pod koniec 1979 roku, gdy zmierzał do czwartego roku administracji naznaczonej opóźnionym wsparciem krajowym, prezydent Jimmy Carter stanął przed nowym zestawem wyzwań ze strony zagranicznych agitatorów.

w listopadzie ponad 60 osób zostało wziętych jako zakładnicy w Ambasadzie USA w Iranie. Następnie, pod koniec grudnia, Związek Radziecki ponownie rozpalił napięcia Zimnej Wojny, najeżdżając Afganistan, aby wesprzeć reżim komunistyczny.

chcąc zająć zdecydowane stanowisko na arenie światowej, Carter zagroził Radzieckiemu przywódcy Leonidowi Breżniewowi embargiem na zboże i usunięciem Traktatu SALT II z rozważań Senatu. Rozważał również możliwość wycofania Stanów Zjednoczonych z udziału w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1980 w sowieckiej stolicy Moskwie, posunięcie, które zapakowało silny cios public relations, ale potencjalnie wystawiło go na potężną reakcję.

Carter ogłosił swoje zagrożenie bojkotem na „Meet the Press”

według Departamentu Archiwów Państwowych USA, idea bojkotu Olimpijskiego zmaterializowała się podczas spotkania NATO 20 grudnia 1979 roku, kilka dni przed inwazją sowiecką. Gdy radzieccy dysydenci, tacy jak laureat Nagrody Nobla Andriej Sacharow, opowiadali się za bojkotem, temat zyskał rozgłos w prasie i w administracji Cartera, chociaż prezydent podobno odczuwał „zimne dreszcze”, gdy poważnie rozważał, czy kontynuować akcję.

Carter postawił ultimatum 20 stycznia 1980, w odcinku Meet the Press, żądając przeniesienia Olimpiady w inne miejsce lub odwołania, jeśli Sowieci nie wycofają swoich wojsk w ciągu miesiąca. „Bez względu na to, co inne narody mogą zrobić, nie byłbym przychylny wysłaniu amerykańskiej drużyny olimpijskiej do Moskwy, podczas gdy radzieckie oddziały inwazyjne są w Afganistanie” – powiedział.

trzy dni później prezydent ponownie poruszył ten temat na krajowej audiencji podczas swojego orędzia o stanie Unii, uzyskując porywającą odpowiedź na oświadczenie, że „ani Amerykanie, ani ja nie poprę wysłania drużyny olimpijskiej do Moskwy.”

wysłał Muhammada Alego, aby zdobył poparcie w Afryce

pomimo twardej postawy, Carter wiedział, że może skończyć z jajkiem na twarzy, jeśli inne kraje nie poprą bojkotu. Podkreślając niepewność swojego celu, wysłał Muhammada Alego jako ambasadora, aby pozyskał wsparcie w całej Afryce, gdzie zwykle popularny bokser spotkał się z w dużej mierze mroźnym przyjęciem.

była też kwestia zwycięstwa nad amerykańskimi sportowcami, którzy formalnie odpowiadali przed Komitetem Olimpijskim Stanów Zjednoczonych, a nie przed rządem. Prezydent miał do dyspozycji legalne manewry, a mianowicie zajęcie paszportów, chociaż taka taktyka silnej ręki groziła storpedowaniem poparcia publicznego.

kolejne komplikacje sprawiła udana inscenizacja tegorocznych zimowych Igrzysk Olimpijskich w Lake Placid w Nowym Jorku, w tym USA. męska drużyna hokejowa” Cud na lodzie ” wygrywa z przerażającą drużyną radziecką – wysiłek, który wzmocnił argument przeciw bojkotowi, że rywalizacja jest najlepszym sposobem rozstrzygania sporów geopolitycznych.

USOC zgodziło się na bojkot po intensywnym lobbingu

Breżniew odmówił wycofania swojej armii z Afganistanu, a Międzynarodowy Komitet Olimpijski nie chciał przełożyć Letnich Igrzysk.

zwołując 21 marca spotkanie z członkami USOC w Białym Domu, Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego Zbigniew Brzeziński wygłosił prezentację, w której podkreślił zagrożenia związane z inwazją sowiecką, w tym domniemane użycie broni chemicznej.

prezydent Carter wszedł do pokoju, a kamery telewizyjne uchwyciły napięty moment, gdy podążał za swoim ultimatum. „Nie mogę w tej chwili powiedzieć, czego inne narody nie pojadą na Letnie Igrzyska Olimpijskie w Moskwie. Nasz nie odejdzie ” – stwierdził. „Mówię to nie z żadną dwuznacznością; decyzja została podjęta.”

jednak decyzja nie zostałaby rozstrzygnięta, dopóki USOC nie zatwierdzi bojkotu. Po namiętnych przemówieniach wiceprezydenta Waltera Mondale ’ a i byłego sekretarza skarbu Williama Simona, 12 kwietnia USOC przegłosowało rezygnację z konkursu, choć kilku członków narzekało, że nie ma wyboru w tej sprawie.

ostatecznie 64 kraje przyłączyły się do USA w bojkocie Letnich Igrzysk w sierpniu, a kolejne 80 skierowało się do Moskwy – w tym te z amerykańskiego sojusznika Wielkiej Brytanii, który zdecydował, że jego sportowcy sami zdecydują, czy wziąć udział.

amerykańscy sportowcy pozostają rozgoryczeni utratą szansy Olimpijskiej

Carter próbował zadośćuczynić amerykańskim Olimpijczykom, przyznając każdemu z nich Złoty medal Kongresu tamtego lata. Administracja kontynuowała również obietnice organizowania alternatywnych wydarzeń, takich jak Liberty Bell Track and Field Classic, który odbył się w Filadelfii.

ale pytanie, czy prezydent wystosował słuszny apel, pozostaje otwarte do dyskusji. Bojkot nie pomógł mu politycznie, ponieważ Ronald Reagan pozbawił Cartera władzy w Białym Domu pod koniec roku. Miało to również niewielki wpływ na politykę, a Sowieci odwdzięczyli się bojkotem Letnich Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles w 1984 roku i utrzymali obecność wojskową w Afganistanie do 1989 roku.

Carter od tego czasu publicznie bronił swojej decyzji, ale skutki najbardziej dotkliwie odczuli ci sportowcy, którzy przez lata intensywnych treningów dla olimpijskiej chwały nie mieli nic do pokazania. Wioślarka Anita DeFrantz, która prowadziła nieudany proces przeciwko USOC w 1980 roku, określiła bojkot jako ” bezsensowne ćwiczenie i haniebną część historii USA.”

i biegacz Steve Paige, silny pretendent do medalu w biegu na 800 metrów, przypomniał złamane serce, które odczuwał w wywiadzie dla CNN z 2012 roku, zanim dodał: „zemściłem się – w tym roku zostałem Republikaninem.”