Matka (Nettie Hunt) i córka (Nickie) siedzą na schodach budynku Sądu Najwyższego 18 maja 1954 roku, dzień po historycznej decyzji sądu w sprawie Brown v.Board of Education. Nettie trzyma gazetę z nagłówkiem ” Sąd Najwyższy zakazuje segregacji w szkołach publicznych.”
reprodukcja dzięki uprzejmości Corbis Images

Brown v. Board of Education (1954)

Brown v.Board of Education (1954), uznany obecnie za jeden z największych orzeczeń Sądu Najwyższego XX wieku, jednogłośnie orzekł, że segregacja rasowa dzieci w szkołach publicznych narusza klauzulę równej ochrony z XIV poprawki. Mimo że decyzja ta nie doprowadziła do całkowitej desegregacji Edukacji Publicznej w Stanach Zjednoczonych, postawiła konstytucję po stronie równości rasowej i ożywiła rodzący się ruch praw obywatelskich w pełną rewolucję.
w 1954 r.duża część Stanów Zjednoczonych miała szkoły segregowane rasowo, legalne przez Plessy V. Ferguson (1896), które utrzymywały, że segregowane obiekty publiczne były konstytucyjne, dopóki czarno-białe obiekty były równe sobie. Jednak w połowie XX wieku grupy praw obywatelskich stworzyły prawne i polityczne wyzwania dla segregacji rasowej. Na początku lat 50. prawnicy NAACP wnieśli pozwy zbiorowe w imieniu czarnoskórych uczniów i ich rodzin w Kansas, Karolinie Południowej, Wirginii i Delaware, starając się o nakazy sądowe, aby zmusić okręgi szkolne do zezwalania czarnym uczniom na uczęszczanie do białych szkół publicznych.
Jeden z tych pozwów zbiorowych, Brown v. Board of Education zostal zlozony przeciwko Zarzadowi szkolnemu Topeka, Kansas przez reprezentanta powoda Olivera Browna, rodzica jednego z dzieci odmówil dostepu do bialych SZKOL Topeki. Brown twierdził, że segregacja rasowa Topeki naruszyła konstytucyjną klauzulę o równej ochronie, ponieważ czarno-białe szkoły w mieście nie były sobie równe i nigdy nie mogły być. Federalny Sąd Okręgowy odrzucił jego wniosek, orzekając, że segregowane szkoły publiczne były „zasadniczo” na tyle równe, aby mogły być konstytucyjne zgodnie z doktryną Plessy ’ ego. Brown odwołał się do Sądu Najwyższego, który skonsolidował, a następnie zrewidował wszystkie akcje segregacji szkolnej razem. Thurgood Marshall, który w 1967 został mianowany pierwszym czarnym sędzią Sądu, był głównym doradcą powodów.
dzięki sprytnemu kierownictwu głównego sędziego Earla Warrena, Sąd wypowiedział się jednogłośną decyzją napisaną przez samego Warrena. W decyzji stwierdzono, że segregacja rasowa dzieci w szkołach publicznych naruszyła klauzulę równości ochrony z czternastej poprawki, która stanowi, że „żadne państwo nie może tworzyć ani egzekwować żadnego prawa, które będzie … odmówić jakiejkolwiek osobie podlegającej jego jurysdykcji równej ochrony prawa.”Trybunał zauważył, że Kongres, opracowując czternastą poprawkę w 1860 roku, nie zamierzał wyraźnie wymagać integracji szkół publicznych. Z drugiej strony poprawka ta nie zabraniała integracji. W każdym razie Trybunał stwierdził, że czternasta poprawka gwarantuje dziś równą edukację. Edukacja publiczna w XX wieku, zdaniem Trybunału, stała się istotnym elementem życia publicznego obywatela, stanowiąc podstawę demokratycznego obywatelstwa, normalnej socjalizacji i szkolenia zawodowego. W tym kontekście, każde dziecko odmawia dobrego wykształcenia byłoby mało prawdopodobne, aby odnieść sukces w życiu. W związku z tym, gdy państwo zobowiązało się do zapewnienia powszechnej edukacji, taka edukacja staje się prawem, które musi być przyznane w równym stopniu zarówno czarnym, jak i białym.
czy czarno-białe szkoły „zasadniczo” były sobie równe, jak stwierdziły sądy niższe? Po zapoznaniu się z badaniami psychologicznymi pokazującymi, że Czarnoskóre dziewczynki w szkołach segregowanych mają niską samoocenę rasową, Sąd stwierdził, że rozdzielanie dzieci na podstawie rasy tworzy niebezpieczne kompleksy niższości, które mogą niekorzystnie wpływać na zdolność czarnych dzieci do uczenia się. Trybunał stwierdził, że nawet jeśli materialne udogodnienia były równe między czarno-białymi szkołami, segregacja rasowa w szkołach jest „z natury nierówna” i dlatego zawsze jest niekonstytucyjna. Przynajmniej w kontekście szkół publicznych, Plessy V. Ferguson został uchylony. W rozstrzygniętej rok później sprawie Browna II sąd nakazał stanom „z pełną świadomością” integrację swoich szkół.”
opozycja wobec Browna I I II osiągnęła szczyt w Cooper V.Aaron (1958), kiedy sąd orzekł, że państwa są konstytucyjnie zobowiązane do wdrożenia zarządzeń integracyjnych Sądu Najwyższego. Powszechna integracja rasowa południa została osiągnięta na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. w międzyczasie, orzeczenie o równej ochronie W Brown rozlało się na inne obszary prawa, a także na arenę polityczną. Uczeni zwracają uwagę, że Brown v. Board nie był początkiem nowoczesnego ruchu praw obywatelskich, ale nie ma wątpliwości, że stanowił przełomowy moment w walce o równość rasową w Ameryce.

biogram autora
Alex McBride jest studentem trzeciego roku prawa w Tulane Law School w neworleans. Jest redaktorem artykułów w TULANE LAW REVIEW i laureatem nagrody Raya Forrestera w dziedzinie prawa konstytucyjnego w 2005 roku. W 2007 roku Alex będzie urzędował z sędzią Susan Braden w Sądzie Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie.