Kampania stu kwiatów (baihua yundong) była chińską program partii komunistycznej (KPCh), który zachęcał chińskich intelektualistów do zgłaszania różnych pomysłów, opinii i sugestii – nawet krytyki partii i jej polityki. Została zapoczątkowana przez Mao Zedonga w maju 1956 roku frazą „niech zakwitnie sto kwiatów, niech sto szkół myśli walczy”.

sporne znaczenia

cel i znaczenie kampanii sto kwiatów były intensywnie dyskutowane przez historyków i naukowców. Wielu interpretowało ją jako „pekińską wiosnę”, okres liberalizacji i ideologicznego rozluźnienia popieranego przez samego Mao.

jednak w ciągu roku Mao Zedong porzucił nowo odkrytą tolerancję dla odmiennych poglądów i opinii. Ci, którzy wyrazili krytykę KPCh i jej rządu, sami byli wymierzani, zwłaszcza podczas kampanii anty prawicowej (1957).

dzisiaj historycy pozostają podzieleni, czy kampania stu kwiatów była błędem oceny, czy celowym podstępem, aby nakłonić dysydentów do wyjścia na zewnątrz. Sam Mao twierdził, że był to ten ostatni, sugerując, że „zwabił węże z ich jaskiń”.

początki

nasiona kampanii stu kwiatów zostały ułożone przez premiera Chin, Zhou Enlai. Racjonalna postać bardziej tolerancyjna na krytykę i sprzeciw niż Mao, Zhou uważał, że chińscy artyści i intelektualiści zostali niesprawiedliwie uciszeni przez rewolucję.

w styczniu 1956 roku Zhou powiedział Komitetowi centralnemu KPCh, że intelektualiści mają wiele do zaoferowania narodowi, jeśli zostaną zachęceni i dadzą im trochę wolności. Był wspierany przez kilku innych przywódców KPCh, w tym Ministra Kultury Zhou Yanga i Liu Shaoqi.

to Liu Shaoqi po raz pierwszy użył klasycznej frazy, sugerując w marcu 1956, że Chiny powinny „pozwolić kwitnąć stu kwiatom, aby rozwinąć coś nowego ze starego”. Na tym etapie ruch był jednak tylko wewnętrzną debatą wśród przywódców KPCh.

poparcie Mao

to zaczęło się zmieniać w kwietniu 1956, kiedy debata przyciągnęła zainteresowanie Mao. Z czasem Prezes poparł pomysł stu kwiatów.

wątpliwe jest, aby Mao przywiązywał jakąkolwiek wagę do wkładu lub krytyki intelektualistów, których uważał za Relikty starego porządku. Jego prawdziwe motywy są jednak niepewne i nadal są przedmiotem dyskusji historyków.

niektórzy twierdzą, że Mao był gotów tolerować okres liberalizacji i wolnej myśli, aby promować socjalizm, przedstawić go jako rozsądną ideologię, która słucha ludzi, nawet tych, którzy się nie zgadzają.

niektórzy uważają, że jego poparcie dla The Hundred Flowers było posunięciem defensywnym. Spanikowany wydarzeniami na Węgrzech i w Związku Radzieckim, Mao chciał zminimalizować szansę na demokratyczną kontrrewolucję w Chinach.

niektórzy interpretują również sto kwiatów jako dowód samozadowolenia Mao po zakończeniu wojny koreańskiej, postępu pierwszego planu pięcioletniego (1953-57) i względnego dobrobytu w połowie lat 50.

Wyjaśnienie Mao, zaproponowane w 1957 roku, było takie, że wspierał kampanię jako podstęp, aby wyciągnąć „prawicowców” i kontrrewolucjonistów na otwartą przestrzeń.

„niech zakwitnie sto kwiatów”

niezależnie od jego powodów, Mao przejął kontrolę nad kampanią i przedstawił ją publicznie. 2 maja 1956 nadał jej klasyczne hasło: „niech zakwitnie sto kwiatów, niech sto szkół myśli”.

kampania została publicznie rozpoczęta 27 lutego 1957 roku, w głośnym przemówieniu na temat „prawidłowego postępowania ze sprzecznościami wśród ludzi”. W tym przemówieniu Mao chwalił jedność Chin i osiągnięcia narodu.

Mao przyjął również krytykę polityki i ideologii KPCh. „Czy marksizm można krytykować?”Mao zapytał. „Oczywiście, że tak. Marksizm jest prawdą naukową i nie obawia się krytyki. Gdyby tak było i gdyby można było obalić krytykę, byłoby bezwartościowe”.

przez większą część następnych trzech miesięcy Mao ciężko pracował, aby te odmienne kwiaty zakwitły. Zapewnił pisarzy, że nie zostaną ukarani ani zmarginalizowani za mówienie o swoim umyśle. Ruch stu kwiatów zmieni naród, Mao obiecał, „tak delikatnie jak wiatr lub delikatny deszcz”.

krytyka w

pomimo zapewnień Mao, pierwsze miesiące kampanii sto kwiatów przyniosły jedynie delikatną falę publicznej krytyki i komentarzy, w większości na drobne tematy. Mało było znaczącej krytyki Mao, rządu czy KPCh.

to zaczęło się zmieniać późną wiosną 1957 po tym, jak Mao zażądał od swoich ludzi sugestii i krytyki. Czołowi naukowcy podjęli odważny krok, mówiąc krytycznie o polityce rządu. To odkorkowało dżina i uwolniło strumień publicznych komentarzy.

miliony listów zaczęły napływać do biur rządowych, wypowiadając krytykę wszystkiego, od spóźnienia transportu publicznego po osobiste postępowanie Mao. Podobnie jak w czwartym ruchu majowym z 1919 r., niektóre z najsilniejszych krytyki pochodziły ze strony chińskich studentów Uniwersytetu w Pekinie.

według jednego z pisarzy, ci studenci „protestowali przeciwko kontroli KPCh nad intelektualistami, surowości poprzednich masowych kampanii, takich jak ta przeciwko kontrrewolucjonistom, niewolniczemu naśladowaniu sowieckich modeli, niskiemu standardowi życia w Chinach, proskrypcji zagranicznej literatury, korupcji ekonomicznej wśród kadry partyjnej, temu, że członkowie partii cieszyli się wieloma przywilejami, które czyniły ich rasą odrębną”.

reakcja KPCh

propaganda KPCh sugerowała, że sto kwiatów stworzyło napływ łagodnej i umiarkowanej krytyki. W rzeczywistości rząd był oblężony przez krytyków i pisarzy.

podczas gdy niektórzy akceptowali krytykę za wartość nominalną, Sam Mao odrzucił większość z nich jako egoistyczną, śmieszną lub nieistotną. Redakcja z czerwca 1957 r. narysowała linię w ramach kampanii stu kwiatów, podczas gdy wcześniejsza wypowiedź Mao na temat „poprawnego obchodzenia się ze sprzecznościami” została ponownie opublikowana – po tym, jak została zredagowana, aby zasugerować, że nie wszystkie sprzeczności mogą być tolerowane.

sto kwiatów ustąpiło miejsca nowej czystce zwanej ruchem anty prawicowym, zainicjowanej latem 1957 roku. Od 300 000 do 550 000 osób zostało zidentyfikowanych jako prawicowcy, w większości intelektualiści, naukowcy, pisarze i artyści. Większość z nich została publicznie zdyskredytowana i utraciła pracę, a mniejsza część została zmuszona do obozów pracy w celu „reedukacji”.

podobnie jak w przypadku wcześniejszego tłumienia kontrrewolucjonistów i kampanii Antyrewolucyjnych, tysiące osób również popełniło samobójstwo. To, co zaczęło się na początku 1956 r.jako obietnica liberalizacji i tolerancji, zakończyło się pod koniec 1957 r. prześladowaniami, przymusem i brutalnością.

:
„minął rok, zanim intelektualiści nabrali odwagi, aby odpowiedzieć na wezwanie, najpierw mocno wyrażając krytykę wzorców narzuconych w edukacji, a następnie szerszą krytykę ogólnego systemu społeczno-politycznego. Jeśli chodzi o system edukacji, pojawiły się gorzkie skargi na mechaniczne kopiowanie ze Związku Radzieckiego, wąskość programów nauczania, zaniedbanie i represje nauk społecznych oraz fakt, że marksizm-Lenin został podtrzymany jako doktryna ortodoksyjna, którą należy przyjąć bez wątpienia… szersza krytyka społeczna koncentrowała się na autorytarnej roli partii we wszystkich procesach decyzyjnych, rosnącej przepaści między zawodowcami partyjnymi i bezpartyjnymi oraz różnych nadużyciach przywilejów nowej elity politycznej”.
Jung Chang

1. Kampania stu kwiatów była okresem w 1957 roku, kiedy Mao i KPCh zachęcały chińskich obywateli, szczególnie pisarzy i intelektualistów, do wyrażania opinii i krytyki partii i rządu.

2. Ruch ten rozpoczął się od Zhou Enlai, który miał nadzieję, że zachęcenie Chińskich intelektualistów przyniesie korzyści rządowi. Został szybko przejęty przez Mao, z powodów niejasnych i dyskutowanych przez historyków.

3. Mao położył podwaliny pod kampanię stu kwiatów w połowie 1956 roku, z przemówieniami, które twierdziły, że sprzeczności są nieszkodliwe, a marksizm może być przedmiotem krytyki. Formalnie brał udział w kampanii na początku 1957 roku.

4. Zajęło to miesiące, aby ludzie złożyli szczerą krytykę, jednak kiedy przyszli wiosną 1957 roku, te krytyki były zarówno obszerne, jak i pochlebne ze strony partii, rządu i samego Mao Zedonga.

5. Mao odpowiedział, wzywając do wstrzymania kampanii „sto kwiatów” (czerwiec 1957 r.), rewizji i ponownej publikacji jego wcześniejszych wystąpień oraz zarządzając antyprawniczą kampanię mającą na celu stłumienie tych, którzy krytykowali jego i rząd.

Lu Dingyi o ruchu stu kwiatów (1956)
listy ruchu stu kwiatów (1956-57)

informacja o cytowaniu
Tytuł: „Kampania stu kwiatów”
autorzy: Glenn Kucha, Jennifer Llewellyn
wydawca: Alpha History
URL: https://alphahistory.com/chineserevolution/hundred-flowers-campaign/
Data publikacji: 30 sierpnia 2019
data dostępu: 24 marca 2021
Prawa autorskie: Zawartość tej strony nie może być ponownie publikowana bez naszej wyraźnej zgody. Aby uzyskać więcej informacji na temat użytkowania, zapoznaj się z naszymi Warunkami Użytkowania.