Astronomia jest znana jako nauka ścisła, ale jej historia jest dziwną mieszanką mitologii przednaukowej, wczesnej ignorancji i zupełnego niezrozumienia. W rezultacie dzisiejsi astronomowie – i ogół społeczeństwa-używają wielu nielogicznych terminów, błędnych nazw i mylących etykiet dla obiektów ich badań.

chociaż już wiemy lepiej, większość z tych błędnych opisów prawdopodobnie zostanie.

oto 12 przykładów żargonu astronomicznego. Jeśli znasz jakieś inne, daj nam znać! Skontaktuj się przez [email protected].

aby uzyskać więcej informacji o astronomii, przeczytaj nasze 17 faktów o astronomii i kosmosie, 10 największych komet ostatnich czasów, 9 oszałamiających faktów o Wszechświecie i nasz przewodnik po najdziwniejszych gwiazdach we wszechświecie.

zastanawiałeś się kiedyś, skąd wzięła się nazwa Drogi Mlecznej? Astronomowie znaleźli spektroskopowy odcisk palca cząsteczek alkoholu w kosmosie, ale mleko? – zapomnij.

nawet słowo „galaktyka” pochodzi od greckich i łacińskich słów oznaczających mleko (podobnie jak „laktoza”).

Co więcej, związek pomiędzy słabym pasmem światła gwiazd i białym płynem ssaków można znaleźć w wielu językach w całej Europie: Milchstrasse po niemiecku, Voie lactée po francusku, Melkweg po holendersku, Melkevein po norwesku. Co się dzieje?

może to wina mitologii greckiej. Według starożytnych Greków, kiedy żona Zeusa, Hera, karmiła piersią Heraklesa (znanego przez Rzymian jako Herkules), Muskularne niemowlę ssało tak chciwie, że mleko matki rozlało się po aksamitno-czarnym niebie.

jednak biorąc pod uwagę fakt, że ta sama nazwa jest używana w tak wielu językach, jej pochodzenie może być znacznie starsze.

dzisiaj wiemy, że droga Mleczna jest tylko rzutowaniem naszej rodzimej galaktyki na niebo, widzianej z naszego punktu widzenia na skraju jednego z ramion spiralnych.

niecały wiek temu astronomowie odkryli, że inne „mgławice spiralne” to galaktyki same w sobie. Następnym razem, gdy przeczytasz o przestrzeni międzygalaktycznej lub o aktywnych jądrach galaktyk, pomyśl o małym Heraklesie.

Czy wiesz, że droga Mleczna ma zderzyć się w przyszłości ze swoim kosmicznym sąsiadem, galaktyką Andromedy? Dowiedz się więcej w naszym Przewodniku po kolizji Andromeda-Droga Mleczna.

tak, wygląda jak gwiazda spadająca z nieba. Na szczęście odległe słońca nie rozbijają się o naszą maleńką planetę.

smugi światła, które można zobaczyć w każdą pogodną noc, są spowodowane przez drobne ziarna i kamyki, które wchodzą do atmosfery ziemskiej z prędkością ponad 10 kilometrów na sekundę.

w rezultacie cząsteczki powietrza są podgrzewane i zaczynają świecić. Oficjalnie spadająca gwiazda jest znana jako meteor, podkreślając związek z atmosferą (pomyśl „meteorologia”).

Dowiedz się więcej o spadających gwiazdach i jak je zobaczyć z naszym Przewodnikiem dla początkujących po deszczach meteorów.

mądre dzieci często pytają: „jeśli w kosmosie nie ma tlenu, jak gwiazdy mogą się palić?”Rzeczywiście, proces chemiczny znany jako „spalanie” wymaga tlenu, o czym świadczą gaśnice świecowe.

mimo to wszystkie gwiazdy we wszechświecie wydzielają światło i ciepło, tak jak olbrzymi ogień. W latach trzydziestych XX wieku fizycy odkryli źródło energii gwiazd: jądra lekkich pierwiastków, takich jak wodór, łączą się w cięższe.

energia jest uwalniana jako produkt uboczny. Zbyt często jest to błędnie nazywane „spalaniem jądrowym” lub „spalaniem wodoru”.

ale mądre dzieciaki mają rację. Nukleosynteza (odnosząca się do produkcji nowych pierwiastków) jest znacznie lepszym terminem.

aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj nasz przewodnik dla początkujących do gwiazd.

w kosmosie nikt nie usłyszy twojego krzyku. Nawet wybuchowe pochodzenie wszechświata było cichym romansem, jeśli chodzi o słyszalny dźwięk.

nazwa „big bang” została ukuta w 1949 roku w radiu BBC jako obraźliwe określenie przez Freda Hoyle 'a, który nie wierzył w tę teorię. Zacięło się.

chociaż astronomowie wiedzą, że nie było prawdziwego „huku”, nikt nigdy nie wymyślił realnej alternatywy. Nawiasem mówiąc, we wczesnym Wszechświecie istniały „oscylacje akustyczne”, ale to już inna historia.

w 1895 roku niemiecki fizyk Wilhelm Röntgen odkrył niewidzialne, energiczne promieniowanie, które nazwał „promieniami rentgenowskimi” (jak w „nieznanym”).

Kiedy w 1912 roku jego austriacki kolega Victor Hess znalazł podobny czynnik jonizujący pochodzący z kosmosu, nazwa „promienie kosmiczne” wydawała się odpowiednia.

jednak pod koniec lat 20.stało się jasne, że nie jest to w ogóle promieniowanie elektromagnetyczne (jak promieniowanie rentgenowskie lub gamma), ale kosmiczny Śrut energetycznych cząstek, głównie elektronów i protonów, przyspieszanych w wstrząsach supernowych i innych wybuchowych zdarzeniach.

błędna Etykieta nigdy nie została zastąpiona. W rezultacie astrofizycy używają teraz nawet paradoksalnego terminu „cząstki promieniowania kosmicznego”.

olbrzymy są ogromne; krasnoludy są małe. Ale nie w astrofizyce. W mowie naukowej każda gwiazda, która zamienia wodór w hel w swoim jądrze, jest znana jako gwiazda karłowata.

więc tak, czerwone karły to Gwiazdy karłowate, ale nasze własne Słońce też. Co więcej, najgorętsze gwiazdy karłowate we wszechświecie mogą być ponad 20 razy masywniejsze i 20 000 razy jaśniejsze niż Słońce!

żadna rozsądna osoba nie nazwałaby takiej potwornej Gwiazdy karłem, ale astronomowie tak.

” tutaj wylądował Orzeł.”Nieco ponad pół wieku temu Neil Armstrong był pierwszym człowiekiem, który postawił stopę na Księżycu podczas misji Apollo 11.

baza Tranquillity została nazwana na cześć Mare Tranquillitatis (morza spokoju), na którym Apollo 11 dokonał historycznego zejścia. Ale czekaj … morza na Księżycu? Orzeł nie był barkiem, prawda?

rzeczywiście, Księżyc jest suchy od kości. Ponieważ nie ma atmosfery, każda woda powierzchniowa natychmiast wyparuje w Przestrzeń Kosmiczną.

ale 400 lat temu, kiedy astronomowie po raz pierwszy badali naszego najbliższego niebiańskiego sąsiada za pomocą swoich pierwszych prostych teleskopów, ogólnie przyjęto, że ciemne obszary na Księżycu to woda – tak zwane morza księżycowe lub księżycowa maria (liczba mnoga od łacińskiego słowa oznaczającego morze, „mare”).

jaśniejsze części Księżyca uważano za kontynent księżycowy. Pierwsze mapy Księżyca nosiły nawet przestarzałe nazwy, takie jak Terra Dignitatis i Terra Caloris.

oprócz Marii, Księżyc ma jeden ocean (Oceanus Procellarum), kilka jezior (w tym Lacus Mortis), kilka bagien (Palus po łacinie) i zatok (z których najsłynniejsza to Rainbow Bay, czyli Sinus Iridum.

piękne imiona, ale zwyczajnie złe. Nawiasem mówiąc, ciemne obszary na Marsie są również znane jako morza.

oddychasz metalem. Nie żartuj.: azot i tlen, dwa główne składniki powietrza, którym oddychasz, są znane astronomom jako metale.

tak jak każdy pierwiastek chemiczny z wyjątkiem wodoru i helu, które zostały wykute w Wielkim Wybuchu.

we wczesnych dniach spektroskopii, „prawdziwe” metale, takie jak sód, magnez i żelazo, zostały odkryte jako pierwsze, ponieważ ich spektroskopowe odciski palców są bardziej oczywiste.

później, gdy znaleziono również lżejsze elementy, po prostu otrzymały tę samą etykietę.

głupie, ale przydatne: metaliczność gwiazdy (zwykle kilka procent) jest teraz przydatną miarą ilości pierwiastków innych niż Big bang, które zawiera.

aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj nasz przewodnik do nauki spektroskopii.

Ceres (na zdjęciu powyżej), Pallas, Juno i Vesta zostały odkryte na początku XIX wieku.

przez jakiś czas były one wymieniane jako planety, ale słynny astronom William Herschel, zgodnie z sugestią greckiego uczonego Charlesa Burneya Jr., ukuł termin „asteroidy”, co oznacza „Gwiazdy podobne”.

całkiem właściwe, jeśli obserwujesz je przez Teleskop, ale całkowicie ignoruje to fakt, że są to małe ciała skaliste.

Wielu astronomów preferuje określenie „mała planeta” lub „małe ciało układu słonecznego”, ale termin „asteroida” jest nadal bardzo używany.Mgławica Krab jest gazową pozostałością po supernowej z gwiazdą neutronową w jej sercu. Kredyt: NASA, ESA, NRAO/AUI / NSF i G. Dubner (Uniwersytet Buenos Aires)

w 1572 roku duński astronom Tycho Brahe zaobserwował nową, jasną gwiazdę w gwiazdozbiorze Kasjopei. Zaledwie 32 lata później, w 1604 roku, Johannes Kepler zobaczył w Ophiuchus kolejną Stellę nova (łac. „nowa gwiazda”).

w ogóle nie były to nowe gwiazdy. Zamiast tego byli świadkami śmierci masywnej gwiazdy, a nie jej narodzin.

w pewnym sensie nazwa nie mogła być bardziej błędna! Nawiasem mówiąc, słowo „supernowa” zostało wprowadzone dopiero w 1934 roku, kiedy astronomowie już wiedzieli lepiej.

aby uzyskać więcej informacji o tych eksplodujących gwiazdach, przeczytaj nasz przewodnik czym jest supernowa?

w 1790 roku, zaledwie dziewięć lat po odkryciu planety Uran, William Herschel skanował niebo swoim domowym teleskopem i natknął się na małą, zielonkawą okrągłą mgławicę w gwiazdozbiorze Byka.

wkrótce znalazł kilka innych. Ponieważ przypominały one mały, niebiesko-zielony dysk Urana, Herschel nazwał te tajemnicze obiekty „mgławicami planetarnymi”.

pomimo sugestywnej nazwy mgławice planetarne nie mają jednak nic wspólnego z planetami. Są to krótkotrwałe, rozszerzające się skorupy gazu, wyrzucane przez starzejące się gwiazdy podobne do Słońca, gdy zamieniają się w niestabilne czerwone olbrzymy.

po przekształceniu czerwonego olbrzyma w białego karła, gaz jest zjonizowany przez energiczne promieniowanie ultrafioletowe tej maleńkiej, gorącej gwiazdy i zaczyna świecić w różnych kolorach, w zależności od składu.

OK, więc nazwa „mgławica planetarna” nie ma sensu. A może tak? W ciągu ostatnich dziesięcioleci astronomowie zdali sobie sprawę, że Zabawne, dwusymetryczne kształty niektórych Planet mogą być spowodowane obecnością orbitujących planet w płaszczyznach równikowych umierających gwiazd.

więc może być coś do terminologii Herschela. Jednak alternatywna nazwa, ujmująca zarówno pogodne piękno tych obiektów, jak i ich związek z gwiezdną śmiercią, byłaby mile widziana. Jakieś sugestie?

aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj nasz przewodnik dla początkujących po mgławicach.

galaktyki są oświetlone czarnymi dziurami w swoich centrach. Źródło: ClaudioVentrella / Getty Images

wszystko, co jest blisko, wpada, więc to dziura. Nie emituje światła, więc jest czarny. Jaka nazwa może być lepsza dla najbardziej tajemniczych i najbardziej ekscytujących obiektów we wszechświecie?

jednak nie wypełnia rachunku tak dobrze. Po pierwsze, czarne dziury nie są prawdziwymi dziurami. Lepszym opisem byłoby „zagęszczenie” czasoprzestrzeni.

Co więcej, nie są całkowicie czarne. Zgodnie z teorią kwantową czarna dziura przecieka niewielką ilość promieniowania Hawkinga, a jej powierzchnia może być nawet świecącą „zaporą” energetycznych fotonów.

ale dopóki nikt naprawdę nie rozumie czarnych dziur, nie ma nic złego w nazywaniu ich tak, prawda?

aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj artykuł Chrisa Lintotta jak tworzą się czarne dziury?

Govert Schilling jest dziennikarzem astronomicznym i nadawcą, a także autorem fal w czasoprzestrzeni.