optische opslag
optische opslag, elektronisch opslagmedium dat gebruik maakt van laserstralen met een laag vermogen om digitale (binaire) gegevens op te nemen en op te halen. In optische-opslagtechnologie codeert een laserstraal digitale gegevens op een optische, of laser, schijf in de vorm van kleine kuilen die in een spiraalspoor op het oppervlak van de schijf worden geplaatst. Een laserscanner met laag vermogen wordt gebruikt om deze putten te “lezen”, waarbij variaties in de intensiteit van het gereflecteerde licht van de putten worden omgezet in elektrische signalen. Deze technologie wordt gebruikt in de compact disc, die geluid opneemt; in de CD-ROM (compact disc read-only memory), die zowel tekst en afbeeldingen als geluid kan opslaan; in WORM (write-once read-many), een type schijf dat op één keer kan worden geschreven en een aantal keren kan worden gelezen; en in nieuwere schijven die volledig herschrijfbaar zijn.
optische opslag biedt een grotere geheugencapaciteit dan magnetische opslag omdat laserstralen veel nauwkeuriger kunnen worden bestuurd en gefocust dan kleine magnetische koppen, waardoor de condensatie van gegevens in een veel kleinere ruimte mogelijk is. Een hele set encyclopedieën kan bijvoorbeeld worden opgeslagen op een standaard 12 centimeter (4,72-inch) optische schijf. Naast een hogere capaciteit levert optische opslagtechnologie ook meer authentieke duplicatie van geluiden en beelden. Optische schijven zijn ook goedkoop te maken: de plastic schijven zijn gewoon mallen geperst uit een master, zoals fonograaf records zijn. De gegevens op hen kunnen niet worden vernietigd door stroomuitval of magnetische storingen, de schijven zelf zijn relatief ongevoelig voor fysieke schade, en in tegenstelling tot magnetische schijven en tapes, hoeven ze niet te worden bewaard in goed afgesloten containers om ze te beschermen tegen verontreinigingen. Optische scanapparatuur is even duurzaam omdat het relatief weinig bewegende delen heeft.
vroege optische schijven waren niet uitwisbaar-dat wil zeggen dat gegevens die op hun oppervlakken gecodeerd waren, konden worden gelezen, maar niet gewist of herschreven. Dit probleem werd opgelost in de jaren 1990 met de ontwikkeling van WORM en van beschrijfbare/herschrijfbare schijven. Het belangrijkste resterende nadeel van optische apparatuur is een trager tempo van het ophalen van informatie in vergelijking met conventionele magnetische opslagmedia. Ondanks zijn traagheid, zijn superieure capaciteit en opnamekarakteristieken maken optische opslag bij uitstek geschikt voor geheugenintensieve toepassingen, vooral die met stilstaande of geanimeerde afbeeldingen, geluid en grote hoeveelheden tekst. Multimedia encyclopedieën, videospelletjes, trainingsprogramma ’s en directory’ s worden vaak opgeslagen op optische media.
Leave a Reply