Jehu, hebr. Jehu, król (ok. 842-815 p. n. e.) Izraela . Był dowódcą rydwanów dla króla Izraela Achaba i jego syna Jorama na granicy Izraela, naprzeciw Damaszku i Asyrii. Achab, syn króla Omriego, został ostatecznie zabity w wojnie z Asyrią; za rządów Jorama Jehu przyjął zaproszenie proroka Elizeusza, następcy Eliasza, do przeprowadzenia zamachu stanu w celu obalenia dynastii Omriego (II Król 9-10). Prorosyjska partia, na czele z Elizeuszem, była starym przeciwnikiem królewskiego domu, o czym świadczą opowieści o Achabie i Eliaszu (1 Księga Królewska 17-19). Król Omri zbudował Samarię, a dzięki sojuszowi z Fenicjanami, on i Achab doprowadzili Północne królestwo do szczytu jego ekonomicznej, politycznej i wojskowej siły. Postęp ten przyszedł jednak za cenę synkretyzmu religijnego i polaryzacji społeczno-ekonomicznej, którą prorocy uważali za fatalną dla religijnej i ludzkiej przyszłości Wspólnoty.

bunt Jehu, który ugasił dynastię Omri (w tym Jehorama i żonę Achaba, Izebel), miał miejsce w czasie, gdy dynastia była już w stanie upadku. Narrator w II Księdze Królewskiej wyraźnie opowiada się za Jehu; jego entuzjastyczny motyw makabrycznych szczegółów śmierci Izebel (9,30-37) odzwierciedla świętą wojnę. W ciągu wieku Prorok Ozeasz zacytował krwawą łaźnię w Jizreel, stolicy północnego królestwa Izraela, jako przyczynę rychłego końca królestwa (1: 4-5). Sukces Jehu zakończył Sojusz Fenicki, a duch fanatyzmu uniemożliwił jego odnowienie. Sam Izrael nie dorównał najazdom Szalmenesera III, króla Asyrii, który w 841 r.p. n. e. ruszył na zachód, inwestując Damaszek i żądając daniny zarówno od miasta Sydonu, jak i od Jehu. Druga scena na słynnym czarnym obelisku w British Museum przedstawia Jehu składającego pokłon przed wielkim królem.