdealwithit); Rush może wycofał się z grania na żywo i nagrywania nowego materiału, ale wciąż słucham ich ogromnego katalogu; Radiohead nadal sprawia, że angst jest najpotężniejszą siłą twórczą we wszechświecie; Oasis i Blur (których obu zaskakująco brakuje w moim iPodzie, ale zdecydowanie słuchałem ich w 2002 roku) są łącznikiem do mojej londyńskiej przeszłości; a ostatni album Davida Bowiego Blackstar udowodnił, że świat jest mniej interesującym miejscem od jego przedwczesnej śmierci w styczniu 2016 roku.

ale czy to samo można powiedzieć o iPodzie pierwszej generacji? Czy nadal utrzymuje się 17 lat później? Myślę, że tak. Pomimo szalenie grubego korpusu, małego czarno-białego ekranu, braku łączności, maleńkiej pamięci 5GB i faktu, że ma mniejszą moc obliczeniową niż większość podstawowych smartwatches w 2018, nadal działa. Ten mały, ciężki, ale pięknie wykonany projekt przemysłowy robi dokładnie to, do czego został zaprojektowany w 2001 roku: wybiera i gra muzykę. Wszyscy, którym podałem iPoda w biurze Verge, nie mogli się nie uśmiechać, gdy obracali kółko przewijania i słuchali kliknięć podczas nawigacji po playlistach lub po prostu grali w grę „Brick” (zaprojektowaną przez Steve ’ a Wozniaka).

Jeśli chodzi o mnie, moment, w którym podłączyłem słuchawki do świeżo naładowanego iPoda i słuchałem muzyki, która leżała uśpiona przez ostatnie 16 lat, był jak przeniesienie w czasie. Nic się nie zmieniło. Muzyka brzmiała równie dobrze, jak wtedy. Niektóre utwory nawet brzmiały lepiej na moim starym iPodzie niż na moim Google Pixel 2 XL. Mój iPod może być porysowany i wgnieciony, ale nadal wygląda fajnie jak cholera i jest przyjemnością w użyciu, nawet jeśli jest to tylko na krótką chwilę, zanim jego starożytna bateria się wyczerpie. I przynajmniej ma gniazdo słuchawkowe.

Fotografia James Bareham / The Verge