szkielet

lisy są na ogół mniejsze niż inni członkowie rodzina Canidae, takie jak wilki, szakale i psy domowe. Cechy lisopodobne zazwyczaj obejmują ostry (wąski, spiczasty) pysk („twarz Lisa”) i krzaczasty ogon. Inne cechy fizyczne różnią się w zależności od ich siedliska. Na przykład Lis Pustynny ma duże uszy i krótkie futro, podczas gdy lis polarny ma małe uszy i grube, izolujące futro. Innym przykładem jest lis czerwony, który ma typową kasztanową skórkę zakończoną Zwykle białym oznakowaniem. Lisy mają zazwyczaj krótkie nogi w stosunku do innych członków rodziny Canidae i wyprostowane, spiczaste uszy.

Większość lisów żyje od dwóch do trzech lat, ale w niewoli może przetrwać nawet dziesięć lat, a nawet dłużej.

w przeciwieństwie do wielu psów, lisy zwykle nie są zwierzętami stadnymi. Zazwyczaj są samotnymi, oportunistycznymi żywicielami, polującymi na żywą zdobycz (zwłaszcza gryzonie). Używając techniki rzucania praktykowanej od najmłodszych lat, zwykle są w stanie szybko zabić swoją ofiarę. Lisy zbierają również szeroką gamę innych pokarmów, od koników polnych po owoce i jagody. U większości lisów para męska i żeńska pracują razem, aby polować i wychowywać młode.

lisy są zwykle bardzo ostrożne wobec ludzi i zazwyczaj nie są trzymane jako zwierzęta domowe (z wyjątkiem fenkuła). Jednak srebrny lis został udomowiony w Rosji po 45-letnim programie selektywnej hodowli. Ta selektywna hodowla spowodowała również pojawienie się cech fizycznych, które często występują u kotów domowych, psów i innych zwierząt: zmiany pigmentacji, wiotkie uszy i kręcone ogony (Trut 1999).

Klasyfikacja

Lisy należą do następujących rodzajów:

• Alopex (Lis polarny, czasami zaliczany do „prawdziwych” lisów z rodzaju Vulpes)
• Cerdocyon (Lis Krabożerny)
• Chrysocyon (Wilk grzywiasty po angielsku, „big fox” po Guarani i „reddish fox” po hiszpańsku)
• Dusicyon (Lis falklandzki)
• Lycalopex (Lis chrzęstny)
• Otocyon (Bat-Lis uszaty)
• Pseudalopex (cztery gatunki Południowoamerykańskie, w tym culpeo)
• urocyon (lis szary, Lis Wyspowy i lis Cozumel)
• Vulpes (dziesięć gatunków „prawdziwych” lisów, w tym Lis czerwony, vulpes vulpes)

wokalizacja

Lisy nie łączą się w chórkach jak wilki czy kojoty. Rodziny lisów mają jednak kontakt z szeroką gamą różnych dźwięków. Wokalizacje te składają się na siebie i obejmują pięć oktaw; każdy lis ma swój charakterystyczny, indywidualny głos. Odgłosy Lisa można podzielić, z kilkoma wyjątkami, na dwie różne grupy: Dźwięki kontaktu i dźwięki interakcji. Pierwszy jest używany przez lisy komunikujące się na duże odległości, drugi w zwarciu.

„Wow-wow-wow” najbardziej znanym szumem vulpine ’ a jest rodzaj szczekania, który obejmuje od trzech do pięciu sylab. „Rozmowy” złożone z tych odgłosów często występują między szeroko rozstawionymi lisami. Wraz ze zmniejszaniem się odległości dźwięk staje się cichszy. Szczeniak witany jest najcichszą wersją tego dźwięku. Alarm ten monosylabowy dźwięk wydaje dorosły, aby ostrzec ludzi przed niebezpieczeństwem. Z daleka brzmi jak ostra kora, ale z bliższej odległości przypomina stłumiony kaszel, jak grzechotka piłki nożnej lub kij wzdłuż płotu. Gekkering jest to jąkający się, gardłowy hałas podczas agresywnych spotkań. Najczęściej słyszy się go w sezonie zalotnym, lub gdy w grę wchodzą zestawy. Zawodzenie Lisicy jest to długi, wyciągnięty, monosylabowy i dość przerażający zawod najczęściej wykonywany w sezonie lęgowym; powszechnie uważa się, że jest on wytwarzany przez lisicę w upale przywoływającą psy-lisy. Wbrew powszechnemu przekonaniu, jest on również wytwarzany przez mężczyzn, najwyraźniej służąc także innym celom. Ten hałas nie pasuje ani do kontaktu, ani do grupy interakcji.

Ochrona

szczególnie cienki Lis Miejski w High Park w Toronto.

lisy są łatwo spotykane w miastach i obszarach uprawnych i (w zależności od gatunku) wydają się dość dobrze przystosowywać do obecności człowieka.

lisy Rude zostały introdukowane do Australii i niektórych innych krajów do polowań. Jako takie, czasami stają się gatunkami inwazyjnymi. W Australii nie ma mięsożerców podobnych do LISA Rudego i wprowadzono lisy żerujące na rodzimej faunie, niektóre do punktu wymarcia. Podobne wprowadzenie miało miejsce w latach 1600-1700 w Ameryce, gdzie czerwoni europejscy (Vulpes vulpes) zostali sprowadzeni do kolonii na polowanie na lisy, gdzie zdziesiątkowali populację LISA czerwonego amerykańskiego (Vulpes veloxi) poprzez bardziej agresywne polowania i hodowlę. Krzyżując się z czerwonymi Amerykanami, cechy Czerwieni Europejskiej ostatecznie przeniknęły do puli genów, pozostawiając lisy europejskie i Amerykańskie praktycznie identyczne.

pawprint LISA.

inne gatunki lisów nie przystosowują się tak dobrze, jak lisy Rude europejskie i są zagrożone w swoich rodzimych środowiskach. Kluczowe wśród nich są krabożerne lisy i afrykańskie nietoperze uszate lisy. Inne lisy, takie jak fenek, nie są zagrożone, ale będą, jeśli ludzie wkroczą dalej w ich siedlisko.

lisy mogą być pomocne w celach rolniczych. Zostały one z powodzeniem wykorzystane do zwalczania szkodników w gospodarstwach owocowych, gdzie pozostawiają owoce nienaruszone (McCandless 1997).

historycy uważają, że Lisy zostały sprowadzone do środowisk nierodzimych na długo przed erą kolonialną. Pierwszym przykładem wprowadzenia LISA do nowego siedliska przez ludzi wydaje się być neolityczny Cypr. Kamienne rzeźby przedstawiające lisy zostały znalezione we wczesnej osadzie Göbekli Tepe we wschodniej Turcji.

• McCandless, L. 1997. Lisy są korzystne na farmach owoców. New York State Agricultural Experiment Station. 30.09.2007. 00: 00
• Trut, L. N. 1999. Early canid domestication: the fox farm experiment. Amerykański Naukowiec 87(2). 30.09.2007. 00: 00
• Wilson, D. E., and D. M. Reeder, eds. 1993. Mammal Species of the World: a Taxonomic and Geographic Reference, 2nd ed. Washington, DC: Smithsonian Institution Press. ISBN 1560982179.

wszystkie linki

• Lisi Las, informacje o Lisach rudych.