rzeźba hellenistyczna kontynuuje trend rosnącego naturalizmu obserwowany w rozwoju stylistycznym sztuki greckiej . W tym czasie zasady sztuki klasycznej zostały zepchnięte i porzucone na rzecz nowych tematów, gatunków, dramatu i patosu, które nigdy wcześniej nie były eksplorowane przez greckich artystów. Ponadto greccy artyści dodali do swoich figur nowy poziom naturalizmu, dodając im elastyczności do formy i ekspresji, zarówno twarzy, jak i fizycznej. Postacie te wchodzą w interakcję z publicznością w Nowy teatralny sposób, wywołując emocjonalną reakcję z ich punktu widzenia, znaną jako Patos.

Nike z Samotrace

jeden z najbardziej ikonicznych posągów tego okresu, Nike z Samotrace, znany również jako Winged Victory, (ok. 190 pne) upamiętnia zwycięstwo marynarki wojennej. Ten Parian marmurowy posąg przedstawia Nike, teraz bez rąk i bez głowy, wschodzącą na dziobie statku. Dziura jest widoczna pod jej stopami, a scena wypełniona jest teatralnością i naturalizmem, gdy statua reaguje na jej otoczenie. Stopy, nogi i ciało Nike wysunięte do przodu w przeciwieństwie do draperii i skrzydeł, które płyną do tyłu. Jej ubranie bicze wokół niej od wiatru i jej skrzydła unoszą się do góry. To przedstawienie daje wrażenie, że właśnie wylądowała i że jest to dokładny moment, w którym osiedliła się na dziobie statku. Oprócz rzeźby, postać została najprawdopodobniej osadzona w fontannie, tworząc teatralną scenerię, w której zarówno obraz, jak i dźwiękowy efekt fontanny tworzyłyby uderzający obraz akcji i triumfu.

Nike of Samotrace

ok.190 p. n. e. Samotrace, Grecja.

Wenus z Milo

znana również jako Afrodyta z Melos (ok. 130-100 pne), rzeźba Aleksandrosa z Antiochii, ta rzeźba jest kolejną znaną ikoną okresu hellenistycznego. Dziś brakuje ramion bogini. Sugerowano, że jedna ręka chwyciła ją za wysuwaną draperię, podczas gdy druga ręka wyciągnęła jabłko, co było aluzją do wyroku Paryskiego i porwania Heleny. Pierwotnie, podobnie jak wszystkie greckie rzeźby, posąg był malowany i zdobiony metalową biżuterią, co widać po otworach mocujących. Obraz ten jest w pewnym sensie podobny do późnej klasycystycznej rzeźby Praxitilesa Afrodyty z Knidos (IV wiek p. n. e.), ale uważany jest za bardziej erotyczny niż jego wcześniejszy odpowiednik. Na przykład, gdy jest zakryta poniżej talii, Afrodyta nie próbuje się zakryć. Wydaje się drażnić i ignorować widza, zamiast zaczepiać go i nawiązywać kontakt wzrokowy.

Wenus z Milo

Marmur. ok. 130-100 p. n. e. Melos, Grecja.

odmienne stany

podczas gdy Nike z Samotraki emanuje poczuciem dramatu, a Wenus z Milo nowym poziomem kobiecej seksualności, inni greccy rzeźbiarze zgłębiali nowe stany bytu. Zamiast, jak to było preferowane w okresie klasycznym, reprodukując obrazy idealnego greckiego mężczyzny lub kobiety, rzeźbiarze zaczęli przedstawiać obrazy starego, zmęczonego, śpiącego i pijanego—z których żaden nie jest idealnym przedstawieniem mężczyzny lub kobiety.

Faun Barberini, znany również jako śpiący Satyr (ok. 220 pne), przedstawia zniewieściałą postać, najprawdopodobniej satyra, pijanego i nieprzytomnego na skale. Jego ciało rozpływa się po skalnej twarzy bez względu na skromność. Wydaje się, że zasnął w środku pijackiej uczty i śpi niespokojnie, jego czoło jest związane, twarz zmartwiona, a jego kończyny są spięte i sztywne. W przeciwieństwie do wcześniejszych przedstawień nagich mężczyzn, ale w podobny sposób do Wenus z Milo, Faun Barberini wydaje się emanować seksualnością.

Barberini Faun

Rzymska marmurowa Kopia greckiego oryginału z brązu ok. 220 pne. Rzym, Włochy.

powstały również wizerunki pijaństwa kobiet, które można zobaczyć w posągu przypisywanym Hellenistycznemu artyście Myronowi pijanej żebraki. Ta kobieta siedzi na podłodze z rękami i nogami owiniętymi wokół dużego dzbana i ręką chwytającą szyję dzbana. Winorośl zdobiąca górną część dzbanka sprawia, że jest w nim wino. Twarz kobiety, zamiast być bez wyrazu, jest zwrócona w górę i wydaje się wołać, być może do przechodniów. Nie tylko jest odurzona, ale jest stara: głębokie zmarszczki pokrywają jej twarz, jej oczy są zatopione, a jej kości wystają przez skórę.

Pijana stara kobieta

Rzymska marmurowa Kopia po greckim oryginale. ok. 200-180 p. n. e.

kolejnym obrazem Starego i zmęczonego jest brązowy posąg siedzącego boksera. Podczas gdy wizerunek sportowca jest częstym tematem w sztuce greckiej, ten brąz przedstawia hellenistyczny zwrot. Jest stary i zmęczony, podobnie jak Późnoklasyczny obraz zmęczonego Heraklesa. Jednak w przeciwieństwie do Heraklesa, bokser jest przedstawiony jako pobity i wyczerpany z pościgu. Jego twarz jest spuchnięta, wargi rozlane, a uszy kalafiorowate. Nie jest to obraz bohaterskiego, młodego sportowca, ale raczej starego, pokonanego człowieka wiele lat po jego świetności.

ok. 100-50 p. n. e. Rzym, Włochy.

portretowanie

pojedyncze portrety, zamiast idealizacji, stały się popularne również w okresie hellenistycznym. Portret Demostenesa autorstwa Polieuktosa (280 P. n. e.) nie jest idealizacją Ateńskiego męża stanu i oratora. Zamiast tego posąg odnotowuje charakterystyczne cechy Demostenesa, w tym jego zgryz, marszczone brwi, pochylone ramiona i starą, luźną skórę. Nawet popiersia portretowe, często kopiowane ze słynnego posągu Polieuktosa, przedstawiają zmęczenie i smutek człowieka rozpaczającego po podboju Filipa II i zakończeniu ateńskiej demokracji.

Demostenes

popiersie portretowe, Kopia Rzymska po greckim oryginale z brązu. ok. 280 P. n. e.

Patronat Rzymski

Półwysep Grecki spadł do potęgi Rzymskiej w 146 pne. Grecja była kluczową prowincją Cesarstwa Rzymskiego, a zainteresowanie Rzymian kulturą grecką pomogło krążyć sztukę grecką wokół Cesarstwa, zwłaszcza we Włoszech, w okresie hellenistycznym i cesarskim okresie hegemonii rzymskiej. Greccy rzeźbiarze cieszyli się dużym popytem na pozostałych terytoriach imperium Aleksandra, a następnie w całym Cesarstwie Rzymskim. Słynne Greckie posągi były kopiowane i powielane dla bogatych rzymskich patrycjuszy, a greccy artyści byli zamawiani do rzeźb na dużą skalę w stylu hellenistycznym. Pierwotnie odlane w brązie, wiele greckich rzeźb, które mamy dzisiaj, przetrwało tylko jako marmurowe Rzymskie kopie. Niektóre z najbardziej znanych kolosalnych marmurowych grup zostały wyrzeźbione w stylu hellenistycznym dla bogatych patronów rzymskich i dla dworu cesarskiego. Pomimo rzymskiej publiczności zostały one celowo stworzone w stylu greckim i nadal pokazywały dramat, napięcie i patos sztuki hellenistycznej.

Laocoön i jego synowie

Laocoön był trojańskim kapłanem Posejdona, który ostrzegał trojanów: „strzeżcie się Greków niosących dary”, kiedy Grecy zostawili dużego drewnianego konia u bram Troi. Atena lub Posejdon (w zależności od wersji opowieści), zdenerwowany próżnym ostrzeżeniem dla swojego ludu, wysłał dwa węże morskie, aby torturowały i zabiły kapłana i jego dwóch synów. Laocoön i jego synowie, hellenistyczna grupa rzeźbiarska z marmuru (przypisywana przez rzymskiego historyka Pliniusza Starszego rzeźbiarzom Agesanderowi, Atenodorosowi i Polydorusowi z wyspy Rodos) powstała na początku pierwszego wieku naszej ery, aby przedstawić tę scenę z eposu Wergiliusza Eneid.

Agesander, Athenodoros i Polydorus z Rodos. Laocoön i jego synowie.

Marmur. Początek i wieku p. n. e.

podobnie jak inne przykłady rzeźby hellenistycznej, Laocoön i jego synowie przedstawiają chiastyczną scenę wypełnioną dramatem, napięciem i patosem. Postacie wiją się, gdy są złapane w zwoje węży. Twarze trzech mężczyzn są pełne agonii i trudu, co znajduje odzwierciedlenie w napięciu i napięciu ich mięśni. Laocoön rozciąga się na długiej przekątnej od prawej ręki do lewej, gdy próbuje się uwolnić. Jego synowie są również uwikłani w węże, a ich twarze reagują na ich Zagładę z dezorientacją i rozpaczą. Rzeźba i detale, dbałość o muskulaturę ciała i głębokie wiercenie, widoczne we włosach i brodzie Laocoöna, są charakterystycznymi elementami stylu hellenistycznego.

Laocoön i jego synowie (detal twarzy Laocoöna)

byk Farnese

byk Farnese (ok. 200-180 pne), nazwany na cześć patrycjuszowska rodzina rzymska, która była właścicielem posągu we włoskim renesansie, uważa się, że została stworzona dla kolekcji asiniusa Pollio, rzymskiego patrycjusza. Pliniusz Starszy przypisuje posąg artystom i braciom Apolloniuszowi i Tauriscus z Trallles na Rodos. Kolosalny marmurowy posąg, wyrzeźbiony z jednego bloku marmuru, przedstawia mit Dirce, żony króla Teb, która została przywiązana do byka przez synów Antiope, aby ukarać ją za złe traktowanie ich matki. Kompozycja jest obszerna i dramatyczna, domaga się od widza okrążenia, aby z każdej strony zobaczyć i docenić narrację i patos. Różne ujęcia ukazują różne przejawy, od terroru Dirce 'a, przez determinację synów Antiope’ a, po dzikość byka.

Apoloniusz i Tauriscus z Tralles, Rodos. Byk Farnese.

Marmur. ok. 200-180 p. n. e.