Federalna ustawa o kampanii wyborczej z 1971 r. (FECA) regulowała finansowanie federalnych kampanii wyborczych, w tym pieniądze zebrane i wydane przez kandydatów ubiegających się o te urzędy i przez partie polityczne. Szeroko zakrojone zmiany w ustawie w wyniku afery Watergate doprowadziły do kilku wyzwań związanych z pierwszą poprawką. Na tym zdjęciu były prokurator specjalny Archibald Cox, opuścił, jego żona i senatorowie Scott i Kennedy weszli do Sądu Najwyższego w 1975 roku, aby wysłuchać argumentów na temat FECA. (Zdjęcie AP, wykorzystane za zgodą Associated Press)

Federalna ustawa o kampanii wyborczej z 1971 r. (FECA) regulowała finansowanie federalnych kampanii wyborczych (prezydenta, Senatu i Izby), w tym pieniądze zebrane i wydane przez kandydatów ubiegających się o te urzędy i przez partie polityczne.

Kongres próbował już uregulować różne aspekty finansowania kampanii przed FECA

FECA była poprzedzona przepisami regulującymi różne aspekty finansowania kampanii wyborczych federalnych:

• ustawa Tillmana z 1907 zakazała składek korporacyjnych w wyborach federalnych.
• Ustawa o reklamie z 1910 r., zmieniona w 1911 r., wymagała ujawnienia przez komitety wyborcze i ograniczała wydatki na kampanię, ale limity zostały obalone w Newberry V. United States (1921).
• Federalna ustawa o praktykach korupcyjnych z 1925 r. nałożyła dodatkowe wymogi dotyczące ujawniania informacji.
• poprawki uchwalone w 1940 r. do ustawy z 1939 r. ograniczały składki dla kandydatów i krajowych komitetów partyjnych oraz nakładały limity wydatków na komitety partyjne.
• i w 1947 roku ustawa Taft-Hartley zakazała składek na związki zawodowe i rzekomo ograniczała wydatki korporacyjne i pracownicze na wybory federalne. Limity wydatków były jednak w dużej mierze nieskuteczne, ponieważ dotyczyły tylko wydatków komitetu partyjnego i można je było łatwo uniknąć. Wymogi dotyczące ujawniania informacji były często ignorowane w przypadku braku jakiegokolwiek znaczącego mechanizmu egzekwowania.

FECA została szeroko zmieniona po skandalu Watergate

w 1971 roku Kongres uchwalił FECA, która ograniczyła ilość kandydatów do własnych kampanii, ograniczyła kwotę, którą kampania Federalna może wydać na płatną reklamę i rozszerzyła wymagania dotyczące ujawniania informacji. Nowe prawo weszło w życie w wyborach prezydenckich w 1972 roku, ale zostało przyćmione przez skandal Watergate, który doprowadził do pierwszej i jedynej rezygnacji prezydenta USA Richarda M. Nixona w 1974 roku. Różne dochodzenia ujawniły liczne nadużycia w finansowaniu kampanii, w tym nielegalne składki od korporacji, wkłady pieniężne, Ukryte fundusze kontrolowane przez Komitet reelekcji Nixona i przysługi udzielone darczyńcom w zamian za duże składki.

w wyniku skandalu, w 1974 roku Kongres uchwalił obszerne poprawki do FECA. Poprawki te ograniczały się do $1,000 na wybory kwota osoba może przyczynić się do każdej kampanii Federalnej i wprowadzono limity na kwotę osoba może przyczynić się do partii politycznej lub komitetu politycznego i na kwotę komitet polityczny może przyczynić się do kandydata ($5,000 na wybory).

poprawki z 1974 r. nakładały również limit 1000 dolarów na wybory na wydatki niezależne przez osobę lub grupę ” w stosunku do wyraźnie zidentyfikowanego kandydata.”Ponadto, ograniczyli ilość kandydatów do Urzędu Federalnego może wydać na własne kampanie i ilość stron może wydać na poparcie kandydatów i na ich krajowych konwencji nominujących. Poprawki ustanowiły Federalną Komisję Wyborczą (FEC) jako niezależną agencję federalną do egzekwowania reżimu regulacyjnego, upoważniającą ją do ustanawiania przepisów oraz dochodzenia i nakładania kar cywilnych za naruszenia prawa.

FECA umożliwiła kandydatom otrzymywanie dotacji na finansowanie kampanii wyborczych

ustawa z 1974 r.ustanowiła również system dobrowolnego finansowania publicznego kampanii prezydenckich, w ramach którego kandydaci ubiegający się o nominację głównych partii mogli otrzymywać od rządu federalnego fundusze odpowiadające pierwszym 250 USD każdego wkładu od osoby, jeśli kandydaci zgodzili się ograniczyć swoje ogólne wydatki na ubieganie się o nominację.

w wyborach powszechnych kandydaci z głównych partii mogli otrzymać znaczną dotację na sfinansowanie całych kampanii wyborczych, jeśli zgodzili się nie zbierać ani nie wydawać żadnych prywatnych składek, ale wydać tylko kwotę dotacji. Ponadto prawo wzmocniło publiczne ujawnianie wydatków kampanii, wymagając od wszystkich komitetów politycznych-nie tylko kampanii lub organizacji partyjnych-rejestrowania i składania regularnych raportów w FEC wyszczególniających składki i wydatki każdego Komitetu.

FECA stanęła przed Sądem Pierwszej Poprawki

natychmiast zakwestionowano konstytucyjność poprawek z 1974 roku.

w Buckley V.Valeo (1976) Sąd Najwyższy podtrzymał limity składek, zasady sprawozdawczości i ujawniania informacji oraz system dobrowolnego publicznego finansowania kampanii prezydenckich, ale obniżył limity niezależnych wydatków, limity wydatków kampanii i limity tego, co kandydaci mogą wnieść do własnych kampanii.

tak skutecznie przepisana przez tę decyzję, FECA służyła jako ramy regulacji finansowania wyborów federalnych bez większych zmian do czasu uchwalenia ustawy o reformie kampanii w 2002 roku.

Joe Sandler jest członkiem firmy Sandler Reiff Lamb Rosenstein & Birkenstock, P. C., w Waszyngtonie

Wyślij opinię na temat tego artykułu