wczesne osiągnięcia, ok. 650-490 p. n. e.

prawdziwe monety rozpoczęły się wkrótce po 650 p. n. e. Grecki poeta Ksenofanes, cytowany przez historyka Herodota, przypisał jego wynalazek Lidianom, ” pierwszym, który bił i używał monet złotych i srebrnych.”Król Krezus z Lidii (panował ok. 560-546 pne) wyprodukował system bimetaliczny z czystego złota i czystych srebrnych monet, ale depozyt Fundacji Artemisium (Świątynia Artemidy) w Efezie pokazuje, że monety electrum były w produkcji przed krezusem, prawdopodobnie za panowania króla Gygesa. Najwcześniejsze monety Krezusa były z elektrum, które Grecy nazywali ” białym złotem.”Były one wybite z jednej strony głowami lwa i byka; ten typ został później przeniesiony do jego bimetalicznej serii czystego złota i czystego srebra. (Niektóre ostatnie badania sugerują jednak, że ta ostatnia seria została uderzona, w rzeczywistości, za perskich następców Krezusa.)

wczesne monety electrum składały się z małych, grubych kawałków w kształcie fasoli, z urządzeniem wytłoczonym w reliefie po jednej stronie, z grubsza pod wrażeniem. Ich wewnętrzna wartość wahała się w zależności od zawartości złota i srebra; ale waga jednostki była dość stabilna, wynosiła około siedmiu do ośmiu gramów, a typy na nich wytłoczone były gwarancją autorytetu.

stosunki Krezusa z Grecją były bliskie, a jego system bimetaliczny mógł coś zawdzięczać temu, że Grecja sama wyprodukowała swoje pierwsze srebrne monety. Najstarsze są z Eginy, z awersem, żółw-związany z Afrodytą-i, rewers, incuse kwadrat. Tradycja-np., w Juliusie Polluksie, greckim uczonym z II wieku n. e., i gdzie indziej-uważał je za wybite przez Phejdona z Argos z powodu jego zwierzchności nad Eginą; ale monety są za późno, aby twierdzić, że są z nim powiązane w Eginie. Rozpoczęły się one nie wcześniej niż pod koniec VII wieku, kiedy wzrastała aeginetańska ekspansja morska, przypadkowo rozprzestrzeniając Eginetański standard wagi dla monet, oparty na drachmie około sześciu gramów, na większej części Peloponezu, a także na Morzu Egejskim, gdzie podobna waluta była produkowana na wyspach. Ambicja i duma pobudziły dwa sąsiednie mocarstwa do bicia własnych monet. Korynt ze swoim pegasi (od ich stałego awersu Pegaza) był wybity srebrem z Około 575 z lekką drachmą około trzech gramów i jest całkiem pewne, że w Atenach, w pierwszej połowie VI wieku, Monety Attyckie, oparte na drachmie około 4,25 grama pochodzącym z Eubei i z różnymi typami awersu, w tym sową (rewersy, takie jak te z Korynckiego pegasi, były pod wrażeniem projektu matrycy), zastąpiły wcześniejsze monety Eginy. Te wczesne srebrne monety, choć znacznie mniej wartościowe niż elektrum i złote monety Azji Mniejszej, posiadały jednak znaczną siłę nabywczą: didrachmy Eginetańskie i Attycko-Eubońskie oraz tridrachmy korynckie były wysokimi nominałami nadającymi się do większego handlu, a nie do codziennego życia. W przypadku transakcji międzymiastowych statery te (tj. jednostki standardowe) były wygodnie połączone wagą miny (1/60 talentu) wynoszącą 425 gramów, składającą się z 150 drachm korynckich, 100 strych i 70 drachm Eginetańskich. Części ułamkowe rozwijały się tylko powoli.

między 550 a 500 rokiem handel i duma Obywatelska rozpowszechniły monety w wielu częściach greckiego świata. Od Imperium Perskiego, z jego rozległymi złotymi i srebrnymi monetami, następcami Krezusa, po Magnę Graecję i Sycylię, a od Doriańskiej Kolonii Cyreny po Greckie lub półgreckie miasta Tracji, istniała sieć zróżnicowanych i konkurencyjnych walut, na ogół o doskonałej jakości i stałej wadze. Udoskonalone techniki mennicze zaczęły wpływać na ich wygląd. Drugi typ, w reliefie, był stopniowo zastępowany przez z grubsza imponujący cios odwrotny. Istotny wpływ tego na rozwój typów monet dobrze widać w zreorganizowanym mennictwie ateńskim z około 525 roku, w którym na awersie widnieje Głowa Ateny, a na rewersie Sowa Ateńska-patronka religijna i urządzenie obywatelskie; Głowa monarchy na groszu angielskim wraca, przez deifikowaną głowę Aleksandra, do głowy Ateny, a symbol Brytanii wywodzi się ostatecznie z takich odznak państwowych jak sowa. Jednak w niektórych miastach Włoch i Sycylii, w tym Tarencie i Metapontum, popularna była inna technika, Typ awersu w reliefie był powtarzany wklęsłym na rewersie, bardzo prawdopodobnie z celem ukrycia starszych typów monet importowanych do restrykcji. Przez długi czas wczesne monety Grecji nie nosiły żadnych napisów lub, co najwyżej, z bardzo rzadkimi wyjątkami, listu lub dwóch odnoszących się do emitującego miasta lub władzy państwowej.

Greckie typy monet, wczesne, a nawet późniejsze, były proste w koncepcji i często zaczerpnięte ze świata zwierząt. Należą do nich wiele rodzajów zwierząt (z bykiem, symbolem rzeki, bardzo powszechne); ptaki (takie jak sowa z Aten, Orzeł Zeusa w Olimpii, gołąb w Sicyon); owady (jak pszczoła z Efezu); bajeczne stworzenia (jak gryf w Abderze); i Obiekty roślinne. Nierzadko takie typy były wybierane jako odniesienia do nazwy miasta-lew w Leontini; koza w Aegae; pigwa w Melos; sierpowaty Port w Zancle; liść selinonu w Selinus; kogut, zwiastun hemera, dzień, w Himera. W innych miastach głoszono podstawowe produkty, takie jak silphium w Cyrenie, kilof srebrzysty w Damastium, kiść winogron w Naxos, słoik na wino w Chios. Skojarzenia kultowe często dyktowały wybór rodzaju. Tarentum przedstawiał swojego mitycznego założyciela, jeźdźca-Delfina Tarasa; Knossos-Minotaura (pół człowieka, pół byka) lub labiryntu; Croton-statyw Apolla; Posejdonia-Posejdon, bóg morza. Postacie ludzkie lub antropomorficzne były jednak stosunkowo rzadkie na wczesnych greckich monetach, chociaż słynne złote dary, nazwa pochodząca od Dariusza I, i srebrne Szekle Persji pokazywały wielkiego króla w postawie ataku.

znacznie bardziej popularne było przedstawianie wyidealizowanych głów bóstw, które kiedyś ustanowione dla dwóch Aten, Partenos i Chalinitis, w Atenach i Koryncie, szybko stały się modne gdzie indziej, zachęcone przez rozwój podwójnego płaskorzeźby (tj., moneta z awersem i rewersem w reliefie), która pozwalała na sparowanie głowy bóstwa obywatelskiego po drugiej stronie przez symbol miasta. Greccy tyrani z reguły uznali teorię pieniądza za korporacyjną ekspresję gospodarki państwowej i uznali ją za zbyt ważną kwestię dla prywatnej produkcji. Tradycje, które słusznie lub niesłusznie wiązały wszystkich wielkich prawodawców-Phejdona, solona i Likurga – z instytucją monetarną, a także z reformą wag, podkreślają jego pozycję jako zasadniczo korporacyjnego prawa.

na Sycylii klęska Kartaginy w 480 roku p. n. e.mogła być upamiętniona przez słynne dekadrachmy (Demarete) związane z królową Demarete, żoną króla Gelona. Te wspaniałe i obecnie bardzo rzadkie przykłady wczesnego geniuszu klasycznego ukazywały na awersie głowę Aretuzy (fontanny nimfy Syrakuzańskiej Ortygii), wieńczącą (być może dla zwycięstwa), a na rewersie rydwan nad uciekającym lwem.w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku, w 1999 roku WGS Photofile