Trypanosoma brucei (gambiense lub rhodesiense)

muchy Tsetse są jedynymi wektorami gatunku T. brucei . Oba podgatunki różnią się pod względem występowania geograficznego, podgatunków much Tse, środowiska, w którym te wektory mogą się obfitować, a w szczególności pod względem ich objawów klinicznych i czasowego przebiegu choroby. T. B. gambiense (Zachodnioafrykańska trypanosomioza) prowadzi przewlekły kurs, przewlekłe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych rozwijające się często tylko wiele miesięcy, a nawet lat, po zaszczepieniu czynnika chorobotwórczego, podczas gdy T. b. rhodesiense (Wschodnioafrykańska trypanosomioza) regularnie prowadzi podostry kurs, A podostre/przewlekłe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych może rozwinąć się w ciągu kilku miesięcy po ekspozycji (Kennedy, 2006; Brun et al., 2010).

trypanosomalny chancre rozwija się w miejscu zaszczepienia (ukąszenie muchy tsetse), aw ciągu kilku tygodni trypanosomy rozprzestrzeniają się do układu hemoliphatic, prowadząc do pierwszego stadium afrykańskiej trypanosomii; oprócz gorączki, limfadenopatia jest cechą charakterystyczną tego etapu choroby. Stopniowo trypanosomy przenikają i namnażają się w płynie mózgowo-rdzeniowym, naczyniach włosowatych i tkance mózgowej. Trypanosomalna zmienność antygenowa, skutkująca ciągłym wyzwaniem antygenowym, prowadzi do wielokrotnego wydzielania dużej ilości IgM do krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego. Histologicznie opon mózgowo-rdzeniowych i miąższu mózgu osoczowego wykazują nacieki limfocytowe i plazmakomórkowe (Kennedy, 2006; Brun et al., 2010).

dalszy przebieg kliniczny Afrykańskiej trypanosomiozy w końcu ewoluuje — w drugim stadium – w podstępny początek podostrego (TB. rhodesiense) lub przewlekłego (TB. gambiense) zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Cechy neurologiczne odpowiadają rozproszonej encefalopatii, rozregulowaniu cykli snu-czuwania („Śpiąca choroba”), znakom lokalizacyjnym, rozregulowaniu wegetatywnego układu nerwowego, upośledzeniu świadomości („Śpiąca choroba”), a wreszcie i niezmiennie śmierci.

wykazanie obecności pasożytów mikroskopowo w rozmazie krwi, gruczole chłonnym lub aspiracie trypanosomalnym w pierwszym stadium choroby może być wzmocnione przez techniki koncentracji, odwirowanie mikrohematokrytu i zmodyfikowane techniki ilościowe opuchlizny. Ponieważ początek Stadium meningoencephalitic jest bardzo podstępny, wszyscy pacjenci z pierwszym stadium Afrykańskiej trypanosomiozy potrzebują natychmiastowego badania CSF. Wszelkie zmiany patologiczne w płynie mózgowo-rdzeniowym należy interpretować jako obecność drugiego stadium choroby. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego zwykle wykazuje zwiększoną liczbę limfocytów, komórek moruli (=komórek plazmatycznych) i znacznie zwiększony poziom IgM. Ruchliwe trypanosomy można zaobserwować przy dużym powiększeniu w świeżych preparatach płynu mózgowo-rdzeniowego (wirowanie zwiększa prawdopodobieństwo wykrycia). Trypanosomy mogą być również widoczne w rozmazie krwi i (lub) płynie limfatycznym. Szczepienie krwi, limfy lub płynu tkankowego lub płynu mózgowo-rdzeniowego do szczurów laboratoryjnych lub myszy jest niezawodną metodą zwiększania T. brucei rhodesiense, ale jest bardzo zawodne w podejrzeniu diagnozy T. b. gambiense. Diagnostyka kliniczna może być poparta testami immunologicznymi, np. testami wiązania dopełniacza, ELISA, Elisa wychwytywania antygenu, IFAT i testami aglutynacji, np. testem aglutynacji karty – odpowiednio CATT lub CIATT (Kennedy, 2006).

od dziesięcioleci leczenie dwóch form afrykańskiej trypanosomiozy pozostaje w dużej mierze niezmienione. Absolutną podstawą drugiego etapu Afrykańskiej trypanosomiozy jest to, że pacjenci potrzebują środków terapeutycznych, które są aktywne zarówno w pierwszym etapie, jak i w drugim etapie. Niezależnie od stopnia zaawansowania chemioterapeutykiem trypanobójczym dla T. b. gambiense jest eflornityna. W obszarach, w których lek ten nie jest dostępny, można stosować pentamidynę. Suramina może być zalecana jako leczenie pierwszego etapu, po którym następuje melarsoprol w leczeniu Stadium meningoencephalitycznego. W Wschodnioafrykańskiej trypanosomiozie (T. b. rhodesiense) Eflornityna ma niewielki lub żaden efekt, dlatego absolutnie konieczne jest dwustopniowe podejście terapeutyczne (Suramina w pierwszym etapie, a następnie Melarsoprol w drugim etapie). Eflornitynę podaje się w dawce 100 mg/kg mc. dożylnie co 6 godzin przez 2 tygodnie, a następnie 75 mg/kg mc. doustnie, co 6 godzin przez kolejne 4 tygodnie. Dawka ta odnosi się do obu stadiów West African TB. gambiense śpiączki. W T. B. rhodesiense leczenie rozpoczyna się od suraminy (najpierw dawkę testową podaje się dożylnie 4 mg/kg mc.), a następnie 2 dni później pierwszą dawkę podaje się dożylnie 10 mg/kg mc., a następnie 20 mg/kg mc. dożylnie w dniach 2, 8, 14, 20 i 26. Po zakończeniu tego cyklu leczenia, w trypanosomiozie Wschodnioafrykańskiej (T. b. rhodesiense, Stadium meningoencephalityczne), melarsoprol w dawce rosnącej podaje się przez 2 tygodnie, a następnie powtarza się dawkę 1 tydzień po zakończeniu pierwszego cyklu leczenia. W przypadku nawracającego lub opornego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych powtarza się pełny cykl melarsoprolu. W przypadku oporności na melarsoprol, nifurtimox można podawać doustnie w dawce 2,0–2,5 mg/kg mc., co 6 godzin, przez łączny okres 3 miesięcy. Dawka preparatu nifurtimox może być zwiększona do 5 mg/kg mc. doustnie, co 6 godzin (Czas trwania 1 miesiąc) (Barrett, 2010; Burri, 2010; Lutje et al., 2010; Yun et al., 2010).

Ostatnio, terapia skojarzona nifurtimox i eflornityny została przetestowana w prospektywnym randomizowanym badaniu III fazy, dzięki czemu leczenie jest bezpieczniejsze, tańsze i łatwiejsze w podawaniu (Priotto i wsp ., 2009).

głównym wyzwaniem i wadą w leczeniu Afrykańskiej choroby nasennej są potencjalnie śmiertelne skutki uboczne chemioterapeutyków trypanobójczych. Podczas gdy działania niepożądane pentamidyny, suraminy i eflornityny zwykle nie zagrażają życiu, odnotowano śmiertelność 5% ze względu na poważne działania niepożądane melarsoprolu. U pacjentów, u których wykazano obecność trypanosomów w płynie mózgowo-rdzeniowym, występuje zwiększone ryzyko encefalopatii wywołanej melarsoprolem, co zwykle obserwuje się w ciągu 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia. Jednoczesne leczenie prednizolonem może zapobiegać encefalopatii arszenikowej, która objawia się upośledzeniem świadomości, gorączką i drgawkami. Jednak trudno jest odróżnić trwające, pogarszające się, a nawet nowo rozwijające się trypanosomalne zapalenie mózgu od encefalopatii arszenikowej. Obie jednostki chorobowe mogą prowadzić do podwyższonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego, a zatem w przypadku pogorszenia stanu neurologicznego odradza się odkręcenie rdzenia kręgowego. W związku z tym może nie być możliwe rozróżnienie tych dwóch jednostek chorobowych poprzez pogarszanie się płynu mózgowo-rdzeniowego. Leczenie podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego jest obowiązkowe w encefalopatii arszenikowej; pacjenci otrzymują dożylny bolus mannitolu, kortykosteroidów, aw przypadku drgawek diazepam lub fenobarbital. Niewydolność serca lub arytmia serca mogą komplikować przebieg leczenia. Ponieważ u większości pacjentów leczonych arszenikami rozwija się ciężka biegunka, obłąkane elektrolity mogą komplikować obraz kliniczny encefalopatii arszenikowej i jej leczenia (Kennedy, 2006). Wciąż ponure rokowanie choroby snu sprawia, że pilnie konieczna jest profilaktyka, a nawet eliminacja (Welburn and Maudlin, 2012).