serial historyczny reżysera Stevena Soderbergha, The Knick, wprowadza widzów do sali operacyjnej szpitala w Nowym Jorku w roku 1900. W zeszłorocznej premierze serii na stole leżała znieczulona ciężarna kobieta, u której zdiagnozowano łożysko previa, stan, w którym łożysko pokrywa otwarcie szyjki macicy. Na przełomie XX i XX wieku previa była poważnym problemem, ponieważ kobiety z tym schorzeniem często wykrwawiały się podczas porodu. Szef chirurgii Knickerbockera, dr J. M. Christiansen, eksperymentował ze środkiem zapobiegawczym, a to było jego dwunaste pchnięcie. Zwrócił się do ponad trzech tuzinów widzów wypełniających drewniane ławki, które otaczają scenę chirurgiczną, wygłosił porywające przemówienie i zobowiązał się zakończyć w „100 sekund.”Czas, jak uważał, był ważniejszy niż technika.

gdy tylko pokroi jej podbrzusze i krew zacznie tryskać, jego publiczność—zarówno ta w pokoju, jak i my w domu—uświadamia sobie, że sukces wciąż umyka chirurgowi. Scena jest okropna do oglądania, A jednak tak jest. Publikujemy i przypinamy makabryczne zdjęcia z cyfrowych kolekcji historycznych obrazów medycznych; przyglądamy się eksponatom patologicznych woskownic; oglądamy telewizyjną operację mózgu na żywo; i czytamy książki, takie jak The Sick Rose: Disease and the Art of Medical Illustration (2014) Richarda Barnetta oraz jego ostatnie, kluczowe interwencje: Ilustrowany Traktat o zasadach & praktyki chirurgii XIX wieku (2015). Można by wywnioskować, że mamy chwilę z chorobliwym.

ale ten rodzaj podglądania nie jest niczym nowym, a Teatr chirurgiczny jest jednym z bardziej jaskrawych przykładów. Narodził się z anatomicznych amfiteatrów renesansu, gdzie kilka razy w roku odbywały się publiczne rozdziały, aby odsłonić „tajemnice natury objawione przez Boga.”Za cenę przyjęcia można było obserwować, jak lekarze przeprowadzają autopsję ciała skazańca. Jako Julie V. Hansen opisuje: „w teatrze anatomicznym, który był oświetlany przez pachnące świece, aby powiększyć słabe światło dobierane z okien i czasami przedstawiał muzykę graną przez flecistę…przybrali świąteczną i teatralną atmosferę.”Użycie słów teatr i Teatr jest całkowicie właściwe; rozdziały były formą rozrywki.

podobieństwo między makabrycznym Teatrem anatomicznym a rozwijającym się teatrem chirurgicznym początku XIX wieku jest takie, że, jak pisze Barnett w kluczowych interwencjach, nawet renesansowy anatom Hieronymus Fabricius (1537-1619), znany jako ojciec embriologii, nie czułby się nie na miejscu w „nowoczesnej” przestrzeni. „W latach 40. Fabricius rozpoznałby wiele z tego, co działo się w tych hałaśliwych, brudnych, zatłoczonych pomieszczeniach zwanych salami operacyjnymi.”

pomieszczenia chirurgiczne były rzeczywiście hałaśliwe, brudne i zatłoczone przez większą część XIX wieku. Rakieta może być w dużej mierze przypisane do krzyku i płaczu pacjentów. Aż do powszechnego stosowania znieczulenia w drugiej połowie wieku, wszystkie procedury, w tym amputacje, miały miejsce, gdy pacjent był szeroko przytomny, być może lekko złagodzony przez jakiś zły alkohol. Podtlenek azotu (gaz rozweselający) został uznany za skuteczny środek przeciwbólowy na początku wieku, ale nie był powszechnie stosowany do pokonywania chorych. Eter był kolejną substancją o uznanym potencjale znieczulającym, ale dopiero w 1846 roku przedsiębiorczy Dentysta przekonał Dr. Johna Collinsa Warrena do próby chirurgicznej. Po tym sukcesie pacjenci zaczęli wymagać środków paliatywnych, a większość lekarzy znalazła się w stanie podjąć więcej operacji i z lepszą zręcznością.

chociaż znieczulenie zapewniało cichszą salę operacyjną, nie obniżyło znacząco częstości infekcji pooperacyjnych. Jak opisuje Barnett w kluczowych interwencjach, sama sala chirurgiczna-nie wspominając o gołych rękach lekarzy i ubraniach ulicznych-roiło się od szkodliwych bakterii i mikroorganizmów. Louis Pasteur opublikował swoje wyniki badań laboratoryjnych na temat teorii zarodków w latach 60. i 70., ale akceptacja wśród lekarzy była powolna. Niektórzy, jak Joseph Lister (1827-1912), dokonali pierwszego kroku w antyseptyce, stosując kwas karbolowy bezpośrednio na rany. William Stewart Halsted (1852-1922), nawiasem mówiąc człowiek, na którym gwiazda Knick ’ a, John Thackery, jest luźno oparty, wniósł swój wkład w higienę chirurgiczną poprzez wymyślanie gumowych rękawic. Był to jednak tylko szczęśliwy przypadek; rękawice zostały zaprojektowane tak, aby zminimalizować wpływ ostrych środków antyseptycznych na ręce pielęgniarek.

zarówno przed, jak i przez kilka dekad po pojawieniu się teorii zarazków, sale operacyjne były zatłoczonymi miejscami, w których, jak pisze Barnett, „tłum widzów był świadkiem dramatycznych triumfów i tragedii.”W 1887 roku Dr Lawson Tait przypomniał sobie czas 25 lat wcześniej, kiedy” każde miejsce nawet w górnej galerii było zajęte. Było tam prawdopodobnie siedem lub osiemset widzów, gdyż Syme miał operować tętniaka pośladkowego…. Starsi i bardziej doświadczeni widzowie poszli głównie z ciekawości i być może po to, aby móc powiedzieć, że widzieli Wielkiego chirurga, który dokonał tego wielkiego czynu.”

niektórzy chirurdzy byli rzeczywiście remis, i wydawało się, że rozkoszują się pokazowym aspektem swojej pracy. Szkocki chirurg Robert Liston (1794-1847)” operował nożem między zębami”, pisze Barnett. Pracując głównie bez znieczulenia, Liston był celebrowany za szybkie i brudne amputacje. Tait nie był pod wrażeniem, pisząc Liston, ” zdobył reputację i pozostawia wspomnienia bardziej podobne do aktora niż człowieka nauki, jakim naprawdę był.”

język używany do opisywania teatrów chirurgicznych poparł tę ideę, że operacja jest spektaklem, a dramat, gore, nagość i śmierć są tylko częścią aktu. Na przykład, Teatr operacyjny Jefferson Medical College w Filadelfii był powszechnie znany jako” Pit”, jak w obszarze, gdzie muzycy Orkiestry występują. Inne sale operacyjne porównywano do cyrków i pokazów magicznych. Cristin O 'Keefe Aptowicz w swojej książce” cuda doktora Müttera ” (2014) podaje, że charyzmatyczny Filadelfijski chirurg Thomas Dent Mütter (1811-1859) porównywany był do P. T. Barnuma. To miał być komplement. W 1900 roku Dr Frederick Treves opisał w ten sposób XIX-wiecznego chirurga: „wszedł na arenę sali operacyjnej, gdy matador wchodzi na ring. Wokół niego była rozdziawiona publiczność, a przed nim świadoma ofiara, drżąca, przerażona i sparaliżowana oczekiwaniem.”Oklaski, jakie chirurg otrzymał po wejściu do teatru, tylko podniosły spektakl, wraz z rzędami obserwatorów.

Ale kim byli ci wszyscy gapiowie? Byli to głównie profesorowie medycyny i studenci medycyny. Gdy zakład Medyczny odszedł od Galenowskich idei choroby jako nierównowagi humorów, w kierunku naukowego, opartego na anatomii podejścia, praktyka operacyjna zyskała na sile, a to wymagało konkretnej wiedzy i szkolenia. Członkowie rodziny również mogli wejść na salę operacyjną, pisze Gordon Hendricks, którego badania nad obrazem kliniki Grossa Thomasa Eakinsa wskazują, że najbliżsi krewni nie tylko zostali przyjęci do wewnętrznego sanktuarium, ale także wymagani przez prawo w sprawach charytatywnych; na obrazie z 1875 roku kobieta uważana za matkę pacjenta siedzi tuż za lekarzem, zasłaniając oczy. Podczas gdy na temat Eakinsa, jego rola na sali operacyjnej Jefferson Medical College obejmuje Syna chirurga i” Hughie”, woźnego szpitala, jako zainteresowanych przechodniów. Na Knicku nawet administratorzy szpitali od czasu do czasu siedzą w operacjach. w jednym pamiętnym odcinku uzbrojony gangster mógł oglądać chirurgów próbujących uratować nogę swojego poplecznika, podczas gdy groził im z trybun. (Seria Cinemax dąży do historycznej dokładności, a jej konsultant, dr Stanley Burns, powiedział w ostatnim wywiadzie, że scena była całkowicie prawdopodobna.)

warto zauważyć, że kiedy w 1889 roku Eakins stworzył kolejny obraz teatru operacyjnego, ten o nazwie Klinika Agnew, ponownie przedstawił przepełnioną komnatę uczestników spoglądających na pobożnych chirurgów. (Klinika Agnew została wystawiona na World ’ s Columbian Exposition w Chicago w 1893 roku, prawdopodobnie generując dodatkową publiczność dla surgical act-fairgoers.) The Burns Archive, zbiór ponad 1 milionów historycznych fotografii kuratorowanych przez Burnsa, zawiera oszałamiające zdjęcie Filadelfijskiego teatru operacyjnego w 1902 roku z tak wieloma rzędami widzów, że większość teatrów społecznych mogłaby się wstydzić. Burns powiedział, że wierzy, że atrakcją, zwłaszcza na przełomie wieków, była szansa na bycie świadkiem cudów medycznych. „Oczywiście, że miał aspekt widowiskowy, bo oglądałeś innowacje” – powiedział. „To był występ jak ktoś tańczący na scenie.”

do 1917 staroświeckie sale operacyjne stały się przestarzałe z kilku powodów. Jeden, powiedział Barnett w ostatnim wywiadzie, było właściwe stosowanie środków znieczulających. „Kiedy już nie masz pacjenta, który się wygaduje, nie jest to już tak wielkie widowisko.”Po drugie, gdy chirurdzy zaczęli zdawać sobie sprawę, że prędkość nie była zmienną, która powodowała katastrofalne wyniki—że w rzeczywistości wolniejsze, skrupulatne nacięcia okazały się bardziej skuteczne—z etapem chirurgicznym wiązało się mniej dramatyzmu. Brak tykającego zegara i ryk chirurga: „Czas mi!”zepsuł trochę podniecenia.

głównym wyjaśnieniem upadku przestarzałego teatru operacyjnego była jednak akceptacja aseptyki. Pomysł, że widzowie, zwłaszcza koledzy lekarze bezpośrednio z badań pośmiertnych, mogą przenosić zarazki do przestrzeni chirurgicznej, nie został jednomyślnie przyjęty, nawet w epoce pozłacanej. Ci, którzy wierzyli w przenoszenie zarazków, posunęli się tak daleko, że opracowali specjalne stoły operacyjne w kształcie, aby zapobiec „tłoczeniu się widzów przez ramię operatora.”Inni naśladowali teatry widziane w Europie, instalując szklany ekran hermetyczny w swojej nieprzepuszczalności … między widzami a operatorem i jego asystentami.”Dr W. J. Smyly zmodernizował swój teatr z ekranem w 1897 w celu złagodzenia kurzu, przeciągów i „zarazków unoszących się w powietrzu” jako środek zapobiegawczy. „Nie chcę przywiązywać zbyt dużej wagi do czystości atmosfery, ale nie mogę uznać jej za zupełnie nieistotną, a eksperymenty dowiodły, że tak nie jest.”

„to, co naprawdę wyrzuca z istnienia, to teoria zarazków”, powiedział Barnett, ” i świadomość, że te duże, zatłoczone teatry są niezwykle niehigieniczne.”Kiedy lekarze i chirurdzy w końcu zaakceptowali fakt, że więcej ciał w pomieszczeniu oznacza większą możliwość infekcji dla pacjenta, ściślejsza Kontrola została wywierana na przestrzeń operacyjną. Kontrolki te obejmowały lepsze oświetlenie, stalowe lub szklane stoły robocze, łatwe do czyszczenia podłogi z płytek i bardzo mało miejsca dla osób postronnych. Przypadkowo wiele szpitali było poddawanych renowacji i przebudowom na przełomie wieków(wśród nich Knickerbocker, w drugim sezonie Knickerbocker, teraz). „Operacja rise oznaczała poważną zmianę w architekturze szpitalnej”, pisze Annmarie Adams w „modernizmie i medycynie”, powodując ” przekształcenie staroświeckiego teatru operacyjnego w pakiet operacyjny.”A nowoczesna, odosobniona, naukowa sala operacyjna była, pisze Thomas Schlich,” zdecydowanie nie przestrzenią publiczną.”

wiek chirurga się skończył—ale to nie znaczy, że nasze pragnienie obcowania z makabrą zanikło. „Do dziś ludzie są zafascynowani tymi procedurami”, powiedział Burns, który podał jako przykład fakt, że niektóre szpitale oferują monitory wideo do oglądania trwającej operacji. Burns jest również zaangażowany w nowy dramat medyczny, Mercy Street, który jest osadzony w szpitalu polowym podczas Wojny Secesyjnej i będzie miał premierę na PBS w styczniu. Będziemy skuleni wokół naszych ekranów w oczekiwaniu.