wśród ptaków odrętwienie występuje u wielu gatunków z rzędu apodiformes (kolibry i jerzyki), Caprimulgiformes (żarłacze nocne, Jastrzębie, Koziorożce i biedronki) i coliiformes (myszołowy).. U wszystkich dotychczas przebadanych kolibrów (rodziny Trochilidae) torpor, jeśli występuje, odbywa się codziennie (lub częściej co noc). Są w stanie ponownie ogrzać się niezależnie od T a i wykazują zwiększoną termogenezę, jeśli T A spadnie poniżej 18° C w czasie, gdy ptak nie szuka pożywienia. Mały koliber rufowy (Selasphorus rufus; ryc. 3), ważący tylko 3,0-5,5 g, ma zasięg letni w Ameryce Północnej, który rozciąga się na Alaskę, ale zimuje w Meksyku. Podczas tej ogromnej migracji ulega nocnemu odrętwieniu, zwłaszcza gdy przerywa swoją podróż na kilka dni, żywiąc się nektarem, aby odbudować swoje rezerwy energii.

Tom i Cathy Saxton, Koliber, Saxton.org.

Rysunek 3 Koliber rufowy (Selasphorus rufus)

nie ma dowodów na długie okresy nieprzerwanego odrętwienia u kolibrów. Biedronka (Phalaenoptilus nuttalli; ryc. 4), żyjąca na południu USA, jest prawdopodobnie jedynym dotychczas przebadanym ptakiem, który w ogóle wykazuje ataki odrętwienia porównywalne z tymi u sezonowo hibernujących ssaków. Słabe testamenty przechowywane w laboratorium w temperaturze T A 1° C bez jedzenia przechodzą w marazm, z T b 6° c, z którego budzą się spontanicznie mniej więcej raz na 4 dni, wykazując wyjątkowo duży wzrost ich tempa metabolizmu w tym procesie. Nie jest znany wzorzec odrętwienia i zmian w T b, którym ulegają na wolności.

John Franklin, [email protected]

Rysunek 4 słaba wola (Phalaenoptilus nuttalli)

wiele ptaków, w tym gołębie i gołębie, po pozbawieniu pokarmu wpada w płytkie odrętwienie (z T b spadającym do około 32° C). Jeśli pokarm jest dostępny, gołąb reaguje na niski T A dużym (do 55%) wzrostem podstawowej przemiany materii (BMR). Rzeczywiście, zmniejszenie podaży żywności wydaje się być głównym czynnikiem wywołującym odrętwienie u prawie wszystkich badanych gatunków ptaków. Jerzyk białogardły („Aeronautes saxatilis”) i myszoskoczek („Colius sp.) toleruje T b o temperaturze -20° C i spontanicznie ogrzewa się w niskich temperaturach otoczenia.

wśród ssaków wiele grup zawiera gatunki, które przechodzą różne stopnie hipotermii adaptacyjnej. Spośród ssaków łożyskowych największą liczbę gatunków hibernujących występuje wśród gryzoni (zob. tabela 2 w sekcji 2.2) i nietoperzy. Wszystkie nietoperze strefy umiarkowanej, w tym 15 gatunków brytyjskich, poddawane są codziennemu odrętwieniu w niektórych porach roku, a niektóre gatunki pozostają drętwe przez dłuższy czas, podobnie jak jeż Europejski (Erinaceus europaeus). Innym znanym przykładem, który był pożywieniem cenionym przez Rzymian ze względu na zwyczaj przechowywania tłuszczu przed hibernacją i był sennym gościem Szalonego Kapelusznika, jest Leszczyna dormouse (Muscardinus avellanarius). Większość badań nad hibernującymi ssakami skupiła się na nietoperzach, Jeżach, chomikach, a w szczególności na gryzoniach sciurid (wiewiórkach).