Marie-Louise, w całości Marie-Louise-Léopoldine-Françoise-Thérèse-Joséphine-Lucie, niem. Maria-Luise-Leopoldina-Franziska-Theresia-Josepha-Luzia von Habsburg-Lothringen, zwana także (1817-47) Maria Luigia d ’ Asburgo-Lorena, duchessa di Parma, Piacenza, e Guastalla, (ur. grudzień 12 grudnia 1791, Wiedeń—zm. 17 grudnia 1847, Parma, Włochy), Arcyksiężniczka Austriacka, która została cesarzową Francji (Impératrice des Français) jako druga żona cesarza Napoleona I; była później księżną Parmy, Piacenzy i Guastalli.

Maria Ludwika, członek rodu Habsburgów, była najstarszą córką Świętego cesarza rzymskiego Franciszka II (Franciszka I Austrii) i Marii Teresy z Neapolu-Sycylii i siostrzenicą Marii Antoniny, królowej Francji. Klemens von Metternich, austriacki mąż stanu, wydaje się, że zasugerował ją Napoleonowi, który szukał żony z królewską krwią i już zdecydował się rozwiązać bezdzietne małżeństwo z cesarzową Józefiną. Mecz został zorganizowany w lutym 1810 roku. Marie-Louise była żoną Napoleona w Paryżu w dniach 1-2 kwietnia. 20 marca 1811 urodziła mu upragnionego dziedzica, króla Rzymu i przyszłego księcia von Reichstadt.

gdy Napoleon prowadził kampanię w Rosji, Marie-Louise pełniła dla niego funkcję regentki w Paryżu. Po jego pierwszej abdykacji (podpisanej w Fontainebleau, 11 kwietnia 1814) wróciła jednak z synem do Wiednia. Traktat z Fontainebleau przyznał jej pełną suwerenność księstwom Parmy, Piacenzy i Guastalli. Zignorowała prośby Napoleona o dołączenie do niego na wygnaniu na Elbie i całkowicie się od niego odsunęła, gdy zagroził, że siłą ją uprowadzi. Podczas stu dni (1815) pozostała w Austrii, nie wykazując zainteresowania sukcesami Napoleona we Francji. Kongres Wiedeński ratyfikował jej przystąpienie do Parmy, Piacenzy i Guastalli, pomimo sprzeciwu Burbonów, ale prawo do sukcesji jej syna zostało unieważnione (1817), a księstwo zostało jej zapewnione tylko do końca życia.

we wrześniu 1821 roku, po majowej śmierci Napoleona, Marie-Louise poślubiła Adama Adalberta, hrabiego von Neipperg, mając już dwoje dzieci. Razem rządzili księstwami wolniej niż większość innych książąt Italii, choć niektóre władze sugerują, że wynikało to bardziej ze słabości charakteru niż z polityki. Jednak Josef von Werklein, który został sekretarzem stanu w Parmie po śmierci Neipperga (1829), prowadził bardziej reakcyjną politykę, a w 1831 r.bunt w Parmie zmusił księżną do schronienia się w austriackim garnizonie w Piacenzie. Przywrócona do władzy przez Austriaków, rządziła tam zgodnie z ich zaleceniami.

w 1832 Marie-Louise odwiedziła umierającego księcia von Reichstadt w Wiedniu. W lutym 1834 zawarła drugie morganatyczne małżeństwo, z Charlesem René, comte De Bombelles (1784-1856). Zmarła w Parmie i została pochowana w Kościele Kapucynów w Wiedniu.