Linn Emrich

Szybowce mają opływowe ciała i długie, wąskie skrzydła, które dają im połączenie niskiego tempa opadania i bardzo płaskiego ślizgu. Sterowanie jest podobne do tych w małych samolotach: ster jest obsługiwany przez pedały, a lotki (które kontrolują rolkę) i windy (które kontrolują kąt nachylenia samolotu, a tym samym pośrednio prędkość) są obsługiwane przez drążek sterowy. Szybowce mają zwykle pojedyncze koło podchodzące pod przednią część kadłuba. Najbardziej popularnymi metodami wodowania są Aero tow z lekkim samolotem lub z wciągarki na ziemi. W typowym holowaniu lotniczym samolot leci z prędkością około 60 mil na godzinę (100 km / h), aż do osiągnięcia wysokości około 2000 stóp (610 metrów) (patrz zdjęcie). Podczas holowania pilot szybowca trzyma się bezpośrednio za i nieco nad holownikiem, aby uniknąć turbulencji wywołanych przez śmigło. Po osiągnięciu planowanej wysokości, lub wcześniej w przypadku napotkania dobrego podnoszenia, pilot zwalnia Hak holowniczy, pociągając za pokrętło w kokpicie.

podstawową metodą szybowania, zwaną termiką, jest znajdowanie i używanie wznoszących się prądów ciepłego powietrza, takich jak te nad oświetlonym słońcem polem dojrzałego ziarna, do podnoszenia szybowca. Termika może rosnąć bardzo szybko, co pozwala szybowcowi, jeśli jest sprawnie pilotowany,osiągnąć znaczny wzrost wysokości. Nachylenie do góry występuje, gdy poruszające się powietrze jest wymuszone przez grzbiet. Podążając za grzbietem, szybowiec może szybować na duże odległości. W fali szybowcowej szybowiec lata wzdłuż pionowych fal wiatru, które formują się po stronie gór (strona chroniona przed silniejszymi wiatrami). Jazda na takich falach pozwala na szybkie uzyskanie ekstremalnych wysokości. Aby ułatwić wszystkie takie manewry, a także nawigację, Szybowce mogą być wyposażone w znane instrumenty lotnicze, takie jak Wysokościomierz, wskaźnik prędkości powietrznej, wskaźnik turn-and-bank, kompas i sprzęt GPS (Global Positioning System). Najważniejszym przyrządem jest wariometr, który pokazuje, kiedy szybowiec porusza się w górę lub w dół, nawet gdy ruch jest zbyt mały, aby być zauważonym przez pilota.

krajowe i międzynarodowe rekordy szybowcowe obejmują Kategorie na odległość prostą, out-and-return (kurs, w którym pilot rozpoczyna się w wyznaczonym miejscu, pokonuje dystans, a następnie wraca do wyznaczonego miejsca) i odległość trójkąta (kurs, który rozpoczyna się w wyznaczonym miejscu, po którym są dwa miejsca zawracania przed powrotem), prędkość na trasach trójkątnych, przyrost wysokości i Wysokość bezwzględna. Zawody o mistrzostwo świata rozpoczęły się w 1937 roku, a od 1950 roku odbywają się co drugi rok. Konkurs trwa około dwóch tygodni, a zadania zwykle składają się z wyścigów na trasach out-and-return lub triangular. O zwycięstwie decyduje suma punktów. Oprócz konkurencji, wielu pilotów szybuje wyłącznie dla rekreacji.