Muzyka i taniec zawsze stanowiły ważną część włoskiej kultury i Folkloru. Muzyka włoska przybiera różne formy, od Opery, przez muzykę ludową po muzykę popularną i religijną.

do najbardziej znanych kompozytorów włoskich należą Kompozytorzy renesansowi Palestrina i Monteverdi, Kompozytorzy barokowi Alessandro Scarlatti, Corelli i Vivaldi, Kompozytorzy klasyczni Paganini i Rossini oraz kompozytorzy romantyczni Verdi i Puccini. Współcześni Kompozytorzy włoscy, tacy jak Berio i Nono, okazali się znaczący w rozwoju muzyki eksperymentalnej i elektronicznej.

Włochy odegrały znaczącą rolę w historii muzyki europejskiej. We Włoszech wynaleziono wiele instrumentów muzycznych, takich jak skrzypce i fortepian. Skala muzyczna, Sztuka operowa i wiele terminów muzycznych, takich jak SONET, koncert, kwartet (zobacz: Włoski zapożyczenia w języku angielskim), urodziły się również we Włoszech, a wiele z istniejących europejskich form muzyki klasycznej może wywodzić się z innowacji muzyki włoskiej XVI i XVII wieku (takich jak Symfonia, koncert i sonata). Te innowacje w zakresie harmonii i notacji silnie wpłynęły na europejską muzykę klasyczną i umożliwiły rozwój opery pod koniec XV wieku.

Włoska muzyka popularna znajduje swoje źródło zarówno w rodzimych, jak i importowanych stylach muzycznych. Neapolitańska piosenka, canzone Napoletana i włoski cantautori (piosenkarz i autor tekstów), obok importowanych gatunków, takich jak jazz, pop, rock i hip hop, przyczyniły się do bardzo eklektycznego ciała włoskiej muzyki. Jednak Włoska muzyka ludowa stanowi również ważną część dziedzictwa muzycznego kraju, oferując zróżnicowany wachlarz regionalnych stylów, instrumentów i lokalnych kolorowych języków. Muzyka ludowa zawsze była sposobem wyrażania lokalnej identyczności i rozwiązywania problemów kulturowych, politycznych i społecznych.

Muzyka religijna

skala została wynaleziona już pod koniec X wieku przez benedyktyńskiego mnicha Guido z Arezzo. Nazwał nuty używając początkowych sylab pierwszych sześciu linijek hymnu Jana Chrzciciela.

ut queant laxis
Resonare fibris
Mira gestorum
Famuli tuorum
Solve polluti
Labii reatum Sancte Johannes

„ut” został zmieniony na „Do” w 1600 roku, a „Si” został utworzony przez Inicjały Sancte Johannes.

jednym z najbardziej płodnych kompozytorów muzyki religijnej był Giovanni Pierluigi da Palestrina (ok. 1525-1594), który wyznaczył złoty wiek polifonii.

Trovatori i muzyka ludowa

To właśnie z trubadurami nastąpiła zmiana z długiej tradycji pisania muzyki po łacinie na pisanie muzyki w lokalnym języku. Forma muzyczna pochodzi z Francji, ale później rozprzestrzeniła się do XII-wiecznych Włoch, gdzie nazywano je trovatori. Ten rozwój rozszerzył się na teksty popularnych piosenek i form, takich jak madrigal, co oznacza „w języku ojczystym”.

mniej więcej w tym czasie włoscy biczownicy opracowali włoskie hymny ludowe znane jako chwała duchowa. Około 1335 roku Kodeks Rossi, najstarszy zachowany zbiór włoskiej polifonii świeckiej, zawierał przykłady rodzimych włoskich gatunków Trecento, w tym wczesne madrygały, cacce i ballate. Wczesny madrygał był prostszy od bardziej znanych późniejszych madrygałów, składających się zazwyczaj z tercetów ułożonych polifonicznie na dwa głosy, z refrenem zwanym ritornello. Kodeks Rossiego zawierał muzykę Jacopo da Bologna, pierwszego słynnego kompozytora Trecento.

Włoska muzyka ludowa nie ma jednolitego charakteru, ale odzwierciedla historię, język i skład etniczny poszczególnych obszarów Włoch. Jest to doskonałe odzwierciedlenie położenia geograficznego Włoch i historycznej dominacji małych państw miejskich.

włoskie style ludowe są tak różnorodne, jak Regionalne kultury Włoch. Należą do nich pieśń monofoniczna, polifoniczna i responsoryjna (utwór, w którym lider chóru lub grupy śpiewa linię lub zwrotkę, po której grupa odpowiada), muzyka chóralna, instrumentalna i wokalna, a także inne style. Podczas gdy w niektórych krajach europejskich style śpiewu ludowego stały się Symbolem Narodowym, we Włoszech nigdy tak nie było. Włoscy muzycy ludowi posługują się dialektem lub językiem własnej tradycji regionalnej. Nie należy tego postrzegać jako odrzucenie standardowego języka włoskiego, chodzi po prostu o to, czym jest muzyka ludowa: lokalnym kolorem i tożsamością.

polifoniczne formy Pieśni i śpiewu chóralnego występują głównie w północnych Włoszech, podczas gdy na południe od Neapolu śpiew solowy jest bardziej powszechny, z wyjątkiem geograficznie bardziej izolowanej Sycylii i Sardynii, które są bardzo polifoniczne. W pozostałej części południowych Włoch polifonia rzadko jest Chóralna, a grupy zwykle używają śpiewu unisonowego w dwóch lub trzech częściach, wykonywanego przez jednego wykonawcę. Ballada Północna-śpiew jest sylabiczny, ze ścisłym tempem i zrozumiałymi tekstami, podczas gdy Południowe style wykorzystują tempo rubato, nosową barwę i napięty, napięty styl wokalny.

Muzyka klasyczna

Włochy od dawna są centralnym punktem europejskiej muzyki klasycznej, a na początku XX wieku Włoska muzyka klasyczna wytworzyła wyraźne Narodowe brzmienie, które było zdecydowanie romantyczne i melodyjne.

Włoska muzyka klasyczna pozostała nienaruszona przez „German harmonic juggernaut”, czyli gęste Harmonie Richarda Wagnera, Gustava Mahlera i Richarda Straussa. Muzyka włoska miała również niewiele wspólnego z francuską reakcją na tę muzykę niemiecką, na przykład impresjonizmem Claude 'a Debussy’ ego, w którym rozwój melodyczny jest w dużej mierze porzucony na rzecz tworzenia nastroju i atmosfery poprzez dźwięki poszczególnych akordów.

jednym z głównych twórców muzyki klasycznej we Włoszech jest Antonio Vivaldi, jeden z największych kompozytorów barokowych, powszechnie uznawany za twórcę muzyki koncertowej. Jego najbardziej znanym utworem jest „Four Seasons”, grany do dziś na całym świecie.

w XX wieku muzyka klasyczna znacznie się zmieniła, nie tylko we Włoszech, ale także na poziomie europejskim. Nowa Muzyka porzuciła wiele historycznych, narodowych szkół harmonii i melodii na rzecz muzyki eksperymentalnej, atonalności, minimalizmu i muzyki elektronicznej. Do najważniejszych kompozytorów tego okresu należą: Ferruccio Busoni, Alfredo Casella, Bruno Maderna, Luciano Berio, Luigi Nono, Salvatore Sciarrino, Luigi Dallapiccola, Carlo Jachino, Gian Carlo Menotti, Jacopo Napoli i Goffredo Petrassi.

Opera

jako miejsce narodzin opery, Włochy liczą wiele wspaniałych, historycznych oper, z których wiele działa do dziś.

Ogólnie rzecz biorąc, opera włoska można podzielić na dwa okresy: barokowy i romantyczny. Najwcześniejszą kompozycją, którą można uznać za operę w obecnej formie, jest Dafne napisane przez Jacopo Periego w 1597 roku.

Zobacz: opera włoska

Muzyka Neapolitańska

wpływ Neapolu w historii tradycji muzycznych rozprzestrzenił się znacznie poza granice Włoch. Pierwsze konserwatoria muzyczne powstały w Neapolu w XVI wieku, a Opera San Carlo jest jednocześnie najstarszą Operą na świecie.

doroczny konkurs Piosenki Neapolitańskiej, który odbył się podczas corocznego festiwalu Piedigrotta w Neapolu, podniósł Neapolitańską pieśń popularną (canzone napoletana) do formalnej formy artystycznej. Zwycięzcą pierwszego festiwalu została piosenka pt. te voglio bene assaje, skomponowana przez kompozytora operowego Gaetano Donizettiego. Na przełomie XIX i XX wieku emigranci z Neapolu i Południowego Neapolu zabrali ze sobą swoje popularne piosenki neapolitańskie za granicę, gdzie zyskały one dalszą popularność. „O sole mio” z 1898 roku stała się jedną z najbardziej znanych piosenek na świecie i została przetłumaczona na wiele języków. Elvis Presley zinterpretował własną wersję piosenki zatytułowaną It ’ s Now or Never.

kolejna pieśń Neapolitańska wywarła podobnie nieoczekiwany wpływ na tradycje muzyczne za granicą, stając się hymnem wielkiego święta w krajach skandynawskich. XIX-wieczna Pieśń Santa Lucia, zaadaptowana ze szwedzkimi tekstami, stała się kolędą śpiewaną tradycyjnie w Szwecji 13 grudnia dla uczczenia tytułowego Świętego. Zobacz: Santa Lucia.

inne pieśni z tego okresu były często mylone z tradycyjnymi pieśniami ludowymi przez zagranicznych kompozytorów, którzy dalej popularyzowali pieśni, które początkowo miały jedynie zasięg lokalny. Funiculì Funiculà, na przykład, została skomponowana w 1880 roku z okazji otwarcia pierwszej kolejki linowej na Wezuwiuszu, ale została spopularyzowana przez kompozytorów Richarda Straussa i Rimskiego-Korsakowa, a ostatnio przez Disneya i Il Volo, co dowodzi, jak trwałe, przekraczające gatunki i uniwersalne piosenki neapolitańskie mogą być.

Muzyka instrumentalna

kilku kompozytorów zaczęło pisać muzykę instrumentalną, a nie operową. Jedną z tych grup kompozytorów nazywano generazione dell ’ ottanta (pokolenie 1880), w tym Franco Alfano, Alfredo Casella, Gian Francesco Malipiero, Ildebrando Pizzetti i Ottorino Respighi. Nawet kompozytorzy operowi, tacy jak Giuseppe Verdi, okazjonalnie pracowali w tych formach. Takim przykładem jest jego Kwartet smyczkowy E-moll. Nawet Donizetti, którego nazwisko utożsamia się z początkami włoskiej opery lirycznej, napisał 18 kwartetów smyczkowych.

na początku XX wieku muzyka instrumentalna zaczęła zyskiwać na znaczeniu. Proces, który rozpoczął się około 1904 roku od drugiej Symfonii Giuseppe Martucciego, dzieła, które Malipiero nazwał ” punktem wyjścia renascencji nie-operowej muzyki włoskiej.”Kilku wczesnych kompozytorów z tej epoki, takich jak Leone Sinigaglia, korzystało z rodzimych tradycji ludowych. Członkowie tego pokolenia byli dominującymi postaciami muzyki włoskiej po śmierci Pucciniego w 1924 roku. Powstały nowe organizacje promujące muzykę włoską, takie jak Festiwal Muzyki Współczesnej w Wenecji i Maggio Musicale Fiorentino. Włosi jednak preferowali bardziej tradycyjne utwory i ustalone standardy, a tylko ograniczona publiczność poszukiwała nowych stylów eksperymentalnej muzyki klasycznej.

Modern Pop

do najbardziej znanych włoskich muzyków pop ostatnich kilku dekad należą Domenico Modugno (ze swoją słynną piosenką Volare), Mina, Claudio Villa, Adriano Celentano, Lucio Battisti, De André, a ostatnio Zucchero, Lucio Dalla, De Gregori, Vasco Rossi, Gianna Nannini i międzynarodowa gwiazda Laura Pausini, Eros Ramazzotti i Andrea Bocelli.

muzycy, którzy komponują i śpiewają własne piosenki, nazywają się cantautori (piosenkarze-Kompozytorzy). Ich kompozycje są często piosenkami protestacyjnymi, które zazwyczaj koncentrują się na tematach o znaczeniu społecznym, politycznym i intelektualnym, lub sentymentalnymi balladami.

współczesny pop można z grubsza podzielić na pięć okresów lub stylów:

1. Musica leggare na początku lat 50.i 60., Z Domenico Modugno, Adriano Celentano, miną, Gino Paoli.
2. współcześni włoscy Trubadurzy i muzyka roku 1968: Fabrizio De André, Francesco Guccini, Francesco De Gregori, Giorgio Gaber, Umberto Bindi, Luigi Tenco, Paolo Conte.
3. tematy protestacyjne stały się jeszcze bardziej dominujące w latach 70.za sprawą takich autorów jak Lucio Dalla, Pino Daniele, Francesco De Gregori, Ivano Fossati, Francesco Guccini, Edoardo Bennato.
4. rock progresywny i nowa wersja współczesnej muzyki włoskiej pod koniec lat 70. Franco Battiato, Le Orme, Lucio Dalla i inni, którzy zaczęli łączyć muzykę włoską z brytyjskim rockiem, popem i innymi gatunkami muzycznymi.
5. Rock leggero z lat 80. i 90., np. Vasco Rossi, Piero Pelù, a ostatnio Ligabue i Negramaro.

są też tacy artyści jak Angelo Branduardi, którzy mieszają pop, folk i muzykę barokową w nowy, osobisty gatunek.