wstęp: historiografia

w bezpośrednim okresie powojennym relacje wojskowe i polityczne stworzyły trwałą narrację doświadczeń wojennych Ameryki. Chociaż chęć czerpania lekcji ekonomicznych i dyplomatycznych z wojny rozpaliła zainteresowanie naukowym studiowaniem wojny w 1930 roku, szybko osłabła w wyniku II Wojny Światowej. uczeni ponownie zwrócili uwagę na wewnętrzny i dyplomatyczny wpływ wojny, a także wpływ Wilsonianizmu na USA. polityka zagraniczna znalazła się w środku kolejnej niepopularnej wojny w latach 60.i 70., a także po wojnie w Iraku w 2003 roku.

w tej zmieniającej się historiografii historycy ekonomiczni oceniali skuteczność wojennej mobilizacji gospodarczej i oceniali dziedzictwo zarządzanej przez Federację mobilizacji gospodarczej. Relacje z pierwszej ręki administratorów wojennych wzmocniły narrację o Amerykanach, którzy dobrowolnie łączą się, aby wygrać wojnę, bagatelizując kwestie związane z korzyściami wojennymi lub nieelastycznością biznesu. Jennifer D. Keene zauważył, że badania w latach 40. i 50. powtórzyły tę narrację o „początkowym chaosie ustępującym miejsca ewentualnemu sukcesowi”, uznając jednocześnie zwiększony wpływ biznesu na sprawy rządowe. Badacze w latach 60., W tym Gabriel Kolko, Melvyn Urofsky i James Weinstein, zaproponowali inną charakterystykę wojennej mobilizacji gospodarczej. Postrzegali oni biznes jako wychodzący triumfalnie z działań wojennych. William Leuchtenburg zachęcał historyków do dłuższego spojrzenia w ocenie spuścizny wojny, argumentując, że metody mobilizacji ekonomicznej podczas I wojny światowej wpłynęły na wczesne podejście New Deal do stabilizacji cen i płac podczas Wielkiego Kryzysu. Ellis Hawley poszedł dalej, argumentując, że ścisły związek między interesami biznesowymi a rządem federalnym ugruntował rolę liberalnego państwa w amerykańskiej gospodarce. Podczas gdy ci historycy, szczególnie Leuchtenburg i Hawley, przedstawiali I wojnę światową jako moment przejściowy, Robert Cuff i inni badali „przepaść między retoryką a rzeczywistością” i doszli do wniosku, że administratorzy odpowiedzialni za wojenne agencje ekonomiczne czasami wyolbrzymiali swój wpływ na gospodarkę. Jego praca ilustruje sieć złożonych relacji między jednostkami, przemysłem i agencjami rządowymi – niektóre harmonijne, a inne kontrowersyjne. Historycy opierając się na pracy Cuff zbadali ideologiczne zastrzeżenia najwyższych federalnych administratorów wobec monopolistycznych praktyk biznesowych, napięcia między War Industries Board i Departamentem wojny oraz rządową kontrolę kolei podczas wojny.

historycy pracy, tacy jak Joseph McCartin i Robert H. Zieger, skupili się na roli rządu federalnego we wspieraniu umiarkowanych związków zawodowych pomimo sprzeciwu ze strony interesów biznesowych. Oferując bardziej niuansowe spojrzenie na skomplikowane relacje biznes-rząd w czasie wojny, zarówno oni, jak i nowa Lewica historycy zgodzili się na odrodzenie biznesu w amerykańskiej polityce. Jak napisał Keene: „ekonomiczna historia działań wojennych koncentruje się głównie na dopasowaniu wojny do szerszych bitew o regulacje, związki zawodowe i Monopole występujące w tym okresie.”Existent scholarship bada wpływ wojny na relacje biznes-rząd i tendencje konfliktów klasowych, szczególnie w obszarach miejskich i przemysłowych Gospodarki, z niewielką uwagą poświęconą wpływowi wojny na rolnictwo.

Kiedy Stany Zjednoczone oficjalnie przystąpiły do I Wojny Światowej w 1917 roku, stało się jasne, że potrzebny będzie bezprecedensowy wysiłek, aby odwrócić potencjał przemysłowy kraju od zaspokajania popytu konsumpcyjnego i zaspokajania potrzeb wojskowych. Do czasu wypowiedzenia wojny przez Kongres, amerykańska gospodarka działała niemal w pełni, co oznaczało, że wymagania dotyczące nakładów wojennych nie byłyby spełnione, po prostu przeznaczając niewykorzystane zasoby do pracy. To podniosło pytanie, jak finansować wojnę-podatki, pożyczki, czy drukowanie pieniędzy?

finansowanie wojny

przez cały okres neutralności urzędnicy rządowi USA uważnie obserwowali rosnące zadłużenie partnerów handlowych wobec prywatnych amerykańskich pożyczkodawców i gospodarcze implikacje wojny dla amerykańskiego dobrobytu. Ostatecznie powiązania kulturowe USA z mocarstwami alianckimi i sprzeciw wobec stosowania przez Niemcy nieograniczonej wojny podwodnej wpłynęły na decyzję USA o zerwaniu stosunków dyplomatycznych z Niemcami i wypowiedzeniu wojny. Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny, finansowanie własnego wysiłku wojennego w przeciwieństwie do alianckiego wysiłku wojennego miało pierwszeństwo.

wśród polityków i liderów biznesu panuje powszechna zgoda co do tego, że część wojny powinna być finansowana z podatków. Sekretarz Skarbu William Gibbs McAdoo (1863-1941) wyznawcy:

McAdoo początkowo oszacował ten wkład na 50 procent, chociaż później obniżył swoje oczekiwania do 33 procent. J. P. Morgan, Jr. (1867-1943) Nie było żadnej jasnej teorii leżącej u podstaw tych liczb, a raczej ” intuicji, że zbyt duże pożyczki lub zbyt wysoki poziom podatków byłby zły dla gospodarki.”

I wojna światowa wybuchła w Europie w tym samym roku, w którym USA ustanowiły System Rezerwy Federalnej. Podczas trzech lat amerykańskiej „neutralności” w wojnie, Rezerwa Federalna zakończyła swoją organizację. Ustawa o Rezerwie Federalnej (Federal Reserve Act, 1913), zgodnie z prawem, zainstalowała Sekretarza Skarbu jako przewodniczącego Rady Rezerwy Federalnej i Kontrolera waluty jako członka Rady. Ustawa upoważniła również Sekretarza Skarbu do zorganizowania biura zarządu. Skarb Państwa i Rezerwa Federalna, zjednoczeni pod jednym przywództwem Sekretarza McAdoo, pracowali razem przy tworzeniu i realizacji planu wojny finansowej.

drukowanie pieniędzy nie było częścią planu McAdoo. Doświadczenie emisji „greenbacków” podczas wojny domowej sugerowało, że pieniądz fiducjarny generowałby inflację, która mogłaby nie tylko zaszkodzić reputacji nowo emitowanej waluty papierowej, ale także ukryć koszty wojny, zamiast angażować i angażować społeczeństwo. „Każda wielka wojna musi koniecznie być ruchem ludowym. To rodzaj krucjaty.”Z tych powodów wybrał mieszankę Opodatkowania i sprzedaży obligacji wojennych.

War Revenue Act of 1917

War Revenue Act of 1917 stworzył kilka nowych źródeł dochodów dla rządu federalnego. Kongres przewidział potrzebę dochodów i uchwalił pierwszą ustawę o dochodach w 1916 roku, podnosząc najniższą stawkę podatkową z 1% do 2%; osoby o dochodach powyżej 1,5 miliona dolarów były opodatkowane na poziomie 15 procent. Ustawa nałożyła również nowe podatki na nieruchomości i nadwyżki zysków z działalności gospodarczej. Do 1917 roku, głównie ze względu na nową stawkę podatku dochodowego, roczny budżet federalny był prawie równy całkowitemu budżetowi na wszystkie lata od 1791 do 1916 roku. Zgodnie z Ustawą z 1917 roku podatnik z dochodem wynoszącym tylko 40 000 dolarów podlegał 16-procentowej stawce podatkowej, podczas gdy ten, który zarobił 1,5 miliona dolarów, miał stawkę 67 procent. Tylko 5 procent ludności płaciło podatki dochodowe, jednak dochody wzrosły z 809 milionów dolarów w 1917 roku do 3,6 miliarda dolarów w następnym roku. Podczas gdy Underwood Tariff Bill (1856-1924) prezydenta Woodrowa Wilsona (1913) i wcześniejsze ustawy o dochodach Kongresu były ważnym źródłem dochodów dla programów krajowych, Ustawa o przychodach wojennych „miała na celu coroczne gromadzenie ponad dwóch i pół miliarda dolarów wyłącznie na cele wojenne”, powyżej zwykłych dochodów.

Liberty Bonds

Sekretarz McAdoo zwrócił się do Samuela Chase ’ a (1741-1811), Sekretarza Skarbu Abrahama Lincolna (1809-1865), o dodatkowe pomysły na sfinansowanie wojny. Zainspirowany przez Chase ’ a marketingiem rządowych papierów wartościowych przez prywatną firmę Jay Cooke and Company, McAdoo zorganizował kampanię mającą na celu sprzedaż obligacji zwykłym obywatelom w całym kraju. Plan zakładał utrzymanie stóp procentowych konkurencyjnych z bieżącym zyskiem z porównywalnych aktywów. Dla wielu obserwatorów w tym czasie masowa sprzedaż obligacji na tych warunkach była ” nierozważnym hazardem.”Bankowcy i dealerzy obligacji obawiali się, że wielu Amerykanów nie zna obligacji i że mogą nie sprzedawać bez obietnicy atrakcyjnego zwrotu.

uznając te obawy, McAdoo opracował program „Liberty Loan” oparty na trzech kluczowych elementach: po pierwsze, publiczna kampania edukacyjna podnosząca świadomość funkcji obligacji, celów wojny i potencjalnej potęgi finansowej USA; po drugie, apel do patriotyzmu wzywający wszystkich Amerykanów, od dzieci po milionerów, do „zrobienia swojej części”; i po trzecie, armia Ochotnicza do promowania obligacji i unikania rynku pieniężnego, prowizji maklerskich lub opłacanych sił sprzedaży. Banki Rezerwy Federalnej koordynowały i zarządzały sprzedażą, a obligacje można było kupić w dowolnym banku w systemie Rezerwy Federalnej.

Mcadoo zamówił plakaty u czołowych artystów, takich jak Howard Chandler Christy (1873-1952) i Charles Dana Gibson (1867-1944), a Gwiazdy filmowe, takie jak Douglas Fairbanks (1883-1939) i Mary Pickford (1892-1979), aby wychwalać zalety kupowania obligacji. Harcerze brali udział pod hasłem ” każdy harcerz ratuje Żołnierza.”Nabywcy otrzymali guziki i naklejki na okna reklamujące ich patriotyzm. W maju 1917 kibice podarowali 11 000 billboardów i reklam tramwajowych w 3200 miastach. Podczas drugiej jazdy blisko 60 000 kobiet sprzedało obligacje.The New York Times poinformował, że third drive wydał ponad 9 milionów plakatów, 5 milionów naklejek na okna i 16 milionów guzików w klapach w jednym z największych działań reklamowych rządu.

McAdoo wymyślił również plan ratalny, aby obligacje były bardziej przystępne. Osoby fizyczne mogą zacząć od zakupu „znaczków oszczędnościowych wojny” za dwadzieścia pięć centów. Określane przez Departament Skarbu jako „małe obligacje dla dzieci”, zyskiwały odsetki jak obligacje Liberty. Program skierowany był do kobiet i dzieci i umożliwiał kupującym wzięcie zmian w znaczkach oszczędnościowych. Po wklejeniu szesnastu do karty można je było wymienić na pięciodolarowy znaczek oszczędnościowy.”Dziesięć znaczków można wymienić na 50-dolarową obligację Liberty.

program osiągnął swoje cele z pierwszej pożyczki przekroczył o 50 procent, lub więcej niż 4 milionów abonentów. W skali kraju stanowiło to około jednego na sześć gospodarstw domowych. Abonenci za najmniejsze kwoty mieli pierwszeństwo, a większych abonentów racjonowano. The New York Times poinformował, że John D. Rockefeller (1839-1937), który zadeklarował 15 milionów dolarów, został przydzielony tylko „coś ponad 3 miliony dolarów.”50 procent obligacji sprzedanych za najniższą wartość nominalną i około jednej trzeciej sprzedanych po wartości 100 USD. Do końca wojny i po czterech wyprzedażach 20 milionów osób kupiło obligacje, zdobywając ponad 17 miliardów dolarów. Ostatecznie większość działań wojennych (58 procent) została sfinansowana przez pożyczki od społeczeństwa, a pozostałe środki zostały równomiernie podzielone między podatki (22 procent) i tworzenie pieniędzy (20 procent).

mobilizacja gospodarki

w latach 1914-1917 amerykańska produkcja przemysłowa wzrosła o 32 procent, A PNB o prawie 20 procent. Na przykład stal Betlejemska, która ucierpiała z powodu przedwojennej recesji gospodarczej (1913-1914), odbiła się na produkcji stali potrzebnej Europie do budowy czołgów, dział i pocisków artyleryjskich. Do końca wojny Bethlehem Steel wyprodukowało 65 000 funtów kutych produktów wojskowych i 70 milionów funtów płyt pancernych, 1,1 miliarda funtów stali na pociski i 20,1 miliona sztuk amunicji artyleryjskiej dla Wielkiej Brytanii i Francji. Wejście USA do wojny w 1917 roku dało Bethlehem Steel dodatkowy impuls. Produkowała 60 procent gotowych dział zamówionych przez Stany Zjednoczone, 65 procent wszystkich amerykańskich odkuwek i 40 procent krajowych zamówień pocisków artyleryjskich, oprócz stali dla największych stoczni na świecie i dostaw dla brytyjskich i francuskich sił zbrojnych. Od kwietnia 1917 roku do zawieszenia broni w listopadzie 1918 roku, Bethlehem wyprodukował ponad 65 procent całkowitej liczby gotowych sztuk artylerii wyprodukowanych przez wszystkie kraje alianckie.

dla historyków ekonomii jednym z najciekawszych aspektów gospodarki wojennej były próby rządu federalnego kontroli gospodarki poprzez scentralizowane systemy produkcji i cen. Trzy najważniejsze agencje to: po pierwsze War Industries Board (WIB), w tym autonomiczny Komitet ustalania cen, który nadzorował produkcję przemysłową i ceny; po drugie, Fuel Administration, który nadzorował produkcję i ceny paliwa; i po trzecie, Food Administration, który nadzorował produkcję rolną i ceny.

War Industries Board, agencja regulacyjna utworzona w celu zarządzania gospodarką podczas I wojny światowej, miała więcej uprawnień niż jakakolwiek inna agencja rządowa USA do tej pory. W praktyce jednak zarząd nie był scentralizowaną agencją regulacyjną racjonalizującą gospodarkę. Zamiast tego WIB nawiązało współpracę z przedsiębiorstwami w celu koordynacji produkcji i dystrybucji materiałów wojennych w amerykańskiej gospodarce. Dopasowywał wymagania produkcji wojennej do potrzeb sił zbrojnych, europejskich sojuszników, innych organizacji wojennych i konsumentów. W niektórych przypadkach Zarząd przekonywał korporacje do dobrowolnej współpracy w celu realizacji priorytetów produkcji wojennej. WIB powołało pięćdziesiąt siedem komitetów, zorganizowanych według towarów. Komitety towarowe negocjowały dla rządu USA z komitetami służby wojennej lub stowarzyszeniami handlowymi, reprezentującymi dostawców.

niektórzy historycy twierdzą, że wpływ makroekonomiczny tych agencji pozostał niewielki, ponieważ wiele z nich nie zostało utworzonych, obsadzonych ani nie wdrożyło Polityki do końca wojny. Bernarda Barucha (1870-1965), który odniósł wielki sukces, rozpoczął się dopiero w lutym 1918 roku – dziewięć miesięcy przed zawieszeniem broni. Ponadto WIB nie kontrolował przydziału amerykańskich wyrobów stalowych do czerwca 1918 roku.

oprócz utworzenia agencji i reorganizacji departamentów, wejście Amerykanów do wojny w kwietniu 1917 r.wywołało również falę wydatków federalnych. Rosnące miesięcznie wydatki osiągnęły szczyt ponad 2 miliardy dolarów w styczniu 1919 roku (około 33 procent rocznego PKB). W latach 1914-1918 wojsko zasiliło prawie 4 miliony ludzi, a rząd cywilny-ponad 500 tysięcy. Pozarolniczy sektor prywatny, głównie wytwórczy, powiększył się o blisko 3,5 mln pracowników, co stanowi wzrost o ponad 12 proc. Rolnictwo, z drugiej strony, stracił stosunkowo niewielką liczbę pracowników w tym samym okresie, około 1,4 procent siły roboczej rolnictwa.

ważne jest jednak, aby kontrastować z harmonogramem wzrostu w sektorze publicznym i prywatnym. W pozarolniczym sektorze prywatnym wzrost nastąpił w latach 1914-1916; w czasie neutralności USA dodano 2,5 mln pracowników. Podczas aktywnego zaangażowania USA dołączyło 790 000 pracowników – mniej niż 3 procent siły roboczej z 1916 roku. Natomiast w sektorze publicznym większość siły roboczej wzrosła w latach 1916-1918.

osoby zatrudnione przez dostępność zatrudnienia w przemyśle mogły spodziewać się wzrostu płac, ale zostało to zrównoważone wzrostem kosztów utrzymania. We wczesnych fazach mobilizacji i neutralności USA 7.Wzrost płac produkcyjnych o 61 proc. pozostał poniżej 8,34 proc. wzrostu kosztów utrzymania, w wyniku czego płace realne faktycznie spadły o 0,7 proc. Podczas aktywnego zaangażowania USA w wojnę, nominalne płace w produkcji ostatecznie przewyższyły wzrost kosztów utrzymania 38,8 procent do 32,2 procent.

spuścizna wojny dla gospodarki USA

I wojna światowa, według niektórych szacunków, kosztowała 208 miliardów dolarów i spowodowała jedną z największych globalnych depresji w XX wieku. Długi zaciągnięte przez wszystkich głównych bojowników z wyjątkiem USA nawiedzały światową gospodarkę. Wyceny kosztów dla USA są bardzo zróżnicowane. Na przykład Służba badawcza Kongresu oszacowała całkowity koszt wojny w latach 1917-1921 na 20 miliardów dolarów (czas konfliktu) lub 383 miliardy dolarów (2017). Badania wykazały, że w szczytowym momencie w 1919 roku całkowite wydatki na wojnę obronną w tym roku wyniosły 14,1 procent PKB. Jednym z bardziej kompleksowych i szczegółowych wysiłków zmierzających do zmierzenia ekonomicznych kosztów utraty życia i wojny jest John Maurice Clark (1884-1963) the Cost of the World War to the American People (1931). Obliczenia Clarka obejmowały szacowane wydatki Skarbu Państwa przez rząd federalny do czerwca 1921 roku (27,2 mld USD), a następnie skorygowały sumę, aby uwzględnić po pierwsze, zobowiązania zagraniczne w wysokości 7,5 mld USD; po drugie, korektę wynagrodzeń osób w służbie rządowej w porównaniu z tym, co mogły zarobić w sektorze cywilnym w wysokości 0,2 mld USD; a po trzecie różne dodatki w wysokości kolejnych 2 milionów USD. Clark następnie skorygował tę kwotę, odejmując odsetki od długu wojennego w wysokości 2 USD.7 mld na podstawie tego, że był to „transfer”, a nie wykorzystanie zasobów, a część deficytów Federalnej Administracji kolejowej $1.2 mld na podstawie tego, że były również „transfery” od podatników do spedytorów. Wynik netto wyniósł 31,2 mld USD.

chociaż straty Ameryki bledły w porównaniu z ofiarami europejskich sojuszników, nadal były znaczne. Około 204 000 Amerykanów odniosło śmiertelne rany, a około 117 000 zmarło. Spośród tych, którzy zginęli, około 50 000 zginęło w bitwie, a 67 000 z powodu choroby. Na przykład zapalenie płuc stanowiło około 40 000 zgonów. Spośród nich 25 000 było związanych z pandemią grypy-zapalenia płuc. Zgony te wyniosły tylko około 0,28 procent siły roboczej, ale wpływ psychologiczny był powszechny i budził silne zastrzeżenia co do przyszłego udziału w wojnach europejskich dla wielu Amerykanów.

ponadto powszechnie uznaje się, że w 1914 roku USA były dłużnikiem netto na międzynarodowych rynkach kapitałowych; I wojna światowa trwale zmieniła międzynarodową pozycję gospodarczą USA. Zagraniczny kapitał, który otrzymał USA, był zazwyczaj inwestowany w projekty infrastrukturalne, takie jak budowa kanałów, linii kolejowych i kopalń lub w rządowe papiery wartościowe. W latach 1914-1919 inwestycje zagraniczne w USA drastycznie spadły, odpowiednio z 7,2 mld USD do 3,3 mld USD. Do 1919 roku amerykańskie inwestycje za granicą wzrosły do 9,7 mld dolarów; Amerykanie byli wierzycielami netto w wysokości prawie 6,4 mld dolarów. Amerykanie zaczęli inwestować duże kwoty za granicą, szczególnie w Ameryce Łacińskiej, a znaczna część płatności odszkodowań pobieranych przez Niemcy na mocy Traktatu Wersalskiego była finansowana z pożyczek amerykańskich banków, a odbiorcy wykorzystywali je do spłaty pożyczek ze Skarbu USA.

podsumowanie

I wojna światowa zwiększyła przewagę gospodarczą Stanów Zjednoczonych, wzmacniając ich rosnącą siłę gospodarczą. Jednocześnie przyspieszył upadek mocarstw europejskich, w tym „ZWYCIĘSKIEJ” Wielkiej Brytanii i Francji, które zakończyły konflikt obciążony ogromnymi długami i wyczerpanymi gospodarkami. Stany Zjednoczone, mimo że późno przystąpiły do samej wojny, odegrały decydującą rolę w przesunięciu impetu konfliktu przeciwko Niemcom. Stał się głównym wierzycielem aliantów i wydał na wojnę więcej niż jakakolwiek inna władza, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii. Może wchłonąć koszty dzięki większej, bardziej dynamicznej gospodarce i zdolności do taniego zaciągania pożyczek. Ta rola wierzyciela pobudziła amerykańskie rynki finansowe i w okresie powojennym przeniosła Globalne Centrum Finansów z Londynu do Nowego Jorku.

Erika Cornelius Smith, Nichols College

redaktor sekcji: Edward G. Lengel